DeWolff domineert al een decennium de psychedelische bluesrock-scene van Nederland. Met Robin Piso op het Hammond orgel, Pablo van de Poel op gitaar en zang en Luka van de Poel op drums neemt de band zijn albums analoog op bij Electrosaurus Records. De Spot belooft een ‘liefdesbaby van de grote 70’s rockbands’ en daar komt een hoop publiek op af. Kunnen deze oude zielen het publiek van 2017 ook entertainen?

Het voorprogramma van DeWolff is de Belgische band The Sore Losers. Bij onze zuiderburen gaat de band al een tijdje heel goed en met die instelling betreden de muzikanten het podium van De Spot. Leren jasjes, zonnebrillen, stoere poses. De mix van blues, rock en garage werkt goed en wordt af en toe versterkt door een lekker gitaarriffje of een harde bassline. Een stil publiek accepteren de Belgen niet: ze eisen net zo lang herrie uit de zaal totdat het nummer ‘Dirty Little Pretty Thing’ meegezongen wordt door het publiek. 

Broekspijpen en bloesjes
Het decor is er al: Perzische tapijten, instrumenten die wachten om bespeeld te worden. Als DeWolff het podium dan eindelijk betreedt draait de klok even terug: wijd uitlopende broekspijpen, lange haren, bloesjes met net iets te veel knoopjes open. De sound is duidelijk een knipoog naar de jaren zeventig, maar de look mag er ook zijn. Het trio opent met ‘Easy Money’ van het laatste album ‘ROUX-GA-ROUX’. Ondanks de psychedelische uitspattingen speelt de band vooral erg funky en dansbaar. Het publiek is vanaf het eerste nummer overtuigd.

Naaktkalenders en andere talenten
Nu de band tien jaar bestaat en eindelijk volwassen is, moet het gevierd worden met een fotokalender: piepkleine zwembroekjes, harige borstkassen, foute poses. Pablo van de Poel maakt iemand in het publiek gelukkig met dit collectors item. DeWolff gaat soms net over de grens van het foute jaren ‘70 gevoel heen (te fout) en dat is stiekem erg vermakelijk en verfrissend. Enorm contrasterend met de schreeuwerige kalender zijn de langzamere en langere nummers zoals ‘Tired Of Loving You’ en ‘Medicine’. Het publiek geniet met gesloten ogen en een grote glimlach van het talent van Robin Piso op Hammond, die uitblinkt in zijn vele solo’s waarbij hij op en neer springt op zijn orgelkrukje. De band geeft elkaar onderling de ruimte om zich te verliezen in solo’s en met hier en daar een knikje besluiten de muzikanten dan weer verder te gaan. Zo goed op elkaar ingespeeld, maar nooit hetzelfde.

Indruk achterlaten
Als knallend einde van de set is daar ‘Don’t You Go Up the Sky’. De zaal omarmt het nummer als een oude bekende. Na even te verdwijnen komt DeWolff terug met ‘Love Dimension’ als toegift. Robin Piso en Luka van de Poel sporen met hun backing vocals de zaal aan om mee te zingen en de boodschap te verspreiden: “We can only be together in a love dimension!”. Dat deuntje blijft ook na het concert nog een tijdje in het hoofd rondzweven. DeWolff laat Middelburg zien dat concerten zó ook nog kunnen!