LL18: Rolling Blackouts Coastal Fever is verfrissend ouderwets

Aftikken en gaan! Rolling Blackouts Coastal Fever is nu al verfrissend ouderwets tussen de vele rappers met waterpistooltjes, nu-nu-metalacts die tijdens de eerste show PER SE EEN MOSHPIT WILLEN ZIEN en acts die vooral leunen op een tape. Gewoon een steengoede indierockband zonder fratsen, met heel fraaie liedjes. Ze staan het liefst met z’n vijven dicht opeengepakt in een kringetje. Neuzen naar elkaar gericht, de drummer als een opgefokt Duracel-konijn die alsmaar wil versnellen, een bassist die het liefst de grondtonen speelt en akoestische slaggitaar die vooral wordt gebruikt om de voortjakkerende drive nog wat extra kracht bij te zetten. 

RBCF (wij zeggen die naam ook steeds verkeerd, dan kun je beter gewoon Pavement heten) komt uit Australië, slaagt met een EP en album cum laude bij Pitchfork en klinkt als The Feelies met een speedbommetje achter de kiezen of Kurt Vile in een felle bui. Ze spelen nummers met jengelende gitaarlijnen die in elkaar grijpen en zich direct in je kop nestelen. En dat alles met drie frontmannen die het liefst praatzingen in de coupletten, en in de refreinen opeens meerstemmig samen zingen. Maar het belangrijkste is toch de groove, die voortrolt als een stoomtrein.

HET MOMENT:
Tegelijkertijd blijft het muziek waar je eerder op zult heupwiegen dan headbangen, zonder climaxen en uitschieters. Zonder momenten, ook. Tien jaar geleden waren ze met deze sound wellicht de hipste band van het festival geweest, nu ligt het percentage grijze haren in de India aanzienlijk hoger dan elders op het terrein. Oh, toch een hoogtepunt: een vijftigplusser met vlot montuurtje en extra stevige schoenen vooraan gaat helemaal uit z’n plaat, daarnaast twee bloemenjurkmeisjes van eind twintig en daar weer naast een tiener in broekpak die het hele uur lang de groove van RBCF tot in haar tenen lijkt te voelen. En dat alles zonder fratsen.

Kijk deze show hier terug en lees meer over Lowlands via ons dossier.