LL18: The War On Drugs is bijna te perfect
Saaiheid constant op de loer
De zon gaat langzaam onder, het gouden licht schijnt zo net onder de kap de Alpha binnen. Perfect voor de uitgerekte rock van The War on Drugs.
Vreemd: The War On Drugs staat niet als hoofdact geboekt. En dat terwijl er net een Ziggo Dome show aangekondigd is. Maar je kunt vandaag op je gemak door de Alpha lopen tijdens de show, alleen het voorste vak is maximaal gevuld. Bijna pijnlijk veel rustiger dan bij De Jeugd van Tegenwoordig eerder.
Maar eigenlijk is het wel fijn. De langgerekte nummers van The War on Drugs gaan wel goed met een beetje gevoel van ruimte. Zo mechanisch en bezeten de drummer drumt en over zijn kit gebogen zit, zo losjes speelt de rest. Maar ondertussen zit het toch akelig precies in elkaar. Kraut grooves die tegen elkaar in gaan en vervolgens weer samenkomen, melodieën die uit opgetrokken mist opduiken. Elk nummer lijkt toe te werken naar één overduidelijk moment van schoonheid, wat vervolgens wordt opgerekt en uitgebouwd in lange solo’s.
En precies daar gaat het mis, eigenlijk net als op het laatste album. The War on Drugs is zo goed geworden in telkens weer die schoonheid vinden, dat het té perfect is. Ontzettend knap, maar zo verschrikkelijk gepolijst dat er geen haakje of hoekje aanzit wat blijft hangen of een kras achterlaat.
HET MOMENT:
Maar dan! Als de grote finale begint met 'Red Eyes', begeeft de gitaar van Granduciel het. Hij gaat niet spelen met een 'fucked up' gitaar, zegt ie. Voor het eerst is er echt iets van interactie op het podium. Een lach zelfs. Vervolgens stijgt het dan toch nog op, als ze hun grootste hits spelen. Zo mooi kan het zijn, als het eindelijk even niet perfect is.
Volg Lowlands via ons dossier.