LL18: Buitelende polyritmes en daggerende billen bij TSHEGUE
Parijzenaars halen Afrikaanse zon binnen
'HEEEEEEEEEEEEEEEE TSHEGUE!' Mocht je niet direct weten waar je met je aangeschoten en zonverbrande harses bent binnengerold, dan is dit Parijs/Congolese gezelschap rond Zangeres Faty Ty Savanet en percussionist Nicolas Dacunha niet te beroerd om hun bandnaam tig keer traag te herhalen in de snel vollopende Lima. Handclaps klinken, de percussie zwelt aan en de baslijn rolt als een rijpe kokosnoot van het podium af, zo je onderbuik in.
Percussie is het vliegwiel van hun muziek. Er staan maar liefst drie drumkits op het podium. Het dondert niets dat TSHEGUE pas één EP uit heeft en die vanavond vrijwel integraal speelt. Ze zaten niet stil, blijkt al snel. Zo verandert ‘Survivor’ geleidelijk van een woestijnpunknummer in een tribute aan Fela Kuti, vol buitelende polyritmes en sloganeske zang van podiummagneet Savanet.
Zij is wel een fenomeen trouwens. Het ene moment schudt de in Kinshasha geboren Parijse uitdagend met haar billen zoals alleen Afrikaanse vrouwen dat kunnen. Om een volgend moment de bassist te daggeren en daarna met lage stem in Lingala-dialect zinnen te brullen die we niet verstaan maar die wel aankomen.
HET MOMENT:
Nee, niet de succesvolle sitdown in de avondzon. En ook niet de momenten dat Savanet haar bezwete Cramps T-shirt subtiel rechttrekt en rond paradeert in een motorbroek. Maar het moment dat het publiek massaal de melodie van ‘Muanapoto’ minutenlang meezingt nadat het concert al is afgelopen en zo een toegift afdwingt.
Meer Lowlands.