3voor12/Eindhoven bestaat tien jaar! Daarom blikken we in aanloop naar ons grote jubileumfeest – op 16 september in de Effenaar – uitgebreid terug op tien jaar verslaggeving van de Eindhovense muziekscene. In al die jaren hebben de toegewijde redacteuren, schrijvers en fotografen van 3voor12/Eindhoven ontelbaar veel concerten gezien; van lokaal talent tot internationale helden. Soms zijn het acts of podia die inmiddels ter ziele zijn, maar gelukkig zijn ze vereeuwigd in de vele recensies en foto's. Tien jaar levert natuurlijk onvergetelijke muziekmomenten op. En dat zijn er nogal wat. Daarom stelden de teamleden van 3voor12/Eindhoven ieder een persoonlijke top vijf samen. Bekijk hieronder de ingestuurde lijstjes en herbeleef al die prachtige concerten van de afgelopen tien jaar.

BART JANSEN | SCHRIJVER

1. The Slow Show, 28 november 2015 in Altstadt
Nog voor de grote doorbraak speelde The Slow Show op kleinere locaties. Altstadt was er eentje van, een speciale en intieme gelegenheid dus! Naast dat deze Britten ongelofelijk strak speelden, kregen ze de normaal zo rumoerige locatie helemaal muisstil. Kippenvel tot op het bot! 

2. King Gizzard & The Lizard Wizard, 2 juli 2015 in AreaFiftyOne
Ik denk het warmste concert ooit dat ik heb meegemaakt. Op deze tropische locatie zag ik deze megagrote band in een uitverkochte zaal van AreaFiftyOne. Psychedelische muziek die niet gaat vervelen en ronduit aanslaat.

3. Balthazar, 26 juni 2010 in de Effenaar
Ver voordat deze Belgische band in de grotere zalen speelde, maakte Balthazar in Eindhoven zijn debuut in de kleine zaal van de Effenaar. In een halfgevulde zaal speelde Balthazar heel overtuigend en voelde ik al aan dat dit "The Next Big Thing" zou worden. Niet veel later werd de band dan ook opgepikt.

4. Wolfendale, 14 oktober 2011 in de Effenaar
In mijn ogen nog steeds één van Eindhovens beste bands ooit. De plaat sloeg bij mij ontzettend aan en ik schreef toendertijd ook deze recensie. Tijdens de albumpresentatie overtuigde de band nog meer. Naar verluidt is de band nog steeds bezig met het tweede album. Het duurt wel heel lang als je bedenkt dat het alweer bijna zes jaar geleden is dat 'Foghorn' uitkwam.

5. The National, 18 februari 2011 in Muziekgebouw Eindhoven, tijdens Cross-linx
Een indrukwekkende show met ontzettend goed geluid. Zanger Matt Berninger nam het publiek mee op sleeptouw alsof het een koud kunstje was. Zonder twijfel één van de beste shows die ik heb gezien!

“Matt Berninger nam het publiek mee op sleeptouw alsof het een koud kunstje was ” – Bart Jansen

The National, 18 februari 2011 in Muziekgebouw Eindhoven, tijdens Cross-linx

© Leon Versmissen

DAAN KRAMER | SCHRIJVER

1. Wilco, 17 november 2009 in de Effenaar
Ja hallo, ik zal proberen niet te veel in superlatieven te gaan praten, maar goede genade, wat heb ik sinds 2009 toffe dingen in Eindhoven gezien. Wie mij persoonlijk of via de muziekindustrie een beetje kent weet dat ik een grote voorliefde heb voor de Amerikaanse groep Wilco. Die intense liefde begon hier, in de Effenaar. Ik was vijftien, en ontdekte Wilco doordat ze het Amerikaanse antwoord op Radiohead werden genoemd. Toen kwamen ze naar de Effenaar. Het voorprogramma (The Latebirds) speelde tergend lang en onzuiver, Wilco raakte vanaf de eerste noot van ‘Ashes of American Flags’ de gevoelige snaar. Het was de laatste show van de tournee, en de band gaf wat extra. Tweeënhalf uur virtuositeit, sfeer en een beest van een setlist. Jeff Tweedy was grimmig, nors, maar ging gaandeweg overstag om er een onvergetelijke avond van te maken. Mijn vader – compleet overrompeld – verzekerde na afloop: “Je hoeft nooit meer naar concerten, zoiets goeds ga je nooit meer zien.”  He was right, Wilco is een one of a kind liveband, hier (in de periode tussen 2009 en 2012) op de top van zijn kunnen.

