Na jaren als straatmuzikant te hebben rondgetrokken en na een uitbundig leven in de New Yorkse kunstenaarsscene woont Baby Dee nu in Geersdijk, een dorpje op Noord-Beveland. In april 2015 haalt programmeur Tonnie Dieleman de zangeres naar De Spot. Tijdens een intiem optreden presenteert zij haar nieuwe album.
Lees het verslag hier.
De Spot is 10 jaar. We halen met de redactie herinneringen op en zetten de meest memorabele optredens op een rij. De Spot top 25!
25. Baby Dee
24. Bang Bros
Hiphop bazen Hef en Önder, dj FS Green en Kleine Viezerik waren vier redenen om De Spot te doen uitverkopen.
Bekijk hier het fotoverslag van de Bangbros tour die Middelburg aandeed in april 2010.
23. Orgaanklap
Als je zo eens een blik werpt op de setlist die schittert van nummers als ‘Druppel in mij’, ‘Ik zoek bloed’ en ‘Wen maar aan m’n lul’, dan lijken zelfs de mannen van fucking Steel Panther op een stel koorballen, maar Orgaanklap geeft er niks om.
Lees de recensie uit 2016 hier.
22. The Ex
De band speelt hard, erg hard. De atonale muziek trekt je mee in een trans naar een chaos van tegendraadse melodieën in het refrein. Anarchistische muziek, maar van begin tot eind rete strak. De nieuwe zanger, Arnold de Boer, oud zanger van bevriende band Zea, neemt het stokje goed over van oprichter G.W. Sok. Het publiek, zowel tiener als vijftiger, geniet met volle teugen van de (her)beleving van de jaren 80 punk.
De tekst en foto's van dit optreden eind 2010 is hier terug te kijken.
21. Vandryver
In 2017 heeft Vandryver de gitaren vervangen door een harp en diverse blaasinstrumenten en poppy elektronica. Op deze mix van indie, pop en klassiek brengen Van Wijk en Lydia van Maurik hun liedjes over liefde, familie, geloof en onrecht in de wereld. Het zijn mooie stille liedjes, waar subtiliteit het werkwoord is. Nergens zijn de blazers bombastisch, nergens wordt de elektronica overheersend. De subtiliteit geeft alle aandacht aan het brengen van het liedje. Check het verslag hier.
20. Blaudzun
Singer-songwriter Blaudzun is bezig Nederland te veroveren. Het concert in de Spot was dan ook al snel uitverkocht. In 2010 en 2012 staat Blaudzun in De Spot. Bekijk de foto's uit 2012 hier.
19. Typhoon
Typhoon hoeft zich na slechts twee uitverkochte optredens van zijn tour niet meer af te vragen of zijn tour een succes wordt. Het publiek in de Spot overleeft de orkaan die hij de zaal ingestuurd kreeg maar net en Typhoon krijgt er een hoop liefde voor terug. “Lobi da Basi” klinkt het door de hele zaal na een zweterig en fantastisch optreden. En het klopt, Lobi da Basi, liefde is de baas, geldt ook weer voor vanavond. Ons verslag van oktober 2015.
18. Megafaun
Voorzichtig is dit trio van oer-Amerikanen het Europese continent aan het veroveren. Ze speelden vroeger samen in een band met Bon Iver, en dat is goed terug te horen. Melancholische indiefolk met als speerpunt de harmonieuze samenzang, die net als bij de Fleet Foxes flink wat indruk maakt. Met instrumenten als banjo en tamboerijn kunnen ze echter hun soms pastorale muziek toch wat opzwepends mee te geven. Megafaun is een band die tradities hoog houdt, maar waarbij het experiment niet wordt geschuwd. Ons verslag.
