Afgetrapt wordt er in de T-Up met een nieuw concept: omdat in de voorgaande edities nogal eens overlast was van de bar, is er besloten om van de T-Up concerten een silent stage te maken. Een schot in de roos. Omdat de T-Up sessies al intiem zijn door het maximale bezoekersaantal van vijfenzeventig personen, geeft het luisteren via koptelefoon je de indruk dat je écht vijf centimeter van de band verwijderd bent. Dat blijkt meteen bij het eerste optreden van de avond: Barely Autumn. De semi-akoestische indierock die een akoestische kruising lijkt tussen Wilco, Strand of Oaks en Car Seat Headrest op zijn droevigst. De zware en emotionele songs spelen zich vooral af in het hoofd van Nico Kennes, maar weet zich aardig te vertalen naar de koptelefoons in de T-Up. Wat fijn om écht alleen zijn stem en gitaar te horen, samen met Xavier Van Rillaer op gitaar en toetsen. Het zachte spel is een fijne verandering van de plaat, waar de muziek met een volledige band wordt gespeeld, maar toch is het na een kwartier al verlangen naar meer pit die de band wel kan bieden.
Chocolade, frieten met stoofvlees, lauwe blikken Cara Pils en Belgen zelf: zo’n beetje de beste dingen die voort komen uit België, zij het niet dat muziek het beste exportproduct is dat onze zuiderburen op ons afsturen. Gebouw-T heeft dat al jaren door en serveert deze editie van Made In Belgium ons dan ook op de tofste nieuwe bands, als ook de oude rotten in het vak.
Tout Va Bien
Waar ging het mis met Tout Va Bien? De sympathieke popzanger maakte naam voor zichzelf als de eerste winnaar van Studio Brussel’s De Nieuwe Lichting, stond vervolgens tweemaal op Rock Werchter, maar echt overtuigen, dat is er nog niet van gekomen. Zo ook vanavond. De songs zijn er: de pop met een laagje electronica. Het ligt fijn in het oor, maar Tout Va Bien speelt te veel op safe. De muziek bouwt zich steeds op, maar weet niet waar het heen moet gaan. Dit zit ook in zijn performance. Het ene moment zie je aan zijn lichaamstaal dat hij opgaat in zijn muziek, nog geen tel later weet hij zich geen houding meer te geven.
Barely Autumn
Tin Fingers
Bert Dockx
Ondertussen begeven we ons naar opnieuw een toffe toevoeging aan het Made In Belgium concept: de zoldersessies! Op de zolder van Gebouw-T zijn twee akoestische sessies gepland van Bert Dockx van Flying Horseman. Slechts vijfentwintig aanwezigen zien het beste optreden van de gehele avond. De setting is alsof we op Dockx’ eigen zolderkamer zitten waar hij besluit een potje te jammen. Net als bij Flying Horseman en Dans Dans weet je nooit wat je krijgt, behalve dat het niveau onbevattelijk hoog ligt. Vanavond is de eerste set van twee die hij speelt, eentje met nummers van Flying Horseman, een cover van Bruce Springsteens ‘I’m On Fire’, en Joy Division. Dockx speelt dan voor een klein publiek, hij lijkt vooral in- en voor zichzelf te spelen. Klooiend aan zijn versterker en pedalen bouwt Dockx een semi-akoestische set die constant hoogtepunt aan hoogtepunt aan elkaar rijgt. Dockx is onrustig, het geluid staat hem niet altijd aan, hij stoot bijna zijn microfoonstandaard om, maar juist die onrust in hem vertaalt zich naar zijn spel. Soms rustig, dan weer een flinke uithaal op zijn gitaar die uit het niets komt om vervolgens weer rustig door te spelen. Woorden te kort hoe goed Dockx speelde, maar het nieuwe materiaal van zijn band Flying Horseman klonk alweer fantastisch.
