De Stekkers hebben haast. Of ze hebben gewoon héél erg veel zin in het optreden want reeds om tien voor acht trappen deze be-3D-brilde locals af en jassen hun korte ‘punky’ set er in een krap half uurtje met veel enthousiasme doorheen. Zelf omschrijven de heren hun sound als ‘budgetrock’. En wie hun op The Mummies, Oblivians, The Monsters, The Sonics geïnspireerde drie-akkoorden garagerock met veel feedback en galm op de vocalen hoort weet dat daar geen woord aan gelogen is. Songs met illustere titels al 'Fight', 'Helleluja' en 'Kiss You Death' verraden verder hoe de wind waait bij dit vijftal. Een lekker vuige opener!
Drie keer retro met The Deaf, Check 1-2 & De Stekkers
Energieke set van Haagse rebellenclub stuwt Effenaar op tot genadeloze climax
De bands die vandaag op het Effenaar-affiche staan hebben alle drie iets gemeen. Dat is behalve een voorliefde voor een sixties sound ook een heerlijke zeurende orgel-sound. In het geval van De Stekkers & Check 1-2 is dat de onverwoestbare Philicorda (misschien wel de leukste uitvinding die Philips ooit deed). En in het geval van The Deaf - want Italiaanse toetsenist - het iets voller klinkende Farfisa-orgel. Maar alle drie de bands staan garant voor een heerlijk avondje retro.
De Stekkers
Check 1-2
Daarna is het de beurt aan de Amsterdammers van Check 1-2 die een meer melodieuze sound neerzetten. En ook qua looks een streepje voor hebben op hun Eindhovense genregenoten. Vooral het prachtige boomstambasje van bassist en Henk Koorn-look-a-like Erwin Woldring (a.k.a. Ernie) springt daarbij in het oog. Wat beide bands echter gemeen hebben is hun working class-uitstraling. Als je zanger-gitarist Sander Borst ziet denk je dat je The Boss himself staat te kijken wanneer je zijn gespierde armen en opgestroopte mouwen ziet. Looks en sound vallen echter naadloos samen. Dit is oprechte ‘working class rock’ met een fijne sixties sound. Na een korte set met een opmerkelijke cover van ‘Intercom’, van het eveneens Amsterdamse Scram C. Baby, is het na acht nummers alweer de beurt aan The Deaf.
The Deaf
Mocht je denken dat het gezien de voorliefde voor een sixties sound van alle bands vandaag om een ‘triple bill’ zou gaan, dan kom je bedrogen uit. The Deaf is de onbetwiste hoofdact; daar laten de Hagenezen geen misverstand over bestaan. En dat heeft niet enkel te maken met de prachtig blinkende instrumenten van de beatstad dandy’s. En ook niet met hun kleding. De band rondom Di-Rect-gitarist Spike ziet er buitengewoon slick uit - met zoals gebruikelijk een hoofdrol voor de übercoole immer in polka dot gehulde bassiste Janneke Nijhuijs a.k.a. Miss Fuzz. Nee, het komt door de belachelijke hoeveelheid energie die vrijkomt van het podium zodra de Haagse iconen beginnen te spelen.
En mocht je denken dat het energielevel bij de flink adrenaline verhogende opener 'Go Loose Yourself' de max bereikt heeft, dan heb je het wederom mis. Want gedurende hun hele set werken de Hagenezen toe naar een niets ontziende climax. Al bij 'He’s My Man', een song waarin de bassiste de leadvocals voor haar rekening neemt, heeft de frontman zich van zijn knellende bovenkleding ontdaan (colbertje, bloesje, sjaaltje) en staat zij over hem heen gebogen en laat ze haar bass zwoel naar hem brommen terwijl een liggende Spike een heerlijk rauwe gitaarsolo ten beste geeft. Ondertussen laat toetsenist Maurizio Pinna (a.k.a. Midnight Mau) zijn prachtige Farfisa-orgel vrolijk op het podium op en neer stuiteren. Getooid met een tamboerijn wervelt hij over het podium op de momenten dat zijn orgelduties even niet vereist zijn. Alleen retestrakke drummer Kit Carrera blijft een beetje onopgemerkt in al het visuele geweld vooraan op het podium.
Spike is echter niet tevreden zolang wij als publiek niet net zo enthousiast op en neer stuiteren als hij en zijn mannen en vrouw. Daarom splijt hij het publiek met een achteloos armgebaar tegen het einde van de set in tweeën, als ware hij Mozes himself, zodat de fanatiekste pogoërs in de moshpit extra ruimte krijgen. Het publiek krijgt nu de kans om te bewijzen dat Eindhoven de titel Rockcity verdient en harder uit z’n dak kan gaan dan de dertig Duitsers tijdens een recent optreden in Berlijn. Tijdens de twee songs tellende toegift waarin slotsong 'I Am Alive' tot een ruim zeven minuten durende geluidsorgie uitgesponnen wordt mogen de mooiste jongens en meisjes uit de zaal het podium bovendien claimen. Op voorwaarde dat ze hun ontblote torso net zo fier tonen als de, niet van gebrek aan ego gespeende, frontman zelf. Maar na de laatste tonen is het dan toch echt over en kan het publiek met een brede grijns op hun gezicht en de adrenaline nog gierend door hun lijf huiswaarts keren.
Gezien: The Deaf, Check 1-2 & De Stekkers, op 22 mei 2015, in de Effenaar.