17. John Coffey
Het publiek doet wat zanger Achter de Molen hen opdraagt. Wil hij dat het publiek losgaat, dan gebeurt dat. Vraagt hij om een circle pit, dan rennen binnen enkele seconden een twintigtal mannen achter elkaar aan. Tegen het einde van de set stapt een aantal bandleden de zaal in om alle aanwezigen naar de rechterkant te drijven. Op het teken van de band stormt het publiek op ze af om zich al dansend en rennend weer te verspreiden over de zaal. John Coffey in 2015.
16. Tweak Bird
Tweak Bird geeft gas. De decibelmeter zou uitslaan en het publiek gaat los op de muziek. Waar Capital Sentimental wint door het creëren van spanning, wint Tweak Bird door aanstekelijke energie. Met uitzondering van één mooi rustmomentje, gecreëert door de dwarsfluit. Tweak Bird in 2010 en in 2009. Beide optredens samen met Capital Sentimental.
14. Textures
Tegen het einde van de show is een muzikaal intermezzo met keyboardsolo terwijl de rest van de band het podium verlaat. Normaal gezien een moment om even bij te komen, nu blijkbaar een startschot. Textures komt terug met hernieuwde energie, en het publiek gaat toch los en laat zien dat je met een paar man ook prima een cirkelpit kan bouwen. Ruimte zat in ieder geval. Het doorzettingsvermogen van Textures betaalt zich uit en zo wordt het toch nog een mooi avondje. Ons Textures verslag.
13. Shearwater
De nummers van de nieuwe plaat, die hier en daar wat mechanisch uitwerkt, komen tot volle ontplooiing in de live-versies, waarbij de hemelsfraaie melodieën steeds spannend worden gehouden doordat er altijd wel wat wringt en schuurt. De oudere nummers, toch bepaald niet beroerd, staken er zowaar wat bleekjes bij af, hoe fraai Meiburg ook af en toe een oud nummer solo ten gehore bracht. De band vermijdt behendig bij dit soort muziek op de loer liggend poseurschap en topzwaar drama, waardoor het geheel in al zijn controle iets majestueus krijgt - alsof je naar Elbow staat te luisteren, maar dan met aanzienlijk meer ballen. Het Shearwater verslag van ons uit 2012.
12. Birth of Joy
Het eerste nummer is de oren nog niet ontsnapt, of de gitarist moet de reservegitaar al erbij halen. Een gebroken snaar. Birth of Joy is op een missie: knallen totdat de zaal ondersteboven staat. De oplettende luisteraar weet een opbouw in het optreden te ontdekken. In het begin van de set zijn de nummers catchy om het publiek los te krijgen. Het midden van de set is voor de solo’s waarbij het orgel volledig wordt afgeranseld. De staart van het optreden is niet anders dan de instrumenten zo hard mogelijk bespelen en de bezoekers zoveel mogelijk te geven. Ons verslag van het optreden in 2014.
11. Moss
Ondanks de nieuwe bezetting is er weinig te merken van gewenning. De ritmesectie is strak, het gitaarwerk intens en iedere muzikant gaat er voor. Na 'See No Evil' gaat de vaart er gelijk goed in met 'Angry Young Man', al wordt er nog wel gegrapt over de stugge Zeeuwen die wel heel moeilijk aan het dansen te krijgen zijn.
Moss vindt zich op elk album weer een beetje opnieuw uit. Naast rustige hoogtepunten als 'Breeze' en 'Tiny Love' stijgt de band boven zichzelf uit tijdens een lange shoegaze versie van 'Silent Hill'.
Moss in 2016, tijdens hun tournee vanwege het 12,5 jaar bestaan van de band. En in 2014.
©
Dennis de Waard
Als knallend einde van de set is daar ‘Don’t You Go Up the Sky’. De zaal omarmt het nummer als een oude bekende. Na even te verdwijnen komt DeWolff terug met ‘Love Dimension’ als toegift. Robin Piso en Luka van de Poel sporen met hun backing vocals de zaal aan om mee te zingen en de boodschap te verspreiden: “We can only be together in a love dimension!”. Dat deuntje blijft ook na het concert nog een tijdje in het hoofd rondzweven. DeWolff laat Middelburg zien dat concerten zó ook nog kunnen! DeWolff in 2017. En in 2015.