2. Bob Dylan, 2 november 2015 in Muziekgebouw Eindhoven
Zes jaar na het weergaloze Wilco, kwam de grootste held van Jeff Tweedy naar Eindhoven. Dylan behoeft geen introductie en mag gelden als de belangrijkste, nog levende muzikant. Toch ging ik hier licht huiverig heen. Door mijn hoofd spookten vele vragen. Sta je dadelijk naar een levend standbeeld te kijken? Ga je voor vergane glorie en de knarsende stem van de beste man? Nee hoor, niets van dat. Althans, dat ligt aan je verwachtingen. Ga je naar Dylan om de belangrijkste protestliedjes uit de geschiedenis te horen? Dan kom je bedrogen uit, dat is deze man niet meer. Al lang niet meer. Wie de Dylan van recenter werk kan waarderen – ik noem sterk werk als Modern Times of Tempest – zag een meester aan het werk. Een meester in het veranderen, aanpassen en omgooien van zijn eigen materiaal. Een meester in de grootste expressie halen uit brommen, grommen en knarsen, datgeen wat men als lelijk categoriseert.

3. Sufjan Stevens, 21 mei 2011 in Muziekgebouw Eindhoven
Je kan Sufjan Stevens veel noemen, maar geen lachebekje. De verstilde folkliedjes behoren tot zijn beste werk en zijn de reden dat Stevens geliefd is bij een grote groep. Het onderschatte ‘The Age of Adz’ wijkt met vrolijke, druk stuiterende electronica, sterk af van het bekende ‘Sufjan Stevens-geluid’. Juist die plaat bracht hem voor zijn enige Nederlandse show naar Eindhoven. Het werd een spektakel op alle fronten. Muzikaal (weer zo’n show van tweeënhalf uur), maar ook visueel (verkleedpartijen all-over, confetti). Vrolijke gekte vol creatieve wendingen en euforie; 100% anders dan de daaropvolgende Nederlandse passage in Carré rondom het ernstige ‘Carrie & Lowell’. Alleen daarom al heel bijzonder. Oh en rond middernacht vielen er honderden ballonnen naar beneden tijdens de finale van het bizarre ‘​​​​​Impossible Soul’. Tot op heden werd er geen verjaardag zo mooi ingeluid als mijn zeventiende.

4. The National, 18 februari 2011 in Muziekgebouw Eindhoven, tijdens Cross-linx
Dit had Cross-linx heel netjes geregeld. Op het kookpunt van de hype stond The National in het Muziekgebouw. Die hype, rondom ​​‘​​​​High Violet’, was terecht. Je mag deze plaat gerust een moderne klassieker noemen en ook live zette de band een perfecte set neer. Er waren blazers, er was Owen Pallett en frontman Matt Berninger was scherp. Magie hing continu in de lucht. Zowel Cross-linx als The National kwamen daarna niet meer bij deze lat, hier klopte alles. Hartjes.

5. My Bloody Valentine, 5 september 2013 in de Effenaar
De laatste show in dit rijtje is er niet een van virtuositeit, perfectie of genialiteit. Een krappe voldoende, toch een avond waar ik met regelmaat aan terugdenk. My Bloody Valentine is een van de meest invloedrijke gitaarbands ooit. Elke maand hoor ik bandjes die qua geluid schatplichtig zijn aan ‘Loveless’ uit ’91, toch is deze sound nooit geëvenaard. Dit optreden was al even uniek. Hoewel ik véél optredens gezien heb, lijkt niks op deze avond. Dat komt door de overweldigende beelden en een extreem, echt buitenproportioneel luid, spelende band. De impact van ‘When You Sleep’ en ‘Only Shallow’ was dan ook live waanzinnig.

“Hoewel ik véél optredens gezien heb, lijkt niks op deze avond” – Daan Krahmer

My Bloody Valentine, 5 september 2013 in de Effenaar

© Daan Krahmer

PAUL KNIPPENBERG | SCHRIJVER

1. Sufjan Stevens, Bryce Dessner & Nico Muhly - Planetarium, 7 april 2012 in Muziekgebouw Eindhoven
Eind 2012 schreef ik in mijn jaarlijst dat ik met smart wachtte op de studioversie van dit concert. Toeval of niet, dat album is onlangs uitgekomen. Wat was het een speciale avond destijds: een wereldpremière in Eindhoven van een project waarin zowel thematisch als muzikaal groots werd uitgepakt door Sufjan Stevens, Bryce Dessner en Nico Muhly. Ik heb in de afgelopen jaren regelmatig de combinatie van pop en klassiek mogen beluisteren in het Muziekgebouw, dit was voor mij veruit de best gelukte samensmelting.

2. Queens of The Stone Age, 14 mei 2011 in de Effenaar
Een van mijn favoriete albums aller tijden is het titelloze debuut van Queens of The Stone Age. De plaat die eind jaren 90 uitkwam werd in 2011 opnieuw uitgebracht en om dat feit te promoten toerde QOTSA met de integrale uitvoering van hun eerste worp als hoofdmoot van de set. Een droomavond voor fans van het eerste uur, want deze nummers werden – en worden tot op de dag van vandaag – vrijwel nooit meer gespeeld. De uitvoering was heftig, repetitief en hypnotiserend. Minpunt was de lusteloze toegift – de gelukzakken in Amsterdam kregen een dag later liefst vijf nummers meer. Maar ach, ik had mijn favoriete nummers toen al lang gehoord in mijn thuisstad, en daar was het mij allemaal om te doen geweest. 

