Vanavond staan twee supportacts geprogrammeerd die mooi aansluiten bij A Place To Bury Strangers. De eerste is het Haarlemse Those Foreign Kids, dat in februari het album ‘Oh, Nothing’ uitbracht via platenlabel Geertruida. Het noisy gitaargeluid heeft het duo met APTBS gemeen, maar de meeste nummers neigen met hun snelle tempo’s veel meer naar punkrock. Aan het begin van de set ontbreekt het bij Those Foreign Kids aan een origineel geluid, maar naarmate de set vordert wordt de muziek steeds interessanter. Vooral het sterke laatste nummer, waar het tempo flink omlaag wordt geschroefd, maakt nieuwsgierig naar meer werk van deze noisepunkers.
A Place To Bury Strangers in Effenaar: hard, harder, hardst
New Yorkers overweldigen met oorverdovend concert in volle kleine zaal
Bij de ingang van de Effenaar staat een beveiliger met een grote doos oordoppen in zijn hand. Wie A Place To Bury Strangers al eens eerder aan het werk zag, weet dat dit geen overbodige luxe is. Zanger en gitarist Oliver Ackerman staat namelijk bekend om de snoeiharde noise die hij met zijn zelfgebouwde apparatuur en gehavende gitaren produceert. Vanavond is het New Yorkse trio na vijf jaar weer terug in de Effenaar voor een exclusieve Nederlandse show. Those Foreign Kids en Rape Blossoms mogen de avond openen.
Those Foreign Kids
Rape Blossoms
Het uit Gent afkomstige Rape Blossoms heeft er zin in vanavond. Al bij het tweede nummer duikt de zanger het publiek in en zal dit tijdens het optreden nog een paar keer doen. Een goede manier om als voorprogramma het publiek even wakker te schudden. Muzikaal laat de band zich duidelijk beïnvloeden door Britse postpunk uit de jaren 80, maar geeft daar wel een eigentijdse draai aan. Door vaak van instrumenten te wisselen en elektronica te gebruiken weet Rape Blossoms clichés te vermijden. Afsluiter van de korte set is een eigen interpretatie van Joy Division’s ‘Heart And Soul’, waarmee deze vier Vlamingen hun talent bevestigen.
A Place To Bury Strangers
“There’s nothing there and it’s death. In your heart”… Welkom in het donkere universum van A Place To Bury Strangers. De toon is met het openingsnummer ‘In Your Heart’ meteen gezet en wie nog geen oordoppen in heeft zal dat ongetwijfeld alsnog doen. APTBS staat namelijk al jaren garant voor een harde mix van shoegaze, postpunk en noise. Het is dan ook geen verassing dat de New Yorkers vanavond in een volle Kleine Zaal op oorverdovend volume spelen.
Na een drietal overweldigende nummers, die aan alle kanten piepen en kraken, wisselt Oliver Ackerman met bassist Dion Lunadon van instrument. ‘Fear’ wordt ingezet en is een van de spaarzame momenten waar APTBS ook een andere kant laat horen. De band heeft namelijk een geweldig gevoel voor melodie, dat af en toe door de muur van feedback hoorbaar is. Vanavond ligt echter de nadruk op de heftige klanken die Ackerman uit zijn pedalen tovert. Daarbij is het knap hoe de frontman zijn gitaar beheerst. Zo gooit hij tijdens ‘Deadbeat’ zijn gitaar in de lucht en smijt hem op de grond, om vervolgens achteloos door te spelen. De fans genieten zichtbaar en komen ook steeds meer in beweging, al blijven echt wilde taferelen in de zaal uit.
Na de sterke eerste helft snelt drummer Robi Gonzalez richting de geluidsman om daar een drumcomputer tevoorschijn te halen. De andere twee bandleden voegen zich bij de drummer, terwijl een aantal mensen in het publiek een lamp in hun handen gedrukt krijgen. Op een paar vierkante meter, midden in de zaal, begint APTBS vervolgens twee nummers te spelen. Een geniale zet, want doordat de band zo dicht op de huid zit krijg je even het gevoel in een groezelige New Yorkse kelder te staan. Muzikaal valt het wel een beetje tegen, want het ontbreken van het felle drumwerk van Gonzalez is bij dit intermezzo een gemis.
Wanneer de band terugkeert op het podium lijkt het volume alleen maar toe te nemen. Hard, harder, hardst is vanavond het motto van APTBS. De oordopjes worden nog eens extra aangedrukt en men maakt zich op voor een heftig sluitstuk. Er komen het laatste kwartier opvallend veel nummers van het derde album ‘Worship’ langs, waaronder het fijne ‘You Are The One’ en ‘Alone’. Na afsluiter ‘Revenge’, waarbij de bassist de vocalen voor zijn rekening neemt, is de band net zo plotseling verdwenen als dat ze opkwam. Het publiek hoopt nog op een toegift, maar het is toch echt klaar. En zo hoort het bij een APTBS show: kort, hard en verdomd goed.
Gezien: A Place To Bury Strangers, Rape Blossoms en Those Foreign Kids, op 6 april, in de Effenaar.