©
Maroussia Anthonisse
Het publiek luistert aandachtig en stil naar het nieuwe materiaal, maar wanneer ‘Down Town’ van album ‘I_Con’ begint, breekt de pleuris uit. Voorin wordt het een slagveld van jewelste, maar het publiek dat elkaar naar de sodemieter helpt, kan ook rekenen op vuile blikken van publiek dat gewoon wilt luisteren. Weerhoudt dat het publiek ervan om de samensmelting van band en publiek in een zwetende zaal tot een totaal te maken? Nee, vooral met behulp van het oude materiaal (‘Input Source Select’, ‘Old MacDonald Don’t Have No Farm No More’, ‘Sweatshop’) gaan steeds meer mensen mee in de feestsfeer en dansen ze alsof het de laatste dag op aarde is (zoals bezongen in ‘Peptalk’). De Staat in mei 2012, december 2013 en februari 2016.
©
Hans van Wijk
Liedjes van Spinvis beschrijven de eerlijke werkelijkheid van het dagelijks leven. De karakters uit de liedjes leiden hun eigen leven ergens tussen de groeven van de plaat. Spinvis vertelt hoe het nu gaat met zijn muzen. In de zaal wordt naar de fictieve ‘Eva’ gezocht voordat ‘Een Kindje Van God’ in wordt gezet. Het liedje wordt plotseling onderbroken door het spookachtige ‘Nachtwinkel’. Belicht door een enkele spot draagt celliste en zangeres Saartje Van Camp het gedicht voor. Deze bijzondere bewerking van het liedje is het bewijs van de creativiteit van Spinvis. Het is een tikkeltje onvoorspelbaar en niks wordt rechtstreeks van de plaat afgespeeld. Spinvis in 2017 in De Spot.
Dries van Dijck speelt met zijn eeuwige glimlach en zwierende armen de drums op zo’n manier dat het er makkelijker uitziet dan het is. Jan Paternoster geeft zijn gitaar er van langs alsof het niks is. Bij de toegift gaat de ‘Highway Cruiser’ van het album over in een snelheidsduivel. Nog drie nummers wordt er gepit; potten, pannen en snaren geslagen; gedanst en oren kapot gespeeld. The Black Box Revelation kan garagerock maken, blues met gospel maken en keihard rocken tegelijk. The Black Box Revelation is er eentje om in ere te houden.
Het optreden in 2017 van de Belgische band.
De Zeeuwse band maakt techno-achtige electro. De basis wordt gelegd met lekker retro klinkende ritmes, die allemaal al ingeblikt en wel op de Mac staan. De heren hebben goed begrepen dat het geen pas geeft om, zoals vaak in het genre gebeurt, de hele avond achter zo’n Apple-logootje te gaan staan doen alsof er toch nog van alles aan de backing moet gebeuren, maar zingen en nemen bas en gitaar ter hand. Dat geeft een levendig optreden met af en toe behoorlijk dansbare tracks, waarbij opvalt hoe zelfverzekerd Sjoerd en Johan op het podium staan. Ze wagen zich zelfs aan een soort ballad. De afsluitende track, hoogtepunt van een prima optreden, kan zo naar 3FM worden opgestuurd. Het optreden tijdens het 3voor12 Zeeland festival in 2014.
Mooie kerstliedje, van pop tot folk, met af en toe een vleugje soul en zoals dat hoort op kerstavond; samenzang. De teksten blijven beperkt tot La en Ah, wat zorgt dat iedereen mee kan zingen. Halverwege wordt de kerstnachtdienst stilgelegd voor een kerstverhaal. Aandachtig luistert De Spot muisstil mee.
