LL18: Dit was de zaterdag van Lowlands 2018 LL18: Dit was de zaterdag van Lowlands 2018

En dat was alweer de zaterdag van Lowlands 2018. Een dag zonder al te wereldschokkende sets, maar wel met een fiks aantal kandidaten voor de podiumplaatsen. Wat waren de uitschieters dan? We maken aan het eind van festivaldag twee de balans op in de Top 5 en stuiten op een grime-ster, een Canadese ijspegel, een oude Amerikaanse bekende, een aanstormende subtiele songwriter en ongrijpbare rockband van eigen bodem.

Laat die Top 5 zien dan!

De hiphopfunkband uit Virginia is de headliner van de Lowlands-zaterdag. De grootste successen van N.E.R.D liggen rond de eeuwwisseling, maar sinds vorig jaar is er wel een nieuwe plaat: NO ONE EVER REALLY DIES. Een vol veld kan zien wat N.E.R.D anno 2018 precies inhoudt.

Lees de hele recensie

De X-Ray is angstwekkend leeg, als Lorenzo Senni begint. Maar als je zo onder de lasers door kijkt en je ogen aan het blauwe licht gewend raken, zie je rechts Sophie al goedkeurend kijken en hoor je Torus enthousiast op zijn vingers fluiten. Zij staan zelf pas later deze nacht op het programma, maar willen toch al even kijken hoe de Italiaan het er vanaf brengt.

Lees de hele recensie

Richie Hawtin op een festival blijft toch altijd een ding. De techno-dj heeft iets waardoor je toch altijd op zijn minst een beetje nieuwsgierig bent. Ook al doet ie al jaren hetzelfde. Nu op Lowlands gaat hij wat anders doen dan normaal. Live, in een spagaat tussen twee tafels. Nog meer reden om nieuwsgierig te zijn.

Lees de hele recensie

In The Last Shadow Puppets was Alex Turner vroeger altijd de stille, en Kane de brutale rocker – soms op het puberale af. Inmiddels is Turner echter de sleazy superster, en lijkt het er vanavond op dat Kane juist besloten heeft om op zijn 32ste eindelijk volwassen te worden. Een beetje, tenminste.

Lees de hele recensie

Misschien ben ik niet oud genoeg om al die muzikale referenties op waarde te schatten? Nee, dat is het toch niet. Ik vroeg de nestor (oud!) van de 3voor12-Lowlands-redactie wat hij ervan vindt. ‘Ik dacht aan de Jostiband die een poging doet het oeuvre van Meat Loaf na te spelen.’ Het is precies de niet leuke-kant van het verder zo leuke Foxygen. Hartstikke gezellig dat ze over een week een highschool-musical-thema-album uitbrengen, maar ik sla hem effe over.

Lees de hele recensie

 

Sun Ra's 'Space is the Place' schalt over de speakers als Sons of Kemet zijn opwachting maakt in de X-Ray. Niet zo gek, want bandleider Shabaka Hutchings speelde geregeld in Sun Ra's legendarische Arkestra. Nu is hij zelf de reden dat de tent volstaat met alle jazzfans van Lowlands. 

Lees de hele recensie

Drie jaar geleden vond voor velen op Lowlands de eerste kennismaking met James Bay plaats. De singer/songwriter had enkele kakelverse wereldhits en werd de markt ingezet als de man met het hoedje. En het hoedje, dat droeg hij. Opvallender was zijn muzikale inkleuring. Het werk van het debuut kreeg een stevige MOR-rockbehandeling. Zware gitaren, niet vies van een cliché. Er werd meegezongen, maar het was ook een gepantserde show.

Lees de hele recensie

Niet zo gek lang geleden werd zijn naam tegelijkertijd uitgesproken met die van Solomon en Stimming, destijds labelmaatjes bij het dancelabel Diynamic. Daar is hij allang weg. Vervolgens stond hij met een klassiek ensemble in de Melkweg. Maar de gelaagde slow motion deephouse waarmee hij bekend werd, heeft hij nooit gedag gezegd, blijkt vanavond.

Lees de hele recensie

De positieve energie die van de Bravo straalt tijdens de hele show. Een bejaardenfeestje bij Chic? Geen sprake van. Ook de jeugd zingt keihard mee met klassiekers als 'We Are Family', 'I’m Coming Out' en 'Upside Down'. En het slotsalvo met 'Le Freak' en 'Good Times' - inclusief een stuk 'Rapper’s Delight' door de meester zelf gerapt - zorgt voor een geregisseerde podium invasie en blije gezichten en omhelzingen in het publiek. Nile Rodgers is de onbetwiste Dr. Feelgood van Lowlands 2018. 

