De support komt van het Limburgse Storksky, die op eenzelfde wijze op het podium staan: Drums, gitaren en zang. Terwijl het publiek dichter bij de bar dan het podium staat, heeft de band moeite om een knallend optreden te geven. De band heeft soms geniale riffs in huis, maar de opbouw van de nummers zorgen ervoor dat sommige riffs een beetje dood slaan. Storksky heeft in het spel zeker de potentie maar wat het songwriting betreft moeten de puntjes nog op de i worden gezet.
Met een nieuwe plaat op zak gaat het Belgische The Black Box Revalation weer stad en land langs om kont te schoppen. De tweemansformatie is een graag geziene gast in Zeeland (Vestrock, Weitjerock) en ook nu mag de band in De Spot een volle zaal verwachten - al dan niet met een hoop Vlamingen in het publiek.
Met ‘Highway Cruiser’ ging The Black Box Revelation meer de blueskant op, er is zelfs ruimte voor gospelzangeressen op de toch al rijkelijk gearrangeerde plaat. De vraag is maar hoe dat live gaat klinken als je maar met zijn tweeën op het podium staat. Nou, het klinkt gewoon verdomde goed! Dries van Dijck speelt met zijn eeuwige glimlach en zwierende armen de drums op zo’n manier dat het er makkelijker uitziet dan het is. Jan Paternoster geeft zijn gitaar er van langs alsof het niks is. De set begint op z’n dooie akkertje en elk nummer in de set verder wordt er een tandje bijgezet. Het publiek gaat precies in deze progressie mee: eerst wordt er zachtjes op en neer gewiegd, zodra ‘I Think I Like You’ van het eerste album wordt ingezet wordt al gedanst en bij het laatste nummer wordt een kleine pit van voren opengetrokken door het jongere publiek.
Bij de toegift gaat de ‘Highway Cruiser’ van het album over in een snelheidsduivel. Nog drie nummers wordt er gepit; potten, pannen en snaren geslagen; gedanst en oren kapot gespeeld. The Black Box Revelation kan garagerock maken, blues met gospel maken en keihard rocken tegelijk. The Black Box Revelation is er eentje om in ere te houden.