3. Amenra, 26 december 2013 in de Effenaar
Na een toevallige ontdekking op Pukkelpop 2006 ben ik Amenra altijd blijven volgen. Hun grootse, donkere geluid en intense voordracht zijn werkelijk ongekend. De band is zich altijd blijven ontwikkelen en was op een van de laatste dagen van 2013 in serieuze topvorm. Het blijft erg moeilijk om uit te leggen wat deze band zo goed maakt. Je moet het echt meemaken. Die avond was het weer goed raak: emotioneel leeg en ietwat beduusd verliet ik de Effenaar.

4. Thee Oh Sees, 17 mei 2013 in AreaFiftyOne
AreaFiftyOne is in de afgelopen jaren het toneel geweest voor heel wat legendarische avonden. De passages van The Black Lips, King Gizzard & The Lizard Wizzard en de albumrelease van Mozes and the Firstborn worden regelmatig aangehaald. De beste show voor mij was die van de pycho-garageband Thee Oh Sees op een zweterige avond in 2013. Een bezwerend en vlammend optreden van een band die zijn gevaarlijke en uitstekende livereputatie met verve waarmaakte.

5. Metz, 4 november 2013 in The Rambler, tijdens Hit The City
Met veel plezier kijk ik terug op dit optreden, tijdens een festival dat helaas niet meer bestaat in een kroeg die eveneens ter ziele is. Het mooie van Café The Rambler was dat lage podium. Je stond als publiek op vrijwel hetzelfde niveau als de band. Het zorgde bij drukbezochte shows ogenblikkelijk voor een intieme en vaak intense sfeer. Intens en chaotisch was het zeker tijdens de show van Metz, een noiserockband uit Canada die destijds flink werd gehypet. De hooggespannen verwachtingen werden waargemaakt tijdens een zweterige en verpletterende show waarbij je eigenlijk een dubbele set oordoppen in je oren wilde proppen. Het werd zo vol in de kleine kroeg dat ik tijdens het eerste nummer al ongeveer op het podium stond. Uiteindelijk belandde ik ergens in een hoek van de kroeg, tussen de gitaarkoffers en roadies van de band, met perfect zicht op publiek en podium.

“Een bezwerend en vlammend optreden” – Paul Knippenberg

Thee Oh Sees, 17 mei 2013 in AreaFiftyOne

© Marco Smeets

THEO MIGGELBRINK | SCHRIJVER

1. Patrick Watson, 19 november 2015 in de Effenaar
Misschien is het optreden van Partick Watson wel het allermooiste concert dat ik ooit in de grote zaal van de Effenaar zag. De kleine man uit Montreal is een tovenaar. Een muzikale tovenaar die kan toveren met sfeer. Ik waande mij — mede door de fraaie podiumaankleding — in een droomwereld. Een droomwereld waarin Watson het ene moment bombastisch en vrolijk klonk en het volgende moment melancholisch en piepklein. En ik werd als toeschouwer genadeloos meegesleurd in al deze stemmingen.

2. The Deaf, 22 mei 2015 in de Effenaar
“Beatstad dandy’s”, zo omschreef ik The Deaf in mijn verslag voor 3voor12/Eindhoven. Gelukkig zagen de heren en dame uit Den Haag er niet alleen bijzonder fraai uit met hun blinkende instrumenten en flitsende outfits, maar spatte de energie ook bijna letterlijk van het podium. Als de triple-bill die avond een wedstrijd was geweest, dan was de band rond Di-Rect-gitarist Spike als onbetwiste winnaar uit de bus gekomen.

3. Michelle David & The Gospel Sessions, 21 april 2017 in de Effenaar
“La David is ondanks haar geringe lengte — met stiletto hakken en een imposante afro is ze nog steeds ruim een kop kleiner dan haar begeleiders — een indrukwekkende verschijning. Alles aan haar ademt rauwe expressie”, schreef ik in mijn verslag van dit optreden. En die rauwe expressie werkt aanstekelijk, zeker wanneer een zangeres ook nog gezegend is met zo’n strot als Michelle David. Na afsluiter 'Baptized' was ik in ieder geval (weer) bekeerd. Met ‘voorgangers’ als Michelle David zou zoiets als ontkerkelijking helemaal niet bestaan hebben.

4. Gregory Page, 1 februari 2016 in Meneer Frits
“Ladies and gentlemen, I am guilty as charged for romanticizing the past…”, bekende Gregory Page deze avond op een gegeven moment tussen de nummers door. En dat laatste was aan alles te merken. Maar verhalenverteller Page wist gedurende ruim anderhalf uur van zijn optreden als geen ander zijn publiek mee te nemen naar dit door hem zo geromantiseerde verleden. Dat deed hij met jaren 20 en 30 songs van Mildred Douglas en Ernie Brunett en in nummers als ‘Georgia On My Mind’ en ‘My Melancholy Baby’. Na deze avond wilde je nog maar één ding. Nog zo’n trip down memory lane.

