Het concept is simpel: bands, bier en frikandellen, zoals Sander Waterschoot aankondigde in het interview dat we eerder plaatsten. Het is het concept waar het oude Dynamo Open Air groot mee geworden is en wat een speciaal aura aan dit festival geeft. Het is ook de naam natuurlijk, die een warme weemoed oproept. Als je door de deur van het ijssportcentrum loopt krijg je toch een beetje vlinders in je buik. De tendens is vandaag dan ook dat die triomf eigenlijk al binnen is, want er staat weer een Dynamo festival.
Festivalverslag Dynamo Metal Fest 2015 met o.a. Alestorm, Biohazard, Death Angel en Arch Enemy
Geslaagde eerste editie van nieuw Dynamo festival doet oude tijden herleven
Een triomf, zo heette het als de Romeinen na een lange strijd en overwinning thuis kwamen. Dat is een passend gevoel bij de eerste editie van Dynamo Metal Fest, midden in Eindhoven. Al waren alle bands gecanceld, dan was het nog een succes geworden. Zo voelt de sfeer op dit festival aan, waar de organisatoren lang voor geknokt hebben. Jong en oud wordt bij elkaar gebracht en dat levert een gezellige, uitverkochte zaterdag op.
Facelifter
De aftrap op het groene gras in het midden van de 400 meter schaatsbaan wordt gedaan door Metal Factory studenten Facelifter. De band staat hier niet te spelen met hun zware kost omdat ze verbonden zijn aan Dynamo, ze bleken gewoon de besten te zijn in de Dynamo Metal Fast Band Battle. Onderdeel van de opleiding is dat ze niks in de schoot geworpen krijgen en dat blijkt op het podium, waar de band hard werkt en alles geeft.
Recentelijk kon je op elk willekeurig moment tegen de band aanlopen. Als smaakmaker voor Dynamo Metal Fest speelde de band een reeks ‘guerrilla concerten’ op diverse locaties. Een originele manier om aandacht te krijgen voor je festival én band. Muzikaal kun je Facelifter vinden tussen de death metal en deathcore, met zompige passages, hakkende ritmes en speelse gitaar licks. Op het podium komen de mannen niet over als een beginnend bandje, maar als een getrainde rock’n’roll machine. De interactie, energie en performance is helemaal in orde.
Zanger Mike van den Heuvel besluit halverwege de set om maar op de speakers te klimmen en vanaf daar een nummertje te zingen. Er wordt ook al lustig gedanst voor het podium door een aantal bezoekers op de aardig volgestroomde grasmat. In een half uur tijd heeft de jonge band het publiek prima op temperatuur gekregen.
Bodyfarm
Voor velen zal Bodyfarm de achtergrondmuziek voor het wachten voor de muntenkassa zijn geweest. De rijen voor de kassa staan tot halverwege het veld, maar dat mag de pret niet drukken. Het damestoilet volgt snel als langste rij van de dag. De organisatie heeft het ook door en noemt zelf de verbeterpunten al in een Facebook post. Desondanks is het gezellig druk voor het podium, waar Bodyfarm lekker los gaat.
De death metal band uit Amersfoort speelt in de Nederlandse traditie van Asphyx en Thanatos, maar worden door de pers even goed vergeleken met Entombed en Vader. Ondanks de moderne look van de platen, speelt de band een ouderwetse stijl death metal met fijne locomotief riffs. Dat zorgt ervoor dat de band een catchy geluid heeft dat met gepaste energie gebracht wordt.
Het geluid mag dan wat afsterven voorbij de tent met de geluidsman er in, voor het podium ramt, beukt en groovet het alle kanten op met Bodyfarm. De band zet een goede sfeer neer en speelt uitstekende muziek, waarop wederom lekker gebeukt mag worden. Dit keer niet enkel door jong grut. Ondertussen is het hele terrein ook één grote reünie geworden. De oude D.O.A. shirtjes zijn uit de kast gekomen en het is een feest van herkenning.
Orange Goblin
De Britten vieren dit jaar hun twintigjarige jubileum als band. Je zou het ze niet geven, want het geheel klinkt als vanouds. Logge, vuige stoner metal met tal van vreemde referenties en brulboei Ben Ward als voorganger. Bij de soundcheck trilt alles al, met het loodzware, groovende geluid van de mannen. De aandacht is dus snel op het podium gevestigd.