Lees de hele recensie

Omringd door drie vrouwen die hard over zijn beats heen rocken, stapt Cartiez zichtbaar gespannen het podium van de X-Ray op. Hij houdt zich groot, maar je ziet toch wat ongemak. Z’n debuutalbum heeft vorig jaar namelijk echt verrassend weinig gedaan. De openingstrack is bijvoorbeeld blijven steken op nog geen 7000 streams op Spotify. Hij trekt zich er weinig van aan, en laat dat album toch de leidraad van de avond zijn.

Lees de hele recensie

De Staat, wie is er niet groot mee geworden? Negen jaar geleden speelde de rockgroep uit Nijmegen z’n eerste Lowlands-show, sindsdien zijn Torre & Co uitgegroeid tot vaste waarde in de festivalweide. Ze stellen eigenlijk nooit teleur. Sterker nog: de Nijmegenaren schakelen elke keer weer op. Met die gigantische machine in 2011 bijvoorbeeld, met de Bono-waardige cameratruc en de vleesdraaikolk van ‘Witch Doctor’ in 2016.

Lees de hele recensie

Glitter! Maffe outfits! Een vrolijk uitgedost podium! Een felgekleurde albumhoes! Alles aan het New Yorkse duo Sofi Tukker schreeuwt 'leuk!' en 'gek!'. Hier geen pogingen tot diepgang of artistieke pretenties, bij Sofi Tukker is het lang leve de lol. Daarmee kun je meteen een heleboel kritiek afdoen als irrelevant: we nemen onszelf niet serieus, dus als jij dat wel doet ben je een zuurpruim. Maar iets wat leuk of vrolijk bedoeld is, kan alsnog best vreselijk zijn (clowns, bijvoorbeeld).

Lees de hele recensie

Ho99o9 trekt liefhebbers aan van de heftigste moshpits. Niet de kinderdiscovariant van Leafs en Jacin Trill, maar kolkende mensenmassa’s waar je vijftien blauwe plekken oploopt en je arm breekt. theOGM, de ene van Ho99o9, zwalkt over het podium in een bloederige bruidsjurk. Eaddy, de ander, in een Schotse kilt en met rood hanekammetje en tussen hen in staat een trashmetaldrummer die zijn dubbele bass-pedaal wel weet te vinden. Achter hen flitsen beelden langs van nucleaire paddestoelwolken, vingers die zich in bloedende oogkassen wringen en het ontbindende lijk van een varken.

Lees de hele recensie

Grime o' clock in de Bravo. Vorig jaar stond de Noord-Londense koning Skepta nog op deze spot, nu dient een Zuid-Londense kroonprins zich aan. In een van z'n hits stelt-ie zich in dik accent voor: 'State your name, cuz. Stormzy, innit. And what are we doing today? Rapping, init.' Zo simpel blijkt dat vandaag niet te liggen. 

Lees de hele recensie

Weet je nog, hoe Grizzly Bear heel even de grootste indieband leek te worden? Dat gekke pianoriffje van ‘Two Weeks’ dook overal op. Autoreclames, slomo’s in reisseries, tegelijk duikelden obscure blogs over elkaar heen om te duiden hoe goed de band uit Brooklyn wel niet was. Nu, die tijden zijn voorbij. Maar dat zegt niks over een show, blijkt.

Lees de hele recensie

Enkele nummers zijn gewoon aardig, zullen de tand des tijds niet overleven. Maar de begin-twintiger heeft al een aardige rij songs die overtuigen, zoals het steeds fellere ‘Start Again’ met spannend en dynamisch gitaarspel. Het is ook spannend hoe de sound van talent Sam Fender over een paar jaar zal klinken.

Lees de hele recensie

Southern rock heeft niet het meest progressieve imago. Neem vaandeldrager Lynyrd Skynyrd, dat zich suf speelt op Republikeinse congressen en albums vol schrijft over trouw aan God & Guns. Grappig dus dat wanneer onze eigen zuidelijke rockers (uit Limburg) zich wagen aan een politiek statement, ze juist gaan voor een uitgesproken anti-Republikeins geluid. 'Deceit & Woo' is opgedragen aan Donald Trump: 'he's gonna grab ya by the pussy if you don't look out!'

Lees hier de hele recensie

Na achttien jaar Bonobo is Simon Green helemaal klaar met de constante vragenstroom over de veelneukende apensoort. Hij heeft zelfs een beetje spijt dat hij de naam ooit koos. Nee, als gast in Waku Waku hoef je hem dus niet te vragen. Gelukkig heeft de frontman na al die jaren meer verstand van dansmuziek. Want voor een portie slimme house en triphop kun je bij hem wel terecht. 

Lees de hele recensie

De subtielste act in de Heineken is zaterdag zonder meer Rhye. Fluister r&b, zo van de categorie waar Sade groot mee geworden is. Verrassend genoeg ook in de armen gesloten door internationale indieliefhebbers, dus niet gek dat een grote tent als deze gewoon gevuld is bij aanvang.