5. The Sugarettes, 22 december 2006 in Altstadt
In mijn top vijf van beste optredens mag mijn eerste kennismaking met de prille romance van Iskaa en Joep niet ontbreken. Al was het maar vanwege de broodnodige lokale input, maar zéker niet alleen daarom. In 2006 was er nog slechts één EP genaamd ‘Sugarettecity’. Die nog opgevolgd zou worden door twee volwaardige albums; ‘Love & Other Perversities’ en ‘Destroyers Of Worlds’. Als ik nu de recensie van Bas van Genugten teruglees, kwamen de dames en heren van Sugarettes niet helemaal ongeschonden door dit optreden. Maar voor mij was het liefde op het eerste gezicht. Of beter gezegd; eerste gehoor. Bij Joep en Mariska zou dat nog een tijdje op zich laten wachten, en helaas (zeker muzikaal gezien) ook niet voor eeuwig duren (Joep van Son en Mariska Louman waren een tijdlang partners, red.). Oh ja, er was ook nog een hoofdact. Het stiekem best wel leuke, maar lang niet zo briljante Silence Is Sexy.

“Ik waande mij in een droomwereld” – Theo Miggelbrink

Patrick Watson, 19 november 2015 in de Effenaar

© Hans Anneveldt

PATRIC MURIS | SCHRIJVER, RADIOMAKER

Dan ben je op alle plekken in Eindhoven geweest; van de Studentenkapel tot het Klokgebouw en van de Effenaar tot PopEi en dan blijven opeens nog maar twee locaties over in de top vijf van de mooiste muziekmomenten van de afgelopen tien jaar. Het voelt vreemd, maar de keuzes laten beïnvloeden door iets als locatie nog veel meer. De geweldige shows van Fresku, The Black Keys, Birdt, Nouveau Vélo, Nils Frahm en Thee Oh Sees ten spijt; dit zijn ze. Van de ongetwijfeld tientallen – zo niet honderden – shows die ik de afgelopen tien jaar zag: mijn absolute hoogtepunten van #10JAAR3VOOR12EHV. En alleen bij Morrissey was ik er als bezoeker, had ik een avondje vrijaf. Bij alle overige shows had ik óf een pen óf een camera in de hand.

1. Sufjan Stevens, 21 mei 2011 in Muziekgebouw Eindhoven
‘Een heldendaad van de popmuziek’ noemde ik zijn show in het stukje dat ik erover mocht schrijven toen onze lokaalsite vier jaar onderweg was. En larger than life. Dat was het niet alleen in thematiek (de show was onderdeel van The Age Of Adz-tour – kenners weten genoeg), maar zeker ook in uitvoering. Het epische, meer dan twintig minuten tellende ‘The Impossible Soul’ onder een hemel van confetti heeft een onuitwisbare indruk gemaakt. Het kwam als eerste naar boven toen ik nadacht over het mooiste muziekmoment van #10JAAR3VOOR12EHV. Zelden eerder (en later) was ik nerveuser om het stukje uit te werken. Enkel en alleen uit angst om het meesterwerk geen recht te doen.

2. Sufjan Stevens, Nico Muhly en Bryce Dessner - Planetarium, 7 april 2012 in Muziekgebouw Eindhoven
Als je het flauw vindt dat ik twee keer dezelfde artiest in de top drie zet, kan ik maar één ding zeggen: jij was er niet bij! Of toch wel? Dan moet je weten hoe bijzonder het was, de samenwerking tussen drie wonderkinderen die stem, gitaar en piano op een duizelingwekkende manier samenbrachten. Eindhoven had de wereldprimeur én de belofte dat het gelegenheidsorkest de productie op de markt zou uitbrengen. In juni 2017, het jaar van ons tienjarig jubileum, was het dan eindelijk zover en verscheen zowel de cd als de lp. Noem het maar toeval.  

© Patric Muris

Ticket voor Sufjan Stevens, Nico Muhly en Bryce Dessner, 7 april 2012 in Muziekgebouw Eindhoven

3. Morrissey, 5 augustus 2011 in Muziekgebouw Eindhoven
Als groot The Smiths-fan heb ik Morrissey lange tijd gevolgd. En hoe meer onnavolgbare grillen hij had, hoe meer ik terugverlangde naar de tijd waarin zijn nukken nog bestonden uit echte principes die nog vers en origineel waren. De tijd dat hij piekte als songwriter. Toen hij deze avond het podium betrad en mij met de ring met een joekel van een robijn in het oog stak, twijfelde ik even of ik hier wel goed aan had gedaan. Soms moet je een mythe niet laten sterven. Of het risico lopen. Maar alsof hij dat aanvoelde speelde hij al vroeg in de set ‘There Is A Light That Never Goes Out’ en ‘I Know It’s Over’, de twee pareltjes van ‘The Queen Is Dead’. Geen idee waarom ik zo vocht tegen die waterlanders, want je moet een hart van steen hebben wil je niet geraakt worden door zoveel schoonheid, op 5 augustus 2011 met een grootse bezieling gebracht.

