Buiten in de kou baant een enorme mensenmassa zich een weg langs de lichtkunstroute GLOW. Binnen is het ongeveer net zo druk in Café Wilhelmina. Nouveau Vélo, dat momenteel als drietal opereert, weet het publiek al snel op te warmen. Heerlijk zomerse gitaarriedels vullen de kroeg die een gezellige setting biedt. De zanger neemt naast zang ook - staand - de percussie voor zijn rekening. Die is dan ook niet al te moeilijk. Het warme gitaargeluid in combinatie met de toch evenzeer ritmische vorm van percussie doet bij tijd en wijle denken aan die van acts als Local Natives en The Drums.

Op deze basis blijft de band het gehele optreden variëren. Soms zijn er uitstapjes naar een iets meer dromerig en psychedelisch geluid, waar de sound op andere momenten naar gruizige garage neigt. Wanneer tegen het einde van het optreden de aandacht van het publiek lijkt te verslappen, komt er wat pittiger werk met enkele knappe tempowisselingen voorbij. Mede deze elementen zorgen er voor dat het trio de gehele set makkelijk kan blijven boeien. (PK)

Het podium van de Altstadt is vanavond voor een klein half uur gevuld met een opvallende act: APRIL uit Utrecht heeft duidelijk niet alleen aandacht aan zijn muziek besteed. De bandleden zijn allen in het gifzwart gestoken. Met strakke, serieuze gezichten vol make-up staan ze op de planken. Het doet allemaal erg eighties aan. Het is dan ook geen verassing dat deze band ook al van de partij was tijdens de ‘Ultra 2012’ avond in het TAC in het begin van het jaar.

Enkele keren neigt de band sterk naar de sound die we kennen van The xx. De kenmerkende samenzang, sexy baslijnen en het minimale geluid klinken wel heel stevig door in de nummers van APRIL. Maar de band weet ook te variëren naar een meer eigen geluid. Er komen dansbare nummers voorbij waar vooral de basgitaar een belangrijke rol speelt. Ook bevat de setlist stevige nummers doordrenkt met postpunk en shoegaze elementen. De gehele set wordt op intense en bloedserieuze wijze gebracht. Iets dat goed past bij de muziek en het imago van de band. Ondanks dat de Altstadt een wat vreemde plek is voor deze avant-garde band weet APRIL de aandacht op zich gericht te houden met een sfeervolle en afwisselende show. (PK)

MADI is de band rond de Limburgse Madi Hermens. Nadat ze in 2009 solo Kunstbende Limburg won, besloot ze om met meerdere muzikanten als band verder te gaan. MADI is nu een zestal, dat geheel volgens Christelijke waarden en normen uit drie vrouwen en drie mannen bestaat. De band speelt luchtige gitaarpop met een heel klein rafelrandje waarbij de stem van Madi het stralende middelpunt vormt.

Een volle Kram vormt vanavond het toneel voor MADI. De band heeft een lekker ruimtelijk en fris geluid en speelt prima. Hermens heeft een mooie, wat hese stem en is een innemende frontvrouw. De band speelt een afwisselende set met onder meer een countryachtig uitstapje en een cover van The Zombies. Op spel en songmateriaal valt niet veel af te dingen, maar de band moet waken voor de Leaf-val. Het klinkt allemaal wel erg braaf en blij. (TP)

In Café Altstadt speelt het Utrechtse Bodypolitics. De band bracht eerder dit jaar het goed ontvangen ‘The Space Of A Jump’ uit en stond in de finale van ‘The Clash Of The Titans’, de grootste bandwedstrijd van Utrecht. Het kwartet haalt zijn mosterd bij de Britse new-wave- en noisewinkel. De invloed van bands als Joy Division is overduidelijk hoorbaar, maar wordt verrijkt met het soort elektronica en complexe beats waarin Radiohead grossiert.

Bodypolitics heeft goed naar de muzikale helden geluisterd en speelt zoals het in dit genre hoort: hard, kil, minimalistisch en blikkerig. Er wordt geen woord teveel gezegd en de themakleur is zwart. Op zich niets nieuws, maar de band heeft in frontman Guiseppe Valenza een prima zanger. Zeker als het tempo wat omlaag gaat, blijkt hij over veel kwaliteit te beschikken. Niet alles is even geslaagd, maar dat Bodypolitics potentie heeft, is zeker. (TP)

The AppleJacks uit Amsterdam beginnen na een chaotische soundcheck wat laat aan hun set. En die chaos blijkt blijvend. Alle bandleden staan in opvallende, haast carnavaleske kledij op het podium. Er is zelfs een stoffen Bengaalse tijger op een gitaarversterker gezet. De ongecompliceerde rock-’n-roll die de band brengt lijkt hier goed bij te passen. Deze heren zijn duidelijk niet uit op een serieuze en intense performance, liever vieren ze een goed feestje. En dat vieren ze graag met hun toeschouwers. Meerdere malen is er interactie met het publiek in de Rambler.

