LL18: Dit was de vrijdag van Lowlands 2018 LL18: Dit was de vrijdag van Lowlands 2018

Niks daarvan! We gaan nog urenlang dansend de nacht in. Morgenmiddag lees je het nachtverslag van René Passet. Voor nu gaat de redactie op slot. We hebben de Lowlands-stream nog voor je: Vannacht komen op 3voor12.nl/lowlands Little Simz, Protomartyr en Rolling Blackouts Coastal Fever voorbij!

Als je de route van vandaag een beetje goed had uitgestippeld, dan was de hele vrijdag een voorprogramma voor Gorillaz. De La Soul vroeg op de middag, Little Simz wat later. En dan uiteindelijk om half tien de cartoonband van Damon Albarn. Een gedroomde headliner, waar alles van Lowlands bij samenkomt: hiphop, rock, britpop, house en pop.

Lees de hele recensie

De vrijdag van Lowlands 2018 ging erg relaxed van start en het was even wachten op de eerste grote indrukken. Toen waren daar de mannen - of ehm, was daar de boyband Brockhampton. De Australische punkers Amyl and the Sniffers, rapster Little Simz, Parijse Afropunksters Tshegue en onze eigen Eefje de Visser stegen ook boven zichzelf en het denkbeeldige maaiveld uit. We maken aan het eind van deze eerste festivaldag de balans op in de Top 5. Spoiler: Gorillaz vinden we er niet in terug.

Lees de hele Top 5

Zo veelkleurig als het programma van Lowlands is, zo is tegenwoordig ook de menukaart. Op het terrein kun je terecht voor maaltijden uit de meest verrassende hoeken van de wereld, bereid op totaal verschillende manieren. Wij zetten een aantal van de lekkerste snacks en maaltijden op een rijtje.

Check de food top 12

Waarom is het zo rustig bij Blaudzun? Goed, Gorillaz gaat zo beginnen, dat helpt niet mee. Toch is het opvallend. Op Pinkpop was de tent nog ramvol. Maar misschien past de grootse show van Blaudzun inmiddels ook beter op de massavelden van Landgraaf dan hier in Biddinghuizen.

Lees de hele recensie

Eefje de Visser staat te dreutelen in de coulissen. Ze kijkt een paar keer verwachtingsvol de volle X-Ray-tent in. De zin om solo op Lowlands te staan is er. Het staat er trouwens expliciet bij: solo. Gewoonlijk geen broodnodige toevoeging bij een singer/songwriter, maar De Visser is allang niet meer de zangeres met de gitaar en de dromerige teksten. Met het verschijnen van Nachtlicht in 2016 is het omringen door een band logisch geworden. Het is een volle elektronische afslag, het geluid van meer dan één. Maar nu even niet.

Lees de hele recensie

‘Oh, Lowlands, ik heb nog één ding…. love is in the air!’ Ja hoor, Warhaus verlaat het podium met de mierzoete kraker van John Paul John. Waar je ook kijkt, zie je hartjes in de ogen. Een stelletje staat sensueel te slowen met een plastic flamingo in de hand, anderen staan zo opzichtig te bekken dat je ervan moet blozen zodra je het ziet. Ook met gebroken schouder kun je de liefde bedrijven, toch?

Lees de hele recensie

Burgertje geklapt, vers biertje, ondergaande koperen ploert aan de horizon en Lowlands maakt zich zo langzamerhand klaar om de die eerste echte avond in te glijen, met de Britse sample electronica van Maribou State. Een afgeladen India heeft er zin in, zo een uurtje voordat Gorillaz verderop gaat beginnen. 

Lees de hele recensie 

Het moment dat alle leden bevriezen op hun plek, en Joba met de tragiek van een gestrande zeemeermin uithaalt. Het moment dat alle spotlights op Bearface (25, Stier) schijnen voor een flinke gitaarsolo. Het moment dat Merlyn (ook Stier, 22) zijn vuist in de lucht gooit. Geen wonder dat er nog tien minuten wordt gescandeerd om een toegift. Nu de rest van de sterrenbeelden uit het hoofd leren en ergens een poster van Brockhampton scoren voor boven het bed. 😻

Lees de hele recensie

The Blaze staat vooral bekend om z'n video's. De twee Fransmannen zijn naast houseproducers ook regisseurs. Die video's zijn ook echt indrukwekkend. Minifilms eigenlijk, meeslepend ondanks het gebrek aan dialoog en buitengewoon stijlvol gefilmd en gemonteerd. Zeker even kijken dus. Maar wat blijft daarvan over als je in vlees en bloed voor publiek moet staan?

Lees de hele recensie

Nee, niet de succesvolle sitdown in de avondzon. En ook niet de momenten dat Savanet haar bezwete Cramps T-shirt subtiel rechttrekt en rond paradeert in een motorbroek. Maar het moment dat het publiek massaal de melodie van ‘Muanapoto’ minutenlang meezingt nadat het concert al is afgelopen en zo een toegift afdwingt. 