4. Black Lips, 16 december 2011 in AreaFiftyOne
Nu de top drie is verlaten, wordt er even uit een heel ander vaatje getapt. Wel uit hetzelfde gouden jaar 2011, maar het geschiedenisboek verhaalt hier heel anders. Het pluche van het Muziekgebouw is ingeruild voor het – toen meer dan ooit – vrijgevochten AreaFiftyOne waar zelfs de slackers van Black Lips op hun hoede waren. Ze waren ongetwijfeld wel wat gewend, maar de madness die ze nu toch voor zich zagen!? Er werden zelf meegebrachte halveliters gedronken, er werd van alles gerookt, geduwd, gesprongen, met bier gegooid – ook naar de band (die waarschuwde alles te slopen als dat door ging) en nog veel meer wat het oog van de security (tegenwoordig) niet ontgaat. Het gebeurde in het AreaFiftyOne dat nog niet aan banden was gelegd door klagende omwonenden en veel toestond. Zo niet alles. En dan heb je aan wat opgeschoten skaters die hun helden in hun thuishonk zien wel een goeie. ‘Ain’t no party like a Black Lips party’, zo luidt de titel van de recensie (lees: verslag) die ik destijds schreef. En daar denk ik zes jaar later nog precies hetzelfde over.

5. Albumpresentatie debuutalbum Mozes and the Firstborn, 2 maart 2013 in AreaFiftyOne
Gingen de bandleden van Mozes bij Black Lips nog zelf ondersteboven de zaal door, nu was het de beurt aan hen om dat voor elkaar te krijgen. Het lukte, want iedereen in Eindhoven is down met deze band. En wat moet dat een indruk gemaakt hebben. AreaFiftyOne was hartstikke uitverkocht, fans zongen de nummers al mee, de show en het daar gepresenteerde album werden overal goed ontvangen en een driedubbele zegetour door Europa en de VS volgde. Het is maar weinig Eindhovense bands gegund. En natuurlijk ben je – nu je daar jaren later op terugkijkt – ook een beetje trots dat zo’n goede band uit onze muziekstad komt en dat voor elkaar speelt.  

NB De versie van ‘Verwandlung’ van Thomas Azier waarmee hij mij op Paaspop 2014 fan voor het leven maakte, had de top vijf zeker gehaald als Paaspop niet het feestje van Schijndel was. Dat jaar versloegen we het festival met drie lokaalsites, met 3voor12/Eindhoven in the lead. Maar als er zo ontzettend, gigaveel te kiezen valt uit eigen stad zou het wel heel flauw zijn toch nog de mosterd ergens anders vandaan te halen.

“Een heldendaad van de popmuziek” – Patric Muris

Sufjan Stevens, 21 mei 2011 in Muziekgebouw Eindhoven

©

RENS PETERS | EINDCOÖRDINATOR

1. The National, 18 februari 2011 in Muziekgebouw Eindhoven, tijdens Cross-linx
The National heb ik al vier keer mogen zien, maar dit optreden tijdens Cross-linx 2011 is mijn favoriet. Alles leek deze avond te kloppen: de prachtige videoprojecties, een uitgekiende setlist en een band in topvorm. Hoewel het humeur van de introverte frontman Matt Berninger altijd lastig te peilen is kwam hij na een paar flinke slokken wijn – voor zijn doen – behoorlijk los. Hoogtepunt van dit indrukwekkende concert was ‘Mr. November’, dat jarenlang een vaste afsluiter tijdens concerten van The National was. Berninger sprong al zingend het publiek in en wist met zijn oneindig lange microfoonkabel de tribunes achterin de zaal te bereiken. De stoelen weerhielden hem er zelfs niet van nóg verder naar de nok van de zaal te klimmen waar hij “I won’t fuck us over, I’m Mr. November!” bleef uitschreeuwen. Een onvergetelijk moment, tijdens een van de beste edities van Cross-linx ooit.

2. John Coffey, 14 mei 2016 in AreaFiftyOne
Een half jaar nadat John Coffey de kleine zaal van de Effenaar had afgebroken stonden de Utrechtenaren midden op de skatebaan van AreaFiftyOne om de legendarische soundtrack van Tony Hawk Pro Skater 2 integraal te spelen. Als twaalfjarig jochie kon ik deze soundtrack dromen en verdomd: zestien jaar later klonken klassiekers als ‘No Cigar’ en ‘Blood Brothers’ nog even tof als toen. Wat vooral veel indruk op me maakte was de gebroederlijke sfeer en prettige chaos tijdens het concert. Het voelde echt als een ouderwetse punkshow. Ik kon het dan ook niet laten om (bij hoge uitzondering) ook de moshpit in te duiken. Dat de band na zijn reeks Tony Hawk-shows aankondigde ermee te stoppen maakt dit optreden des te legendarischer.