De teksten van de band lijken simplistisch, maar je zou het ook catchy kunnen noemen. Tegen het einde van de nummers schreeuwt een gedeelte van het publiek ze al moeiteloos mee. En dat is knap. De circusact die The Applejacks lijkt te zijn, lijdt de aandacht soms erg veel van de muziek af. En die is lang niet slecht. Het is geen inventieve rockmuziek, maar er wordt – bijna – altijd strak en goed gespeeld. Catchy rock-‘n-roll in de stijl van AC/DC met soms aanstekelijke orgelpartijen.

Het spelplezier spat van het podium af. Er is zelfs zoveel plezier dat de band niet van stoppen wil weten. Ze overschrijden de speeltijd van de gemiddelde Popronde-act ruim, totdat werkelijk alle nummers die ze kennen gespeeld zijn. (PK)

Apneu, waarschijnlijk één van de slechtste bandnamen aller tijden, heeft geen podium nodig en speelt gewoon op de grond van Dr. Ink. De kroeg is afgeladen vol en de sfeer is ronduit goed te noemen. Dat kan ook bijna niet anders, want de muziek van de Amsterdamse lamzakken (eigen woorden) is onweerstaanbaar.

De vier spelen surf- en garagerock die door de zanglijnen meteen bekend en lekker klinkt. Geen idee waar het over gaat, er is geen woord van te verstaan, maar als het goed is gaat het over feesten en meisjes. Simpel, catchy en kort is het credo. De band houdt het midden tussen The Strokes, The Feelies en Weezer toen Weezer nog cool was. Pluspunten voor gitarist Ruben die op even briljante als debiele en ongeïnteresseerde manier staat te spelen. (TP)

Kids With Guns spelen stevig rammelende elektronische indierock en doen dat vanavond in de Altstadt. Het café is goed gevuld en de zeer actieve zanger benut de hele zaak in de set die ongeveer drie kwartier duurt. Zijn stem heeft in de stukken waarin hij wel is te verstaan wel iets weg van de diepe, zware stem van White Lies’ zanger Harry McVeigh. Toch komen deze jongens gewoon uit Nederland en weten ze met hun ontzettend springerige rammelrock de Altstadt in vervoering te brengen.

Helaas verliest de band zich soms een beetje in de nummers, waardoor het vooral in de stukken dat de zang verandert in een soort metal-achtige gruntstijl, niet echt prettig meer is om naar te luisteren. In de nummers die wel te verstaan zijn, bevalt de band uitstekend. De set gaat alle kanten op en ook dat is jammer. Het zou goed zijn als het drietal één koers gaat varen en dan bij voorkeur die van de nummers zoals ze op hun EP ‘Where To Begin’ klinken. Na afloop van de show is de band totaal gesloopt. De zanger heeft de hele Altstadt gezien en heeft zelfs een heuse stagedive gemaakt. Bijzondere band, met veel potentie. (RV)

Tijdens Popronde is café de Kram traditiegetrouw zeer goed gevuld. Ook vandaag is het aanschuiven om een glimp op te vangen van COPPERSKY uit Utrecht. De band bestaat uit drie broers en een goede vriend, en maakt stevige rock met een hoog meezinggehalte. De parallellen met Go Back To The Zoo en Kings Of Leon zijn al snel te trekken. Stevig is het in ieder geval ook meteen. Op het podium staat een zeer energieke band die duidelijk wil knallen vanavond. Het gaat hard, heel hard. Wellicht iets te hard voor de zanger die veel moeite heeft om boven zijn band uit te komen. De tol hiervoor betaalt hij tegen het einde van de set, wanneer zijn stem op breken staat.

Ook muzikaal heeft de band te lijden onder zijn eigen volume en dadendrang. Waar de muziek op plaat aanstekelijk en meezingbaar is, stuit het publiek vanavond vooral op een enorme muur van geluid. En dat is zonde. Het is een strakke muur van geluid, dat moet gezegd. COPPERSKY blijkt live een geoliede machine. Met een enorme vaart en zonder veel rustmomenten dendert de band binnen een half uur door zijn setlist. Soms lijkt het wat te geroutineerd en te geposeerd, maar goed, dat zijn ook juist de kenmerken die terug te vinden zijn bij bands als Go Back To The Zoo en Kings Of Leon. (PK)