Interview met Tim van Delft, drummer van De Staat

Donderdag 5 december in De Spot te Middelburg

Tekst:Benny Leeuwenhaag en Agnes van den Herik, Foto's: Agnes van den Herik ,

“Je moet als band nooit denken dat je bent gearriveerd,
maar je moet scherp blijven, hongerig zijn als het ware.
Altijd gericht zijn op de volgende stap.”

Is het zo dat men De Staat live moet hebben gezien om het hele plaatje te snappen, om jullie muziek te bevatten. Of is het beluisteren van een vinyl of cd al voldoende om dit te bewerkstelligen?

Het is eigenlijk heel simpel, het is niet met elkaar te vergelijken. Alle goed uitgevoerde muziek maakt live meer indruk dan wanneer je een cd opzet. Je doet als publiek op de eerste plaats niets anders, want je komt voor de band die aan het spelen is. De visuele informatie heb je erbij en zet thuis je cd maar eens zo hard als dat een live optreden klinkt, dat gaat niet werken. Het gaat er altijd van verliezen. 
Hoe het voor mij werkt, wij hebben een jaar lang aan het nieuwe album i_con gewerkt alle puntjes op de 'i' gezet en dingen opgenomen. Daarna ga je weer een nieuw traject in om de liedjes zo aan te passen zodat het ook live werkt. Kleinere optredens doen in bijvoorbeeld Duitsland om te kijken hoe dingen uitpakken, zo kan je oefenen en wat meer risico's nemen. Hoe groter het optreden is hoe meer er vast moet liggen en precies moeten kloppen. Maar wanneer je het hebt over een hele show in elkaar draaien zodat je je nieuwe materiaal kan gaan gebruiken, dan groeien de nummers ook weer. In eerste instantie speel je het precies zoals het op de plaat staat, maar dan voel je in de oefenruimte dat je iets mist ofzo, dat groeit dan tijdens het optreden.

Hebben jullie dan wel eens nadat een album klaar is dat een of meerdere songs eigenlijk anders hadden gemoeten?

Nou, weet je wat het is, muziek gaat allemaal over dit moment, het hier en nu. Je gaat dus eigenlijk altijd het nummer anders spelen dan op het album. En als het goed is til je  jezelf en jezelf als band naar een hoger niveau, waardoor de uitvoering van de muziek weer beter zou moeten worden. Je hoort als het ware je eigen ontwikkeling. 
En live ben ikzelf ook heel anders bezig dan in de studio, ik speel live gewoon ook veel harder, heel simpel. Maar er zit een groei, een ontwikkeling binnen een band en de muzikanten zelf.

Nu we het hebben over jullie muziek live en opgenomen, welke noemer geven jullie aan jullie muziek?

 Ik denk dat alle bands daar wel een kut antwoord op geven! Ik denk dat dat komt omdat je in het oog van de orkaan zit, er te dicht op zit om goed te kunnen beoordelen. Ik denk  dat wij gewoon tering eigenwijs zijn in wat we doen. Ik wil niet te snel origineel zeggen, want wat is nu eigenlijk origineel. Wij maken bijvoorbeeld geen pop, daar klinken we te hard voor, maar rock is het ook niet, daar heb ik toch andere associaties bij. Tja...ach gewoon eigenwijze lekkere teringherrie.

Klopt het dat jullie jezelf niet te serieus nemen, die uitstraling lijken jullie te hebben op het podium?

Dat vind ik wel heel leuk dat je dat zegt, dat heb ik al van meerdere mensen gehoord. We hadden altijd al lol als band, maar ik denk dat het door de jaren heen met deze plaat erin is geslopen. Er is meer pret ingekomen en dat is cool dat dat zo overkomt vind ik! Sarcasme is vaak iets negatiefs maar nee dat is het niet, misschien meer een feestje bouwen.

De Staat als band, hoe werken jullie samen?