Door naar Tin Fingers. De Antwerpse indiepoppers zijn één van de fijnste ontdekkingen van deze editie. Dit jaar bracht de band zijn ‘No Hero’ ep uit die barst van de broeierige indiepop, zoals we die kennen van Glass Animals tijdens zijn eerste album, en gitaarriffs die je zou verwachten op een Mac DeMarco album. De band is voor het optreden van vandaag geslonken van een vijftal naar een drietal. Zonder drummer en bassist blijven de zomerse nummers toch verrassend goed overeind staan (later blijkt de drummer te zijn vervangen door een drumcomputer). Tekstueel is Tin Fingers niet altijd even te begrijpen, maar het is vooral de sfeer die de band weet neer te zetten die het optreden zo goed maakt. Een nummer als ‘Boy Boy’ is een fantastisch poplied dat het publiek in de T-Up aan het wiegen krijgt. Tin Fingers is een band om in de gaten te houden.
Compact Disk Dummies
Millionaire is ongetwijfeld de publiekstrekker van de avond. Het heeft dan ook twaalf jaar moeten duren voordat Tim Vanhamel en band weer eens voet zette in Nederland met een nieuw album op zak, maar het wachten wordt meer dan beloond. Millionaire zet een set neer die alle hard hitting rocknummers uit zijn drie albums aan de revue voorbij laat gaan. Van het freaky en demonische ‘Love Has Eyes’ en ‘I’m Not Who You Think You Are’ tot oudje ‘Body Experience Revue’ en het bloedpompende ‘Champagne’. Vanhamel is nog steeds de excentrieke showman waarvan je niet helemaal weet of hij de gitaar onder controle heeft of de gitaar hèm. Met de gitaar wordt gesmeten, er wordt op geslagen om hem te laten janken en Vanhamel danst alsof hij de sjamaan uit de video van ‘I’m Not Who You Think You Are’ zelf is. Als Millionaire zulke optredens blijft geven na twaalf jaar abscentie, dan mag hij dat gerust nog eens flikken. Wat een comeback!
Mad About Mountains
Compact Disk Dummies
Millionaire
De afsluiter van een toch al indrukwekkende lineup zijn de gebroeders van Compact Disk Dummies. De nu-disco/elekctropunk-sensatie die al jaren België aan zijn voeten heeft liggen weet intussen ook naam te krijgen in Nederland, en dat is maar goed ook. De indrukwekkende en vooral energieke liveband die de twee broertjes zijn moet je gewoon een keer meegemaakt hebben. Het begin van de set is het nog flink werken voor de Dummies, het publiek dat vooral voor Millionaire is gekomen ziet het nog even aan wat hen voorgeschoteld wordt. De set begint ook niet met de meest energieke nummers die de jongens in hun catalogus hebben, nummers als ‘Silver’ en ‘Holy Love’ zijn voor hun doen slow burners die raken, maar het heeft vooral zijn tijd nodig. Lennert Coorevits doet er intussen echt alles aan om het publiek op te hitsen, hij rent met zijn gitaar over het godganse podium, door het publiek en roept meerdere malen hoe het met ons gaat. Allemaal leuke trucjes, maar het ligt vooral aan de muziek die ervoor moet zorgen of het publiek danst. Dat gebeurt dan ook wanneer de rave rammer ‘F.E.E.R.S’ wordt ingezet, de bom slaat in en Gebouw-T staat zich in het zweet te dansen. Absolute hoogtepunt is de toegift, het met kinderkoortje op tape begeleidde ‘Remain In Light’, in de Blende Edit, dat dan wel want de albumversie duurt te lang om tot een explosie te leiden. Compact Disk Dummies had geen makkelijke avond, maar het harde werk werd beloond.
Daarmee is Made In Belgium tot een eind gekomen. Bezweet en buiten adem bedanken we voor de afterparty van het Bergse DJ duo Verdampt en trekken we huiswaarts. Made In Belgium is ook deze keer weer een topeditie. Deze editie was in het bijzonder zeer gevarieerd, van folk tot alternative rock en van indiepop tot elektropunk. De T-Up sessies waren met de silent stage toevoeging een stap in de goede richting die het publiek een betere luisterervaring biedt, en de zoldersessies met Bert Dockx smaken zeker naar meer. Made In Belgium is daarme het speciaalbier tussen de doodgeslagen pilsjes. Het is al uitkijken geblazen naar volgend jaar.
Foto's instore Tin Fingers in De Waterput
Tin Fingers
Tin Fingers
Tin Fingers
Tin Fingers
Tin Fingers
Tin Fingers