Een akoestische gitaar, rauwe zangstem, een flesje water en een glas rode wijn is alles wat hij nodig heeft. Na een mooie introsong gaat hij gelijk door met een nummer met een wat mindere spanningsopbouw. En hiermee blijft hij dan toch een beetje soppen in het moeras der singers en songwriters. Later in de set herneemt hij zich. Vooral in de nummers van zijn oude bands. Maar men mist toch bij vlagen dezelfde band rondom deze overigens prima gitarist en zanger. Er zijn mooie momenten bijvoorbeeld wanneer hij een prachtige Joy Division cover speelt en ook het laatste nummer van zijn set komt goed over. Bij dit laatste nummer lijkt hij te spelen, te grommen en te schreeuwen tegen- en met zijn oude bands; zijn verleden en het leven in het algemeen. Op deze manier komt Mark Ritsema het best tot zijn recht.
Met Rats on Rafts kun je eindelijk dansen
Band laat bijna nonchalant zien hoe je een strakke show neer zet
Het loopt maar niet vol. Wat is er aan de hand met Middelburg, wat is er aan de hand met Zeeland, waar is iedereen? Op een gegeven moment krijg je toch het gevoel dat deze avond maar beter plaats had moeten vinden in een vervallen kraakpand, u weet wel, zo een ergens achteraf, waar de ratten niet alleen op het podium leven maar ook in de zaal.
Nadat het rookgordijn in de Spot is opgetrokken zien we wie er op het podium staat, een door deze zelfde rook kuchende Mark Ritsema. De zaal van de Spot, slechts gevuld met enkelen, wacht af wat er komen gaat. Mark, beter bekend als zanger van Spasmodique of Raskolnikov, twee obscure maar toch wel legendarische Rotterdamse bands uit respectievelijk de jaren 80 en 90, begint aan zijn set.
Dan gaan de gordijnen open met een geluidskakofonie. Uit het niets begint de bas een rammelende lijn, de drums vallen in en de gitaarlijn komt daar overheen. De zanger zingt, spuugt zijn woorden uit als een jonge Mark E Smith. Postpunk noemt men het, men noemt het 80s en dat is nou net waar de Rats on Rafts zelf een pesthekel aan hebben. Bands van tegenwoordig moeten met vroeger vergeleken worden en dat willen ze niet: op de vraag hoe klinkt Rats on Rafts is maar een antwoord: Als Rats on Rafts! Toch zit het er allemaal in: De Fall, The Cure, The Ruts en och laten we er nog maar een bij gooien: Kiem. Wie? Kiem: de Rotterdamse new wave band in de jaren 80 die heel underground Rotterdam in beweging kreeg. Op het debuut album van Rats on Rafts speelt Ger 'Sax’ van Voorden van hetzelfde Kiem ook mee. En de Rats on Rafts eren hen deze avond met het nummer Money Man. Als dit nummer ingezet wordt dan lijkt nu dan ook het ratten gevoel in de Spot over te komen, er wordt bewogen. Vooral de drummer Joris Frowein valt tijdens Money man op met zijn ongelooflijk strakke beats.
Na een een aantal songs er een wat rustiger moment in de show. De band begint aan het nummer God is Dead en met de Smiths achtige intro is er even een stap terug. Maar al snel vallen de drums en rammende baslijn weer in en zo rollt de show door en door.
Slechts enkele woorden worden tot het publiek gericht, de band is bezig met muziek en die kunnen ze met of zonder publiek maken. Na krap een 40 minuten klinkt: dit is het laatste nummer, het heet Jazz, kun je eindelijk dansen. Inderdaad zo’n nummer zonder eindeloos nummer waar ze ooit, 70 jaar geleden ook op dansten in kleine jazzkroegen: het publiek beweegt, de muzikanten in trance: er gaat iets los en dit moment lijkt nooit meer op te houden. Het is iets waar Jack Kerouac ook al over schreef en waar altijd over geschreven zal worden: muziek die overal door heen gaat. Na 7 minuten gitaarinterrupties en geluiden stopt de band en gaat het podium af.
En een toegift? Wat voor toegift? Het is genoeg voor Zeeland, morgen naar de Melkweg in Amsterdam. Dit is zo’n optreden als een van de eerste optredens van de Sex Pistols, waarvan Iggy Pop ooit opmerkte: ‘slechts enkelen waren erbij, maar ieder die erbij was begon zijn eigen band en werd bekend’.