LL18: Jordan Rakei is een muurbloempje met diepgang

Stille wateren hebben diepe gronden, maar je moet wel effe wat beter je best doen om die te zien. Ja toch? Het geldt zeker voor de Nieuw-Zeelandse artiest Jordan Rakei. Op het eerste gezicht spelen hij en zijn band in de Heineken een easy listening muzikaal behangetje waarbij je zo in slaap kunt dommelen, of eindelijk eens dat taaie artikel over overbevissing kunt lezen dat je nog altijd op je telefoon open had staan. Maar luister wat beter, en opeens vallen allerlei details op: ingenieuze jazzy akkoordenprogressies, subtiele razendsnelle breakbeats, smooth samenzang en de percussionist die spannende accenten legt.

Het is dat Rakei zelf zo introvert is. Hij lijkt van onder zijn petje amper de Heineken in te durven kijken (‘de grootste tent waar we ooit hebben gespeeld’) en doet nauwelijks zijn best om een connectie te maken. Maar hij heeft vast de nodige zelfkennis, z’n debuutplaat noemde hij Wallflower. Die bracht hij uit op Ninja Tune, het label waar jazzy elektronica-acts als Bonobo, Dorian Concept en Fink hun thuis hebben gevonden. Dan is zijn muziek wel wat conventioneler en aanzienlijk minder elektronisch. Het is echte conservatoriumjazzpop, met een band die beheerst en ingetogen speelt.

HET MOMENT:
Maar daarin zit ook de kracht, blijkt tijdens prijsnummer ‘Wildfire’. Die begint als een waakvlammetje, met ingetogen pianolijn en wisselende maatsoorten, maar bloeit in het refrein waanzinnig mooi op zonder zijn subtiliteit te verliezen. De stelletjes in de tent slowen er lieflijk op, een knaap geeft zijn vriendin zelfs een sensuele hoofdmassage. In de India was dit écht magisch geweest, maar de veel grotere Heineken weet hij niet helemaal in z’n greep te houden. 

Kijk deze show hier terug en lees meer Lowlands na via ons dossier.