Lees de hele recensie

Oei, had je de dresscode gemist voor het Ierse elektronica-duo Bicep? Awkward! Ja, op sommige plekken in de Bravo staan zoveel jongens en meisjes met glitters op hun frisse gezichtjes (en als het even kan ook op de borst) geplakt dat je je spontaan buitengesloten zou voelen in je simpele witte shirt. En hoe komen ze allemaal aan zulke ludiek versierde stokken? Daar eentje met een Minion-ballon en kerstlampjes, even verderop eentje met een roze flamingo en een lollig bordje. Alsof het Fusion is!

Lees hier de hele recensie

De zon gaat langzaam onder, het gouden licht schijnt zo net onder de kap de Alpha binnen. Perfect voor de uitgerekte rock van The War on Drugs. 

Lees de hele recensie

Ze zijn er wel hoor, die momenten. Als de drummer op zijn sample pads die zuchtende 'ooh's uit het intro van prijsnummer 'Burns' inspeelt, bijvoorbeeld. Op George's teken legt de toetsenist een zacht laagje synths neer, laat het langzaam aanzwellen. FitzGerald geeft zijn bandleden een tweede sein, en ineens stijgt alles toch nog samen op.

Lees hier de hele recensie

Als Yonaka meer gas geeft, gaat het publiek mee. De afsluiter is "een song over mensen die je vertellen wat je moet doen, terwijl je zoiets hebt van: 'Fuck you, ik ga precies doen wat ik wil'." 'Fucking With The Boss' heeft een soort primitieve boosheid in tekst en muziek die wel cool werkt. Yonaka gaan we nog vaker zien. Nu nog zoeken naar vorm en dosering.

Lees hier de hele recensie

Het lijkt er soms bijna op dat Lowlands slechts een paar kernwaarden heeft: de Alpha, de X-Ray, die ene gast die op de eerste nacht al in de greppel ligt te slapen en De jeugd van Tegenwoordig. Een klein verrassingsoptreden in 2017, de Alpha plat op 2015, de Alpha plat in 2013, hetzelfde in 2011, de Bravo plat in 2009, ga maar door. En nu zijn ze er weer. In de Alpha natuurlijk

Lees de hele recensie

De Berlijnse Nils Frahm beleeft een goed jaar in Nederland. Hij verkocht Paradiso driemaal uit, had een goede spot op het Down The Rabbit Hole-festival en staat vandaag in de Bravo-tent op Lowlands. Hij heeft het podium niet zomaar gevuld, het is een verplaatsing van een studio. Frahm beweegt tussen een rijk scala aan klavieren, een wandeltocht tussen vleugel, harmonium, Rhodes en meerdere synths. Het is muziek waarin het publiek moet zinken, waarvoor de praatbehoefte moet worden uitgezet en de concentratie aan. In de Bravo gebeurt dat grotendeels. Er vindt al snel een schifting plaats. Wie blijft, kan rustig dromen.

Lees de hele recensie

Zeiden we nou geen moshpit? Fout! Met laatste track 'Bars Simzson' verplettert ze de hele zaal, rappend zonder adem te halen, springend op de kille, pompende beat. Het publiek rent (!) naar het podium, perst zich samen tot de zaal nog maar halfvol is, en begint als gekken te pogoën. Ineens lijkt die stadiontour niet meer zo vergezocht.

Lees de hele recensie

Stille wateren hebben diepe gronden, maar je moet wel effe wat beter je best doen om die te zien. Ja toch? Het geldt zeker voor de Nieuw-Zeelandse artiest Jordan Rakei. Op het eerste gezicht spelen hij en zijn band in de Heineken een easy listening muzikaal behangetje waarbij je zo in slaap kunt dommelen, of eindelijk eens dat taaie artikel over overbevissing kunt lezen dat je nog altijd op je telefoon open had staan. Maar luister wat beter, en opeens vallen allerlei details op: ingenieuze jazzy akkoordenprogressies, subtiele razendsnelle breakbeats, smooth samenzang en de percussionist die spannende accenten legt.

Lees de hele recensie

Na tien minuten en een nummer of acht zijn band en publiek al buiten adem. Amy kleedt de bassist uit en ondertussen stampt de band ongenadig door met de 'Balaclava Lover Boogie'. We hadden niet verwacht dat de groep al de volle vijftig minuten zou spelen, maar het gaat ze prima af. Hebben Aussie punkrockers (en hun voorbeelden) Cosmic Psychos hun waardige opvolgers te pakken? 

Lees de hele recensie

Als je Gorillaz boekt, krijg je daar altijd een paar cadeautjes bij. Een package deal noemen we dat. De hiphoptitanen van De La Soul mogen daarom de Alpha openen op de eerste Lowlandsdag. Gelukkig houdt dit festival van oldschool hiphop: vorig jaar brak tijdgenoot Cypress Hill dezelfde tent helemaal af.