3. King Gizzard & The Lizard Wizard, 2 juli 2015 in AreaFiftyOne
Het is geen toeval dat op nummer drie weer een show in AreaFiftyOne staat. In het zaaltje naast de skatebaan hebben de afgelopen jaren heel wat memorabele concerten van gruizige gitaarbands plaatsgevonden. Zo ook het optreden van King Gizzard & The Lizard Wizard, op nota bene de allerheetste dag van 2015 (zo voelde het tenminste in het bedompte zaaltje). Zo heet zelfs dat veel mensen op een gegeven moment letterlijk in hun ondergoed stonden. Ondanks de bijna ondragelijke temperatuur gingen band en publiek volledig uit hun plaat.

4. Sun Kil Moon, 25 juni 2016 in Muziekgebouw Eindhoven, tijdens Naked Song 
Soms zijn er van die optredens die zó grillig en ongrijpbaar zijn dat ze dagenlang in je hoofd blijven spoken. In deze categorie valt absoluut het optreden van Mark Kozelek, alias Sun Kil Moon, op Naked Song 2016. Bij aanvang in de kleine zaal van het Muziekgebouw (waar later die avond Damien Jurado ook een geweldig optreden gaf) begon Kozelek over zijn desastreuze optreden op Down The Rabbit Hole een dag eerder, en merkte droogjes op dat hij zichzelf na afloop het liefst van kant had gemaakt … De toon was gezet en wat volgde was een hoogst onvoorspelbaar optreden dat irriteerde, maar ook ontroerde. Kozelek mag dan een rare snuiter zijn, met wonderschone nummers als ‘Richard Ramirez Died Today of Natural Causes’ was het soms onuitstaanbare gedrag van Kozelek al snel vergeven.

5. Swans, 7 oktober 2016 in de Effenaar
Over het algemeen ben ik niet zo van de harde muziek, maar in 2016 zag ik twee oorverdovende bands die veel indruk op me maakten. In april was dat A Place To Bury Strangers in de kleine zaal van de Effenaar en een half jaar later deed Swans er een verdieping hoger nog een schepje bovenop. Als APTBS het volume op standje 10 had staan, dan stond dat van Swans op standje 11. Zonder oordoppen was dit concert van de imponerende Michael Gira en consorten dan ook niet vol te houden. Tijdens de twee uur (!) durende show stond ik vastgenageld aan de grond en werd volledig murw gebeukt door de donkere, ellenlange nummers van Swans. Een overweldigend optreden.

“Het voelde echt als een ouderwetse punkshow” – Rens Peters

John Coffey, 14 mei 2016 in AreaFiftyOne

© Brendy Wijdeven

THIJS PORTZ | SCHRIJVER

Laat ik beginnen met mijn excuses. Excuses aan alle geweldige acts die ik ben vergeten of die ik om andere redenen niet in deze lijst heb opgenomen. Tien jaar is een lange tijd waarin ik niet alleen veel gezien, maar nog veel meer gemist heb. Daarom is deze lijst volstrekt onbetrouwbaar en willekeurig. Wat wel zeker is, is dat ik tot op de dag van vandaag met veel plezier aan deze vijf momenten terugdenk.

1. Grey Days, 7 december 2008 in Altstadt
Wat goed is komt én verdwijnt snel. In 2008 kreeg Dependent, dat ook op mijn shortlist stond, zomaar een halfbroertje. Bassist Ben Joosten en gitarist Gijs van Engelen zochten een band om wat minder hardcore en wat meer punk te spelen. Samen met frontman Chris van Haandel en Hans van Bommel (De Stekkers) lieten ze geen misverstand bestaan over hun muzikale mosterd; die haalden ze bij Ignite en Bad Religion. De band was helaas geen lang leven beschoren; na een korte tour door Italië en de release van een ep, kreeg Dependent toch voorrang. Tijdens het optreden in de Altstadt bleef het podium leeg. Grey Days speelde op de vloer, omringd door het publiek. Het hoge podium keek vanuit de verte neer op de energieke menigte en zag dat het goed was. Gelukkig kan ik de nummers van Grey Days tot het einde der tijden grijsdraaien, maar ik blijf hopen op een reünie.

2. Folkwoods Festival, 10-12 augustus 2012, Philips de Jonghpark
Hoewel ik lang niet alles goed of leuk vond, zal ik Folkwoods 2012 nooit meer vergeten. Alle randvoorwaarden voor een goed weekend waren aanwezig. De locatie leek wel een schilderij, er was goed eten, speciaalbier uit glas, iedereen was vriendelijk voor elkaar en het weer was perfect. Het programma leek wel een snoepwinkel en zo kon het gebeuren dat ik in één weekend vanbinnen huilde bij The Watchman en Gerard van Maasakkers, de slappe lach kreeg van het theater van Omnia  en zag hoe Kees van Hondt worstelde met zijn set. Jammer genoeg was het – tot op heden –  de laatste editie van het festival. Mocht blijken dat Folkwoods echt nooit meer terugkeert, dan was het in ieder geval een memorabele afsluiter.

