Gezien
Nils Frahm, op 1 maart 2013 tijdens Cross-Linx, in het Muziekgebouw.
Muziek
Pianist die het experiment niet schuwt. Divers in het schrijven van neoklassieke composities en het bespelen van verschillende soorten piano’s, het liefst ook nog tegelijkertijd. Dat bespelen is meestal handwerk, maar kan evengoed met twee wc-borstels zoals vanavond blijkt in het openingsnummer.
Plus
Ook al is zijn muziek nog zo minimalistisch in de basis, Nils Frahm is een entertainer die zijn sound sterk kan laten fluctueren. Hij praat gemakkelijk, lijkt ter plekke keuzes te maken en durft overmoedig te zijn. Hij bespeelt drie soorten toetsinstrumenten, die hij ieder op een andere manier beroert. De aanvullende soundscapes die uit zijn jaren 70 beatmachine komen, vullen zijn solistisch spel bijzonder goed aan. Van klassiek tot aan een Robert Miles-achtige dance, maar dan zonder de cheesy beat. De vleugel heeft het hardst te lijden, als hij op het laatste nummer voor de toegift zichzelf helemaal verliest in zijn eigen spel. Het pianospel oogt gepassioneerd, maar ergens ook wat compulsief en autistisch; hier is een perfectionistische liefhebber aan het werk die zijn emotie volledig in zijn spel legt. “I kind of got carried away”, biecht hij op na zijn meest intense stuk. Wij ook Nils, wij ook.
Cross-Linx 2013: Nils Frahm verliest zichzelf in eigen spel
Pianist experimenteert met jaren 70 beatmachine en wc-borstels
Terwijl de techno-beats van Brandt Brauer Frick, dat tegelijkertijd optreedt in de foyer, door de kleine zaal van het Muziekgebouw klinken, komt Nils Frahm op. De componist/pianist doet alles op eigen kracht. Hij is helemaal alleen, maar toch staat het hele podium vol: met twee piano’s, een vleugel, een laptop en een beatmachine. De wc-borstels, dienst doende als drumstokken, worden bij binnenkomst echter als eerste opgepakt. Dit wordt cross-over op een heel andere manier.
Min
Ja, hij zit er wel eens naast als hij op twee piano’s tegelijk speelt. En een ingetogen toegift na een wervelend slotspektakel heeft echt geen toegevoegde waarde.
Conclusie
Nils Frahm staat op het einde van Cross-Linx geprogrammeerd, na het grootse Lamb en de weelderige Patrick Watson. Dat vergt wat van de bezoeker, zo vermoedt ook de pianist. Die inspanning is te verwaarlozen. Frahm weet moeiteloos te boeien, is vermakelijk en speelt fantastisch pianospel met een enorme bezieling. En het lijkt allemaal geïmproviseerd, terwijl natuurlijk niets minder waar is.
Cijfer
8+