Hij kondigt zijn band aan als “stilte voor de storm”. Het klopt wel, Herrek maakt rustige muziek. Kwaliteitsmuziek, geen simpele liedjes maar muziekstukken waar over nagedacht is. Hoewel de teksten een belangrijk element zijn in Herrek, is het niet de zang die centraal straat, het is onderdeel van het geheel. Frontman Gerrit van der Scheer Is tevens lid van Luik, was frontman van Bonne Aparte en speelde gitaar in Adept. Een duizendpoot met ervaring dus, je hoort het terug in de muziek en je ziet het aan het aandachtig luisterende publiek.

 

Vanachter het gordijn klinken kreten en ritmes van Indiaanse stammen, het mysterie wordt bij het intro al ingezet. Het gordijn opent en de band zet Glistening Black in.

 

Wovenhand is na twee jaar terug, ook vandaag is het net als in 2010 erg druk in het Middelburgse podium. Een goede keuze dus om juist deze band weer terug te vragen voor het vijfjarige bestaan van De Spot. 

 

Hun laatste cd van dit jaar, The Lauging Stalk is niet verrassend veel anders dan hun vorige releases, al heeft de nieuwe plaat meer hardere gitaren dan de vorige. De rode draad blijven bijbelse teksten en mysterieuze soundscapes gevolgd door zware donkere gitaar melodieën.

 

Toch heeft de band veel veranderingen ondergaan. De grootste verschillen met 2010 zijn onder andere de band. De bassist is vervangen en daarmee is ook de contrabas vervangen door een basgitaar. De formatie is uitgebreid met een extra gitarist. Ook anders is dat Frontman David Eugene Edwards tegenwoordig staand zijn optredens geeft. Zijn vorige tour deed hij zittend. Het lijkt een detail, maar als publiek is er meer te zien. Edwards is opener naar het publiek en het optreden is dynamischer. Zijn spastische huppeltjes, het schudden met zijn lichaam, je ziet hem opgaan in de muziek en dat is juist belangrijk bij liveshows.

 

Als een duiveluitdrijver predikt hij zijn liedjes De Spot in. Het zweet sijpelt van zijn gezicht als hij opgaat in zijn muziek. Het optreden wordt in het begin gevuld met nieuw werk van zijn laatste cd. Het bijna als Joy Division klinkende Closer, het op Indiaanse ritmes gebaseerde Maize en het country nummer Long Horn. De tweede helft komen nummers van de oudere albums aan bod. De set wordt afgeloten met Tin Fingers, Dirty Blue en het nieuwe King O King.

 

De band levert nog steeds de kwaliteit die we mogen verwachten en is misschien wel beter dan ooit. Veel harder dan zijn vorige optredens, maar nog steeds aardedonker. Het publiek is meer dan tevereden als Wovenhand zijn toegift geeft met Kicking Bird en het nieuwe nummer As Wool.

 

Mocht De spot volgend jaar zijn zesde verjaardag willen vieren, Wovenhand is meer dan welkom.