Erik Vandenberge en zijn Crappy Dogs hebben de eer de avond te openen. Met hun bijzondere honkitonk blues hebben ze geen moeite de luisteraar voor zich te winnen.
Want alleen het niet alledaags instrumentarium is al reden om te blijven kijken naar dit mooie gezelschap.
Als na een kleine pauze de lichten weer uitgaan, marcheert De Kift door de zaal alvorens het podium te beklimmen. Het grappige aan dit collectief is dat ze eigenlijk niet in hun hokje te plaatsen zijn met hun muziek. Bijna alle stromingen zijn op hun van toepassing en evenveel invloeden zijn hoorbaar. Het gezelschap uit Koog aan de Zaan, opgericht in 1988, bestaat uit acht veelzijdige muzikanten waarvan Ferry Heijne toch wel als motor kan worden beschouwd. Overige leden zijn Jan Heijne (trompet), Han Hulscher (trompet), Patrick Votrian (trombone, tuba), Mathijs Houwink (contrabas), Wim ter Weele (drums, gitaar, zang), Pim Heijne (gitaar, banjo), Marco Heijne (zang).
Het feest breekt los op het moment dat de eerste noot gespeeld wordt. Door de praatstem van Ferry Heijne krijgt het geheel iets mysterieus. Want een show van De Kift kenmerkt zich door het ondefinieerbare. Hebben we hier wel te maken met een band? Of is het een circus? Een toneelstuk? Een voordragende filosoof? Of zijn het toch gewoon een stel zwervers bij elkaar. Hoogstaande literaire teksten worden afgewisseld met alles wat alcoholisten ook doen opzoek naar drank. Nummers als ‘Locomotief’ en ‘Reiziger’ spreken wat dat betreft boekdelen.
Na een ruim uur en drie prachtige toegiften is de koek op. De Kift blijft toch verbazen.