LL18: Protomartyr maakt zich niet te kwaad

Protomartyr is misschien wel de meest ongezellige band van Lowlands. Het is vrijdagmiddag, je komt binnen lopen in de India met een lekker fris raketje en daar staat een wat verveelde kantoorklerk op het podium die met een biertje in de hand de wereld toeschreeuwt dat ze naar de kloten gaat. Hij lijkt ook te twijfelen of hij zich niet moedeloos aan de toog van een kroeg moet zetten met een fles whiskey. Zijn collega’s, die langharige metalbassist en de warrige indierockgitarist, werken ook niet heel aanstekelijk. Nee, voor een sprankelende podiumpresentatie moet je niet bij Protomartyr zijn. 

De zanger in kwestie is Joe Casey en hij is het nimmer stralende middelpunt van Protomartyr uit Detroit, een van de beste postpunk bands van de laatste jaren. Licht kalend, saai colbertje, zonnebril, altijd een blikje bier in de hand. Zal hij die jasjes uitzoeken op grote zakken? Na een paar nummers tovert hij er een nieuw blikje uit, terwijl hij in zichzelf murmelt: ‘everything’s fine, everything’s fine.’ 

Protomartyr maakt zich vandaag niet te kwaad. Er zijn zeker meezingende fans en een paar vuist-in-de-lucht beukers. Maar deze show op de lome Lowlands vrijdagmiddag is niet de beste of intense die de band ooit heeft gegeven. Het is niet de dag om te ver de diepte in te gaan. Zo denkt ook het overgrote deel van de Lowlandsbezoekers, want de India is maar voor een derde gevuld. En ook Casey lijkt het te beseffen: 'Thanks for sticking with us,' zegt hij, 'there’s a lot going on and you can go see it.'

HET MOMENT:

'As far as I can see this is a lovely festival. I saw rollercoasters. Do you ride rollercoasters?' Het is op de helft van de show ongeveer het eerste dat zanger Joe Casey tegen het publiek zegt. Dan blijkt die saaie en bij de koffiehoek altijd wat bozige man van de financiele afdeling na een paar biertjes op de kerstborrel toch een aardige vent te zijn.

Volg Lowlands via ons dossier.