Torre is eigenlijk het creatief brein van de band. Hoe hij bijvoorbeeld al is begonnen, het eerste album heeft hij helemaal zelf opgenomen. Hij studeerde toen nog, muziek en  compositie in Hilversum en heeft toen thuis in zijn eentje op een super brakke laptop alles opgenomen, gitaar, basgitaar etc. Dat was toen eigenlijk een project. Hij kreeg in de gaten dat hij eigenlijk een plaat aan het opnemen was en heeft toen gedacht; ik moet dit gewoon gaan doen met een band. Toen kwamen wij erbij om alles te gaan spelen, dus eigenlijk was het hele album klaar maar moesten wij hem gaan uitvoeren. Bij het volgende album was het zo dat Torre ons er eerder bij betrok, maar wel super uitgebreide demo's had gemaakt op een vergelijkbare manier. Nu is het wanneer wij de songs te horen krijgen, wij ons eigen sausje eroverheen smeren. Torre schrijft ook meer met ons in zijn achterhoofd, het is meer een wisselwerking geworden. Hij kent ons als muzikanten en bij het derde album werden we weer eerder betrokken. Maar de inbreng van ons wisselt heel sterk, soms vind ik hetgeen Torre heeft bedacht zo fucking vet dat ik het in z'n geheel op die manier wil spelen.

Wil dat zeggen dat hij alle instrumenten in zijn hoofd heeft zitten?

Wanneer hij een idee heeft voor bijvoorbeeld de drums, dan stuurt hij me een mp3-tje op en ga ik hetgeen hij heeft bedacht in mn eentje in de studio verder uitwerken. En zo voegt iedereen iets toe aan het eerste idee. Bij ons valt het mee qua ruzies ed, iedere band heeft zijn eigen creatief proces en zo hebben wij ook die van ons. Torre heeft gewoon het totaal overzicht en het lijkt dan alsof je continu een producer bij je hebt. En dat is hij in feite ook voor ons. We hebben niet snel onenigheid en we komen er altijd wel uit. Dat vind ik mooi aan muziek maken en aan creativiteit in het algemeen, er is niet een standaard formule dat werk. Bijvoorbeeld Fleetwood Mac lagen vreselijk met elkaar overhoop en er is toch een prachtig album uit voortgekomen. Er is geen formule voor.

Hoe gaat de Staat verder en zijn er nog idealen?

 Het is mooi dat we binnen de zes jaar dat we spelen al zoveel verschillende optredens hebben gedaan. Van letterlijk tien man tot veertigduizend op het bevrijdingsfestival in Haarlem. Wanneer je de mensen voor je kunt winnen met je muziek kan het ook kicken zijn wanneer dat er vijftien zijn in zuid Duitsland of die veertigduizend. De afwisseling is gewoon erg cool. 

Naar het buitenland gaat gestaag, we hebben nu drie keer in Londen gespeeld. En we willen zeker in het buitenland wat bereiken. De status die we nu hier hebben  zouden we binnen Europa ook willen bereiken. Ideaalbeeld is toeren door Europa, niet echt in Arena's dat ambiëren we niet. De Paradiso ‘s van Europa zou te gek zijn. En blijven dromen moet je toch. Toen ik zestien was wilde ik op Lowlands spelen en dat heb ik gedaan nu, geweldig toch, een droom die is uitgekomen! We zijn trots op hetgeen wij tezamen met alle mensen om ons heen hebben bereikt tot nu toe.
Er zijn een paar eigenschappen nodig dat een bestaan als muzikant mogelijk maken in mijn ogen; talent, zin hebben om de hele tijd op pad te zijn weinig thuis zijn en dit kunnen regelen, risico’s durven nemen, hard werken met elkaar en ook bereid zijn suffe dingen te doen. En nooit denken dat je bent gearriveerd maar scherp blijven, hongerig blijven als het ware. Altijd gericht zijn op de volgende stap en dat is wat we doen en hoe we verder gaan.