Naar mate de avond vordert worden de liedjes vrolijker, sneller en dansbaarder, om in de finale uit t komen in een groot feest op podium en in de zaal. Nepsneeuw, ballonnen en aureolen vliegen de zaal door, maar gelukkig blijft de ezel dit jaar gespaard. Kerst is dit jaar op een heel mooie manier geopend door deze artiesten. Laten we hopen dat de rest van de kerstdagen ook zo mooi zijn. HTTACP in 2011 en 2010.
©
Martijn Fincke
Niet veel later is de band terug voor een toegift. Een voor een zetten de muzikanten een intro in van een bekend nummer. Totdat Von Raven zelf het publiek vraagt tot suggesties. Eén persoon vraagt naar een nummer van rock-’n-roll legende Chuck Berry in verband met zijn plotselinge dood deze avond. Van Raven schrikt van dit nieuws, maar weet samen met zijn band ‘Go Johnny Go!’ als slotnummer te brengen ter nagedachtenis aan deze legende.
©
Andre Joosse
Normaal zijn ze met tien man, soms met negen, maar vanavond staat er een volledig elftal op de planken. De band, onder leiding van Martijn Holtslag, mixt bijna net zoveel muziekstijlen als dat de band leden telt: gypsy, pop, latin, drum ‘n bass, polka, dubstep, salsa en ska. Daar waar dOOp en Sub Yao nog moeite hadden om het publiek mee te krijgen, is het voor Knarsetand een fluitje van een cent om van links tot rechts, van voorin tot achterin het publiek los te krijgen om een flink potje te skanken. De blazers hebben moeite om hun longen binnen te houden en zangeres Miou Amadée swingt en zingt erop los. Dan zijn er nog de gitaristen die het bloed onder hun vingers vandaan spelen, de bassist dreunt in ieders oren, al is hij amper te zien op het podium. De drummer zit als een bezetene hout te hakken, de beats en toetsen zorgen ervoor dat geen voet in de zaal langer dan vijf seconden op één plaats blijft en dan is er nog Mr. Knarsetand: Martijn Holtslag, die gewapend met keytar over het podium vliegt. En dan kan hij ook een partijtje beatboxen, een op hol geslagen drilboor kan er nog een puntje aan zuigen. Ons verslag uit 2014.
©
Gijs Kamphuis
Als een duiveluitdrijver predikt hij zijn liedjes De Spot in. Het zweet sijpelt van zijn gezicht als hij opgaat in zijn muziek. Het optreden wordt in het begin gevuld met nieuw werk van zijn laatste cd. Het bijna als Joy Division klinkende Closer, het op Indiaanse ritmes gebaseerde Maize en het country nummer Long Horn. De tweede helft komen nummers van de oudere albums aan bod.
De band levert nog steeds de kwaliteit die we mogen verwachten en is misschien wel beter dan ooit. Veel harder dan zijn vorige optredens, maar nog steeds aardedonker. Het publiek is meer dan tevereden als Wovenhand zijn toegift geeft met Kicking Bird en het nieuwe nummer As Wool.
Wovenhand in 2012 en in 2010 en 2015.
©
Agnes van den Herik
Alles wordt uit de kast gehaald. Klein gezang wordt afgewisseld met grote, lange uithalen. Ieder lid van de groep bespeeld gedurende de avond meerdere instrumenten en er is veel interactie met het publiek.
Ook het lichtgebruik tijdens het optreden is van grote toegevoegde waarde. Zo worden de lampen tijdens het nummer ‘Follow the sun’ op een dusdanige manier bediend, dat het lijkt alsof de band het publiek daadwerkelijk meeneemt op een zoektocht naar de zon. Van klein schemerlicht tot grote schijnwerpers, in combinatie met de up-tempo muziek en de warme stemmen: er heerst een zomerse sfeer in de zaal.
Mister & Mississippi laat ook zien lekker te kunnen knallen. Af en toe wordt de bass op een dusdanige manier bespeeld, dat de ruiten van de rookruimte van het poppodium zichtbaar staan te trillen.