3. John Coffey, 16 november 2012 in Dynamo, tijdens Popronde
Dat er een show van John Coffey in mijn lijst zou komen, stond wel vast. Het was alleen lastig kiezen welke. Zowel de show óp de baan van AreaFiftyOne, als de Popronde-show in de zweterige kelder van Dynamo zijn namelijk met geen pen te beschrijven; daar had je bij willen en moeten zijn. De reputatie van John Coffey is inmiddels wel bekend. Een week na het gekkenhuis in AreaFiftyOne maakten de Utrechters bekend ermee te stoppen. Dat is bijzonder spijtig, maar misschien maakt het de band wel extra speciaal. Draagt het feit dat ze op hun hoogtepunt stoppen alleen maar bij aan de heldenstatus. John Coffey is in mijn ogen de beste liveband die Nederland ooit gekend heeft en ik kijk reikhalzend uit naar de dag waarop blijkt dat ik het mis heb. En als ik dan toch moet kiezen: de show in Dynamo wint nipt.

4. Birdt, 18 november 2012 in De Kapel, tijdens Hit The City
Twee dagen na John Coffey diende het volgende hoogtepunt zich aan, al wist ik dat op dat moment nog niet. Tijdens de eerste editie van het eveneens overleden festival Hit The City, presenteerde Birdt het album ‘Place For One Day’, dat eigenlijk ook wel een plek in deze lijst verdient. Samen met zijn ingetogen en geweldig spelende band slaagde Bardt van der Dennen erin de prachtplaat van nog meer glans te voorzien. Persoonlijk vind ik De Kapel als podium vaak wat beklemmend, maar daar was tijdens dit optreden geen sprake van. En dat terwijl de nummers van Birdt toch niet de meest vrolijke zijn. Wat er precies gebeurde, weet ik nog steeds niet, maar alles aan het optreden was even goed, mooi en indrukwekkend. De staande ovatie, toch vrij ongebruikelijk in een kapel, was dan ook niet meer dan terecht.

5. Eels, 29 juni 2014 in Muziekgebouw Eindhoven, tijdens Naked Song
Het terugdenken aan dit optreden is al voldoende voor tranen in mijn ogen. Nooit zag ik een optreden dat zoveel indruk maakte als Eels tijdens Naked Song. Als recensent is het zaak altijd objectief te blijven, jezelf niet te verliezen in superlatieven en de minder sterke kanten van een act te benoemen. Nu heb ik daar wel vaker moeite mee, maar deze avond was het gewoonweg onmogelijk. Dit was het beste optreden dat ik ooit zag en ik acht de kans dat ik ooit nog iets van deze orde mee ga maken nihil. Onvergetelijk.

“De kans dat ik ooit nog iets van deze orde mee ga maken is nihil” – Thijs Portz

Eels, 29 juni 2014 in Muziekgebouw Eindhoven, tijdens Naked Song

© Hanneke Wetzer

GUIDO SEGERS | OUD-SCHRIJVER 3VOOR12/EINDHOVEN, REDACTEUR EINDHOVEN ROCKCITY

Toen het jubileum van 3voor12/Eindhoven aangekondigd werd, ging ik eens even terug de archieven in. Hoe lang was ik ook alweer bezig geweest voor het trouwe lokale medium? Negen jaar stonden er op de teller. Dat is toch een flinke hap van de tien jaar dus. Nou, vijf hoogtepunten dan maar.

1. Jonathan Richman, 29 september 2007 in het Effenaar Café
In een lijstje met hoogtepunten, mag ook wat persoonlijks staan. Jonathan Richman speelde waarschijnlijk show zoveel van tour zoveel in jaar zoveel van zijn carrière, maar voor mij was het de allereerste review die ik ooit mocht schrijven. Voor de meeste bezoekers was het waarschijnlijk ook niets meer dan een avondje muziek en een drankje, maar de protopunk van de Amerikaanse songwriter was voor mij de kickstart.

2. Interview Selim Lemouchi, december 2013
Een hoogtepunt met een wrange nasmaak weliswaar, maar bijzonder waren het interview, de show in de Oude St. Joris en die presentatie in het TAC zeker. The Devil’s Blood was een tijdje terug opgeheven, maar Lemouchi was aan het werk om nieuwe muziek te maken met een nieuw gezelschap om zich heen. Berucht als lastig te interviewen, liet de zoekende Selim Lemouchi heel veel van zichzelf zien met een album dat moeilijk, intrigerend en overweldigend genoemd mag worden. Drie maanden later was hij er niet meer, maar die periode van complete onderdompeling in 'Earth Air Spirit Water Fire' zal ik nooit vergeten.

