Overvloed aan lange haren en solo’s in De Spot

Back to the seventies met DeWolff

Tekst: Amanda Sturm Foto’s: Laurien de Feijter ,

Minutenlang durende solo’s: vraag maar aan DeWolff hoe je die moet doen. Na het veroveren van het grootste deel van Nederland en Europa, is vanavond Middelburg aan de beurt. Het is de eerste keer dat het trio met zijn psychedelische rock in de hoofdstad van Zeeland staat.

Aan wilde manen is er deze avond geen tekort. In het publiek staan mannen en vrouwen met hun lange haren klaar om ze te schudden en op het podium is het een wedstrijd wie het langste haar heeft. Eerst mogen de heren van Joe Madman & the Sidewalkers hun manen losgooien. Ze beginnen de set met een lang nummer vol solo’s die steeds opbouwen tot een hoogtepunt. De muziek is naar eigen zeggen een mix van blues, psychedelica en garagerock met een vleugje tabasco. Live klinken de solo’s als één grote jamsessie. De band weet niet altijd het publiek te boeien: het is rumoerig in de zaal en de mensen klappen soms wat voorzichtig na een nummer.
Op naar de jaren zeventig
DeWolff heeft eigenlijk geen introductie meer nodig. Na het spelen op festivals als Pinkpop en Lowlands en optredens in Spanje, Zwitserland en zelfs Australië is het wel te stellen dat de psychedelische rock goed aanslaat. Zowel jong als oud publiek vult de zaal van De Spot. DeWolff neemt het publiek al vanaf de eerste noten mee terug naar de jaren zeventig, de tijd van Led Zeppelin en Deep Purple.
 
Al vrij vroeg in de set komt het rustige nummer ‘Medicine’ voorbij, maar verder is er tijdens de gig geen ruimte voor rustige nummers. Het bespelen van het orgel, de drums en de gitaar kan niet snel genoeg gaan. Het is opbouwen naar dat moment waar ze alles mogen geven en na een korte adempauze daar weer opnieuw mee te beginnen. DeWolff is muziek om op te dansen, maar het is ook een genot voor het oog om naar de heren te kijken. In zijn enthousiasme lijkt toetsenist Robin Piso elke keer een halve meter van zijn krukje omhoog te schieten.
Als toegift trakteert DeWolff het publiek op twee lange nummers. Het laatste nummer mondt uit in een lange drumsolo van Luka van de Poel waarbij het publiek klapt en joelt op zijn hoogtepunt. De drie mannen laten zien dat zij de instrumenten door een door kennen. Een spetterend optreden van een band waarvan we hopen dat ze hun lange, wilde haren nog lang niet gaan verliezen.