LL18: Een tegen vijfhonderd is het moeilijk winnen voor Jade Bird

Dat er donderdag al 45.000 mensen op het terrein waren, merk je op vrijdag al goed. Bij opener the Fever 333 was het al vol, een uurtje later wacht Jade Bird in de Lima ook een ramvolle tent. Ze lacht er zelf ook verbaasd om.

Zelfs na drie keer checken is het lastig te geloven dat Jade Bird uit Londen komt. Nashville zou beter passen, als je haar countrypop hoort. Ze switcht op plaat moeiteloos tussen de felle jaren negentig variant en de meer romantische vorm uit de jaren zeventig. Galmend helder als ze wil, met een kraak als ze nog wat harder wil. Vandaag lijkt de verrassende opkomst haar in de weg te staan. Ze heeft haar band (met o.a. de gitarist van de Mystery Jets) thuis gelaten en staat met haar gitaar moederziel alleen tegenover een stuk of vijfhonderd man. Probeer het dan maar eens stil te krijgen.

Tussen de nummers door reageert Bird nog luchtig en met grapjes op het geroezemoes, maar in haar nummers begint ze zich te overschreeuwen. Dat mooie kraakje verandert in iets ongemakkelijks en geforceerds. Zonde, zonder alle nuance in haar stem en het switchen tussen stijlen wordt het opeens best wel inwisselbaar allemaal. Dan werkt ‘Where Is My Mind’ na een paar nummers een stuk beter. Ze krijgt de Lima er voor groot deel mee stil. ‘Hé, is dat van haar joh?’ Uhm nee, het is gewoon een Pixies cover. Niet eens een heel onaardige, maar wat betere versies van haar eigen nummers hadden vast meer indruk gemaakt.

HET MOMENT:
Toch laat Bird de Lima joelend en juichend achter als ze van het podium stapt. Alsof iedereen opeens door heeft dat het in een hele andere setting best een goede show had kunnen zijn.

Volg Lowlands via ons dossier.