LL18: The Wombats blijft bruikbaar vulsel 

Een show van The Wombats is als een snelle hap budgetpasta bij de Armadillow: functioneel, maar een halfuur later weet je al niet meer wat je hebt geconsumeerd. De band is als een slechte Bridget Jones-kloon op Netflix: met goede wil vermaak je je prima, maar vraag niet om achteraf te vertellen wat er noemenswaardig aan was. Ja, nee, niets eigenlijk.

Tegelijkertijd moet je het ze nageven, Twaalf jaar sinds we ironisch dansten op een nummer over 'dansen op Joy Division'  bestaat The Wombats nog steeds. Sterker nog: zijn nog steeds ongeveer even (ir)relevant en scoren al een paar albums lang telkens weer wat semi-frisse indiepophitjes die telkens zo’n 20 miljoen streams pakken. 

Bruikbaar vulsel voor de middag van de Alpha dus: ze zijn routineus genoeg om zo’n grote tent aan te kunnen, hebben de sound die erbij past en genoeg songs om het veld aardig vol te trekken. De strandballen vliegen weelderig door de lucht, iemand gooit een toiletrol, een ander zelfs een flinke hand confetti. Maar laten we eerlijk zijn, eigenlijk is er natuurlijk geen fuck aan.

HET MOMENT:
Wat denk je zelf? ‘Let’s Dance To Joy Division’ natuurlijk, het springerige gitaarliedje dat twaalf jaar geleden werd grijsgedraaid in de indiedisco en nog altijd een gouden festivalhit is. Ze hebben zelfs twee crewleden zo ver gekregen om in doodsbenauwd wombatkostuum het podium op te hossen tijdens het nummer. Toch nog íéts noemenswaardigs, dus.

Kijk deze show hier terug en lees meer over Lowlands na via ons dossier.