The Sugarettes zouden wel eens de next big thing kunnen worden. Althans, als we de gerenommeerde Nederlandse popmedia mogen geloven in de recensies over de eerste demo van het Eindhovense viertal, Sugarettecity. Eigenlijk is dat ook niet zo bijzonder vreemd. De leden van The Sugarettes hebben al geruime tijd zeer positief van zich laten horen met andere bands. Even voorstellen: Zanger / gitarist Joep (Thuss, Microgenius), zangeres / gitariste Iskaa (Foam), drummer Marnix (Foam, Airbus) en bassiste Cox (ARR). Laten we voorop stellen dat de media gelijk heeft dat Sugarettecity een uiterst verdienstelijk werkje is, en dat de ogen en oren zeker opengehouden mogen worden als het op toekomstige releases aankomt. Maar live is een totaal andere zaak. Meegenomen dat het repertoire van The Sugarettes nog maar een gering aantal nummers kent, en dat Joep al zo'n vijf jaar niet meer live heeft gespeeld, zal dit podium debuut toch een gespannen lading krijgen. Tijdens het openingsnummer Ron Jeremy - jawel, da's die meneer met die grote... - blijkt inderdaad dat de zenuwen er flink zijn ingeslopen. Het geluid is tevens niet al te best afgesteld, dus de start is niet bijster geweldig. Het zou absoluut oneerlijk, en minstens zo onterecht zijn om de Eindhovenaren hierop al af te rekenen. Als de spanningen na het tweede nummer langzaam van de ruggen af blijken te glijden, en het gitaarspel expressionistischer en losser wordt, komt de kwaliteit die de band bezit naar voren. De samenzang en -spel van de beide zangers werkt goed en de fijne, onorthodox en met digitale samples aangevulde drums worden bijgestaan door solide baspartijen. Vooral geaccentueerd in het gloednieuwe Fencegirl. Elk nummer dat The Sugarettes spelen staat sterk en op zichzelf. Dat er tijdens de afsluiter Little I Love wat verwarring ontstaat om een wel of niet aanwezige capo, verwijten we voorlopig nog maar even aan de zenuwen. Met The Sugarettes is Eindhoven wederom een boeiende band rijker. Het is even wachten tot ze lekker op elkaar zijn ingespeeld, maar de kick-off is veelbelovend voor de toekomst. En dan die vloek van de Grote Prijs van Nederland die Silence is Sexy zo graag zou verbannen. Een in opvallende zwart uniform uitgedost gezelschap betreedt het podium. De grote tegenstelling tussen de dandy gestileerde bassist Barry Sporen en de energiek bewegelijke gitarist Pim van de Werken wordt geneutraliseerd door zanger Hendrik Jan de Wolff, die zich als frontman netjes in het midden opstelt. Evenals bij The Sugarettes staat ook bij Silence is Sexy het geluid bij aanvang absoluut niet goed afgesteld. De bas en drum staan veel te hard en het lijkt even alsof de gitarist voor niks zo intens over de snaren staat te strijken. Gelukkig trekt ook hier de kwaliteit van het geluid bij en krijgt de band een eerlijke kans om te bewijzen waarom ze zo geprezen worden. Het is fijn te beseffen dat de invloeden van de bekendere Britten en hun jaren tachtig niet te obsessief aanwezig zijn, zoals dat de laatste jaren zo hip en trendy lijkt, maar dat de band er een eigen geluid op na houdt, waar de subtiele new-wave invloeden zich positief in ontwikkelen. Het optreden in Altstadt haalt het echter net niet bij de verwachtingen. Het lichtelijke ontwrichte visuele aspect, waarbij de gitarist stiekem toch wel heel veel aandacht naar zich toe trekt, en het gebrek aan variatie tussen de nummers spelen parten. Muzikaal is er de kwaliteit wel, en met vlagen is ook zeer goed te beseffen dat we hier wel met een zeer potentievolle band te maken hebben. Toch ontbreekt er iets. Het blijft tijdens dit optreden allemaal een beetje middle-of-the-road. Dat is, totdat het laatste en uiterst expressieve nummer wordt gespeeld. Hier wordt de band pas uniek. Had er nou tijdens het gehele optreden meer van dit experimentele ongeremde geluidsproductie geklonken dan zou er een spanning in het optreden geslopen zijn. In het voorjaar van 2007 komt 'Everything you Should Know', de debuut cd van Silence is Sexy uit. De nieuwsgierigheid is genoeg opgewekt om daar te zijner tijd eens naar te luisteren.