Lees de hele recensie

De Brit Jacob Banks heeft met ‘Chainsmoking’ een van de grootste recente radiohits. Het maakt meteen duidelijk waar zijn kracht ligt. Hij pakt slim wat gospelharmonieën, en gooit ze in de blender met slepende beats waarin hij alle ruimte krijgt om uit te halen. Sommigen noemen het moderne soul, maar je kunt het beter in de Imagine Dragonhoek zoeken. Perfect voor de Bravo die tegenwoordig op een enorme kathedraal lijkt.

Lees de hele recensie

Gavin James is de typische local die wél met toeristen praat. De goedlachse barhanger die ook nog een pint voor je bestelt en er, vooruit, zelf ook nog een neemt. Op het podium is de Ier ook de vleesgeworden gunfactor. Iets te gezet, spottend met zijn looks. ‘Gelukkig is er schaduw,’ zegt hij ‘anders hebben wij gingers het zwaar.’ Inderdaad: nóg een roodharige singer/songwriter die op de grootste podia mikt. Ed Sheeran heeft jaren geleden iets lovends over hem gezegd, schijnt. Ook een paar tracks van James hebben tientallen miljoenen streams behaald.

Lees de hele recensie

De show van Nakhane Touré in de X-Ray wordt ingeleid door 'Slip Away' van Perfume Genius. Bijzonder passend, want net als Mike Hadreas is Nakhane een van de vooraanstaande LGBTQ-activisten in de popmuziek. De Zuid-Afrikaan groeide op in een streng-christelijke Xhosa-gemeenschap, kwam uit de kast en bindt nu als schrijver, regisseur en muzikant de strijd aan met de bekrompenen. 

Lees de hele recensie

Hoe werkt dat nu: een kiezelharde post-hardcore groep neerzetten op een festival waar verder hoegenaamd geen metal en brute gitaarmuziek staat? Komt daar om 12.45 uur al volk op af? Of heeft de hedendaagse festivalbezoeker schijt aan hokjes en is hij of zij vooral op zoek naar feestjes en gaat los zodra iets bevalt?

Lees de hele recensie

Tot een paar jaar geleden zag je accordeons op festivals alleen terug bij feestende polkabands als Gogol Bordello, later vandaag op Lowlands. Mario Batkovic brengt daar eigenhandig verandering in. De Zwitserse Bosniër groeide op Le Guess Who? en Into The Great Wide Open uit tot publiekslieveling en komt nu zijn masterclass op Lowlands geven. 

Lees de hele recensie

Laten we het dit jaar eens anders doen, dachten ze bij Lowlands. En dus klonk er diep in de nacht zoete disco uit de Bravotent en moet je voor grimmige techno bij de overburen zijn. De wereld op zijn kop. Hoe pakte die eerste Lowlandsnacht uit?

Lees het gehele nachtverslag van René Passet hier

Tessa Douwstra reageert met een gelukzalig ongeloof dat ze hier staat, in deze goedgevulde aandachtige tent op Lowlands, en dat werkt ontwapenend. Ze heeft haar vorm gevonden in ‘Go Honey’ en ‘Indifference’, nummers die gevoelig en mysterieus op het Lowlands-publiek neerdalen.

Lees hier de hele recensie

Luwten (12.00 uur, Lima): Vorig jaar maakte de band rond Tessa Douwstra een bijzonder subtiele popplaat. Live bouwt de band dieedjes namelijk uit tot meeslepende opussen die soms verassend dansbaar zijn.
Mario Batkovic (12.30 uur, Lima): Als vrienden elkaar Mario Batkovic aanraden gaat dat meestal zo: je denkt dat je er niet van houdt, maar ga nou maar, hij zal je verbazen. Dus: ga maar gewoon. Hij zal je verbazen. 
Ho99o9 (16.55 uur, India): Experimentele fysieke horror-rap a la Death Grips gecombineerd met een vlammend hardcore punk-hart, die drie jaar terug de X-Ray al plat speelden met en berg Marshall-versterkers en een virtuoze drummer. 
Peggy Gou (22.30 uur, India): Voorspelling: even voor 1 uur zaterdagnacht zal een kolkende India massaal op blote voeten dansen, de schoenen boven het hoofd. Als eerbetoon aan Peggy Gou aka Peggy Shoe, die dan net haar zomerse house-hitje ‘It Makes You Forget’ gedraaid heeft.
Sophie (01.00 uur, X-Ray): Mierzoete bubblegum-house-pop , met aan de ene kant hartverscheurend mooie ballads en aan de andere kant gewelddadigere experimentele beats. 

Lees de uitgebreide tips voor Lowland 2018 hier. 

Meer #LL18 in ons dossier vol recensies, concertregistraties en sfeervideo's!