Wie ‘Bird’ intoetst bij een willekeurige zoekmachine, moet een hele omweg bewandelen om bij de Eindhovense band terecht te komen. Het toevoegen van de ‘t’ aan de bandnaam is wat dat betreft een slimme zet. Belangrijker nog is dat met de nieuwe naam de muziek van wijlen Bird een vlucht heeft genomen. Gareth Davis (basklarinet) en Sascha Schmitt (accordeon, glockenspiel) werden aan het illustere duo toegevoegd. Als viertal slaat de band een andere weg in, maar verliest daarbij de hoofdweg niet uit het oog.

Zinnen als ‘de band schuwt het experiment niet’ of ‘er is gekozen voor een nieuw geluid’ leiden vaak teleurgestelde recensies in. Na het horen van de telefonische monoloog in het openingsnummer van de plaat, liggen zinnen als deze wel op de loer. Is dit echt Birdt? De vertwijfeling is echter van korte duur; bij de openingstonen van nummer twee en drie is Birdt weer terug, in optima forma nog wel. ‘Go Forget’ en ‘Thorn In Side’ zijn kleine, weemoedige nummers zoals we kennen van het eerdere werk van de band.

De mokerslag werd al even genoemd. Die is er niet alleen live, want hij wordt hier ook uitgedeeld. ‘Old The Rose’, het vierde nummer van de plaat, is zonder twijfel één van de beste nummers van het afgelopen jaar en zeker ook één van de beste uit het toch al niet misselijke oeuvre van Van der Dennen. Het ademt rust, liefde en toewijding en is niets minder dan indrukwekkend.

Het nummer markeert een kleine koerswijziging. Het experiment krijgt op de tweede helft van de plaat meer ruimte. ‘Great Expectations’ begint als het zoveelste kleinood, maar ontaardt – een beetje onnodig – in een kakofonie van dissonante violen en geluiden. Kleine smet, want het nummer verdient eigenlijk een beter einde. Lange tijd om daarbij stil te staan is er niet, want Birdt herpakt zich direct met de mooiste zin van de plaat. “I am not alone, but I’m without you” klinkt het in ‘Death Of Me’.

Na het Beatlesque titelnummer volgt ‘Smoke/Whisperclouds’. “It’s an awkward play”, zingt van der Dennen tegen het einde van het nummer. Daar is geen woord van gelogen. Zo ‘awkward’ was Birdt namelijk nog nooit. Het nummer beschrijft de moeizame communicatie binnen een relatie en herbergt een twist die zijn weerga niet kent. In het middenstuk – het woord ‘episch’ dient zich aan – gaan alle registers open en is het alsof ‘Thriller’ in de mix gaat met het Spookhuis van Super Mario, met Mulder & Scully in de Raad van Toezicht. Hoe bevreemdend ook, de band dwingt respect af met de gelaagdheid en originaliteit van het nummer.

Een normale band zou het na zo’n nummer misschien voor gezien houden. Zo niet Birdt. Dat gaat voor een visitekaartje van handgeschept papier met letters van bladgoud. Ook voor afsluiter ‘Planet You’ geldt dat het elke haar op het lichaam overeind krijgt. Tegen die tijd is het al bijna gewoon – wat het natuurlijk niet is –, maar het nummer vormt het zoveelste hoogtepunt op ‘Place For One Day’.

De conclusie laat zich raden. Hoewel niet in elk nummer even toegankelijk, heeft Birdt zichzelf met deze plaat ruimschoots overtroffen. De experimentele passages pakken goed uit en passen naadloos in het klassiekere singer-songwriterwerk van de band. Ze zorgen er bovendien voor dat ‘Place For One Day’ geen moment verveelt. Bij Birdt overheerst de melancholie, maar de vogels blijven fluiten. Er gloort altijd hoop. Horen is geloven. Deze plaat verdient aandacht en is geijkt jaarlijstjesmateriaal.

Het album ‘Place For One Day’ is nu op cd verkrijgbaar via de website van de band. Digitaal is het album te koop via de Bandcamp-pagina van Birdt. Een vinyluitvoering zal later nog volgen.