3. Dynamo Metal Fest, 18 juli 2015 op de IJsbaan Eindhoven
Wat was er een vreugde en anticipatie voor de ‘terugkeer’ van Dynamo Metal Fest! Zoals Sander Waterschoot het in een interview vooraf omschreef: “Een podium met een breed en goed programma, op een toffe locatie met bier en frikadellen. Dat is het. Een festival met één podium, zodat je alle bands die spelen kan zien.” En dat was het ook, een prachtige dag vol gemoedelijkheid, gezelligheid en bier met frikandellen. Oh, er speelden ook nog een aantal hele puike metalbands daar op de IJsbaan.

4. Babyshambles, 20 februari 2008 in de Effenaar
Ken je die grap van Pete Doherty die naar de Effenaar ging? Die kwam maar niet en toen ie er was leek ie er weer tussenuit te glippen. Het voormalig lid van The Libertines had al drie keer gecanceld, maar dit moest hem toch echt worden. Er was zelfs een blog gestart om de weg van Pete naar Eindhoven te volgen. De show was ondanks alles geweldig en het wachten waard.

5. Komatsu, 24 februari 2013 in Altstadt
Eindhoven Rockcity kon in 2013 wel even een dreun gebruiken om weer wat op gang te komen en daar was gelukkig Komatsu helemaal klaar voor met hun plaat ‘Manu Armata’. De plaat werd gepresenteerd in Altstadt met een stevig optreden met opwarmshows van Brassum en Kaligoh en een forse opkomst.

“Een prachtige dag vol gemoedelijkheid, gezelligheid en bier met frikandellen” – Guido Segers

Dynamo Metal Fest, 18 juli 2015 op de IJsbaan Eindhoven

© Paul Verhagen

LIONNE VAN DER HAGEN | FOTOGRAFE

1. Sufjan Stevens, Bryce Dessner & Nico Muhly - Planetarium, 7 april 2012 in Muziekgebouw Eindhoven
Na al die lovende woorden over het optreden van Sufjan Stevens dat hij gaf in 2011 was ik wel heel erg nieuwsgierig. Goed vond ik hem sowieso al, op plaat. Maar wat hij live laat zien is indrukwekkend. Wat een show. Wat weet een bescheiden man als Sufjan een immense show neer te zetten. Zowel met als zonder zijn medemuzikanten. Ja, nummer 1. Zeker weten. En nu, vijf jaar later, nog steeds.

2. Morrissey, 5 augustus 2011 in Muziekgebouw Eindhoven
Vrijdag 5 augustus 2011. De vrijdag dat mijn vakantie dat jaar begon. En die begon mooi met deze meneer Morrissey. Elegant in zwart gekleed en met een goede band achter zich creëerde hij een van de mooiste muziekmomenten van de afgelopen tien jaar in Eindhoven (waarbij de nummers van The Smiths toch wel extra fijn waren).

3. Nils Frahm, 1 maart 2013 in Muziekgebouw Eindhoven, tijdens Cross-linx
Neem twee piano’s, een vleugel, een beatmachine, een laptop, twee wc-borstels en een donker podium met felgeel tegenlicht. Zet op datzelfde podium Nils Frahm neer en beleef een mooi, mysterieus, gevarieerd optreden van de jonge Duitse muzikant. Zo ook deze avond. Hij ging zelf zo op in zijn spel dat je met gemak meeging in zijn mysterieuze muzikale experiment. Een experiment dat voort mocht blijven duren om daarmee weg te zijn uit de realiteit. Voor even. Heerlijk.

4. DMA’s, 8 november 2016 in de Effenaar
Dit trio zag ik voor het eerst tijdens London Calling in 2014. Ze zien eruit als Britse hooligans – maar komen uit Australië – en maken fijne en veelal mooie Brit(?)pop. De combinatie van de trainingspakken, petjes en zilveren kettingen met de akoestische gitaren heeft indruk gemaakt. En wel dusdanig veel dat ik ze zelfs met slechts een EP’tje online ben blijven volgen. Wat was het dan ook te gek dat ze dit jaar eindelijk naar Eindhoven gehaald werden. Zoals al vaker gezegd: dit wil je horen (en zien)!

5. Einaudi, 16 mei 2016 in Muziekgebouw Eindhoven
Ludovico Einaudi is een van die artiesten die ik al heel lang eens live wilde zien en horen spelen. In mei 2016 was het dan eindelijk zover en wat was het bijzonder. Zijn ‘Elements’ werd mooi gepresenteerd, maar ook, mijn toch wel favoriete, ‘Una Mattina’ wist opnieuw veel indruk te maken.

“Een mooi, mysterieus, gevarieerd optreden” – Lionne van der Hagen

Nils Frahm, 1 maart 2013 in Muziekgebouw Eindhoven, tijdens Cross-linx

© Lionne van der Hagen

Ook onze clubavond-acts hebben de afgelopen jaren voor heel wat onvergetelijke muziekmomenten gezorgd. Daarom vieren we op 16 september in de Effenaar samen met maar liefst tien voormalige clubavond-acts ons tienjarig jubileum. Onder meer Nouveau Vélo, Lookapony, Iris Penning en Grim Tim zijn van de partij. Houd onze site en het Facebookevent in de gaten. Meer namen volgen snel!