Lees de hele recensie

Een show van The Wombats is als een snelle hap budgetpasta bij de Armadillow: functioneel, maar een halfuur later weet je al niet meer wat je hebt geconsumeerd. De band is als een slechte Bridget Jones-kloon op Netflix: met goede wil vermaak je je prima, maar vraag niet om achteraf te vertellen wat er noemenswaardig aan was. Ja, nee, niets eigenlijk.

Lees de hele recensie

Gelukkig heeft de laatste plaat wel ‘Freeze Me’ opgeleverd, dat met een sterke hook de show eindelijk een schouderduw in de goede richting geeft. Dat comebacksingle ‘Trainwreck 1979’ daarna toch wordt vernacheld, doet daarna zeer. Death From Above heeft meer verloren dan het getalletje uit hun bandnaam.

Lees de hele recensie

Dat er donderdag al 45.000 mensen op het terrein waren, merk je op vrijdag al goed. Bij opener the Fever 333 was het al vol, een uurtje later wacht Jade Bird in de Lima ook een ramvolle tent. Ze lacht er zelf ook verbaasd om.

Lees hier de hele recensie

Goed voorbeeld doet volgen, zo blijkt wel uit de vloedgolf Belgische synthpopbands die in navolging van Oscar and the Wolf de Nederlandse festivalweides bereikt. Het Antwerps-Gentse Bazart is van die bands de meest prominente: het drietal speelde al bijna vijftig shows op Nederlandse bodem, waarbij Paradiso, Lowlands en Pinkpop al eens passeerden.

Lees de hele recensie

RBCF (wij zeggen die naam ook steeds verkeerd, dan kun je beter gewoon Pavement heten) komt uit Australië, slaagt met een EP en album cum laude bij Pitchfork en klinkt als The Feelies met een speedbommetje achter de kiezen of Kurt Vile in een felle bui. Ze spelen nummers met jengelende gitaarlijnen die in elkaar grijpen en zich direct in je kop nestelen. 

Lees hier de hele recensie

De nacht zit erop, de campings zijn ontwaakt en het terrein stroomt gestaag vol. Het is deze vrijdagmiddag al voorzichtig tijd voor het eerste feestje. Daarvoor leent de opener van de X-Ray-tent zich als geen ander. Arp Frique houdt alleen van heupen als ze in grote cirkels wiegen.

Lees de hele recensie hier

Pew pew pew! Met maffe kopstemmetjes, liedjes over waterpistooltjes en regenbogen en vaak onverstaanbare mompelrap is Jacin Trill uit Hoorn in een jaar tijd wereldberoemd geworden. Ongelooflijk eigenlijk, dat hij vorig jaar rond deze tijd net z’n eerste single uit had en nu al de giga-grote Heineken-tent mag openen. Inmiddels heeft Trill heel goed nagedacht over de structuur van zijn show. Hij komt op met koddig kroontjen om zichzelf te kronen tot Happyland-koning. 

Lees de hele recensie

Daar staat-ie, met een zak over z’n hoofd, klaar voor executie terwijl er nieuwsfragmenten over de KKK langsflitsen. Drie minuten later heeft de zanger van The Fever 333 al vijf keer z’n microfoon in de lucht gegooid, is hij middenin de moshpit gedoken, leegde hij een flesje water boven zijn hoofd zodat het headbangen er nog net wat spectaculairder uitziet én springen hij en de gitarist ieder op een stapel speakers aan een kant van het podium. In de eerste momenten van de eerste show van Lowlands 2018 gebeurt er al meer dan soms in de eerste drie uur op het terrein. Als die zak eenmaal van zijn hoofd is, komt die zanger toch best wel bekend voor. Klopt: Het is Jason Aalon Butlur, tot vorig jaar nog de frontman was de behoorlijk populaire band Letlive. Veel is er niet veranderd, het is nog steeds van posthardcore in de richting van Linkin Park. Wel met iets meer venijn dan in zijn vorige band, meer rap ook. Helaas ook wat lelijker ja en ook net te veel komt van tape af. Maar we zijn in ieder geval opgewarmd. Lowlands 2018, esketit!!!  (R-HH ism TP)

Cabbage (17:45, Lima): Overstuurde postpunk die grappig genoeg ook het mee-brul-gehalte van de betere pubrock heeft.
Brockhampton (18:30, Bravo): Volgens zichzelf 's werelds grootste boyband, deze buitenissige hiphopcrew uit Texas met een stuk of veertien leden. 
Tshegue (19:45, Lima):  Parijse zangeres weet iedereen aan het zweten te krijgen met krachtige percussie-workouts en woestijnblues-gitaren.
Yaeji (00:00, India): De producties van de Koreaans-Amerikaanse producer hebben de onweerstaanbare drive van house, een goed gevoel voor pophooks en verwarrende zuchtvocalen.
Avalon Emerson (02.30, X-Ray): Als resident van de Panoramabar draait de Amerikaane dj al even mee. Ze is een van de spannendste dj’s van het moment, met oor voor de groove maar ook voor donkere, ingewikkelde muziek.

Lees hier de uitgebreide veertien Lowlands tips.   

Meer #LL18 in ons dossier vol recensies, concertregistraties en sfeervideo's!