De band zet vroeg op de dag een fijne set neer. Het enthousiasme straalt er niet echt vanaf, maar dit is ook de derde show van een lang weekend feesten voor de mannen. Tussen de nummers door laat Ward blijken dat de waardering er zeker is en dat de band blij en trots is om op deze editie van Dynamo te mogen spelen. Het viertal komt steeds beter in vorm en weet te overtuigen met hun spacende stoner sound. Na de twee voorgangers is deze show dan ook een rustpuntje, ondanks het gebeuk van een track als ‘Red Tide Rising’. Een titel waar je veel leuke grappen over kunt maken.
Alestorm
Met de piratenhype die met films als ‘Pirates of The Carribean’ een decennium terug heerste, groeide Alestorm uit van een marginaal stel mafkezen tot één van de grootste namen in het feestelijke folk metal genre. Men spreekt zelfs over pirate metal, maar vandaag de dag lijkt zelfs de band zichzelf niet meer serieus te nemen. Als Christopher Bowes in pyjamabroek opkomt met een print van eendenkoppen op opengeschilde bananen is het doel van deze mannen meteen helder: lol trappen.
Terwijl de breezertjes achterover geslagen worden, speelt de band een reeks vrolijke inhakers. Puberale uitroepen, zoals: “I haven’t been sober for two days! It’s awesome, join me!”, maken deel uit van de act, die vol zit met flauwe grappen en aansporingen om te drinken. Wat oudere fans vragen zich hardop af of dit wel metal is. Toch speelt de band uitstekend en strak, maar weet ook het publiek lekker los te krijgen en ongetwijfeld de drankverkoop te stimuleren. Een man in rolstoel doet ook mee aan het crowdsurfen, terwijl hij met een opblaasbare rookworst om zich heen slaat. Dat omschrijft eigenlijk prima hoe een live optreden van Alestorm is.
Hitjes van de oude en nieuwe platen komen langs en worden uitstekend live gebracht. De keyboards van Bowes overheersen wel, waardoor het inderdaad meer klinkt als een feestband. Songs als ‘Shipwrecked’, ‘Nancy the Tavern Wench’ en rum eerbetoon ‘Captain Morgan’s Revenge’ kunnen op veel bijval rekenen van het publiek, waarvan een merkwaardig groot aantal mensen (deels) is uitgedost als piraat. Of het nu metal is of niet, Alestorm schikt zich naar de rol van joker in de metal scene en krijgt het feest op gang.
Biohazard
Ja, ook Biohazard speelt nog altijd live en brengt platen uit. De gloriedagen in de jaren negentig liggen echter ver achter ons. Dat weten de heren van Biohazard niet of ze kiezen ervoor dat keihard te negeren en gewoon vol gas te blijven geven op het podium. Het geluid mag dan verjaard zijn, de energie is onmiskenbaar aanwezig bij Billy Graziadei en zijn mannen.
De setlist bevat dan ook bijna exclusief nummers van de eerste albums, die het publiek dan ook herkent. Graziadei staat tussen de nummers door wellustig te tieren en vloeken op van alles en nog wat om het publiek aan het bewegen te krijgen, wat dan ook goed lukt. Het zware crossover geluid van de mannen, met een ritmesectie die goed op stoom is, zorgt voor beweging en een feest dat op een herleving van 1995 of 1999 lijkt.
De favorieten komen natuurlijk ook langs, zoals het altijd krachtige ‘Punishment’. Na een goed uur groovende hardcore metal komt het feest dan toch tot een einde met ‘Hold My Own’. De New Yorkers zorgen zeker voor vermaak, maar wel voor hetzelfde publiek als meer dan een decennium geleden. Dat is dan ook precies de charme van vandaag, een beetje nieuw en een beetje oud. Het gaat prima samen op Dynamo Metal Fest.
Nuclear Assault
Nog zo’n band die in de jaren tachtig en eerste helft van de jaren negentig menig met patches bedekt jasje gesierd heeft is Nuclear Assault. De band, mede opgericht door Dan Lilker, is één van de namen die het crossover thrash genre op de kaart heeft gezet. De band stopte, kwam weer bij elkaar en bracht nog één keer een album uit en dit jaar een EP. Ook deze mannen maken zich geen illusies, wat ze deden in die eerste periode is goud waard.
Verrassend genoeg heeft zanger John Connelly maar weinig glans verloren op zijn stemgeluid. Uiteraard kunnen de heren niet helemaal de tempo’s aan die vroeger gehaald werden, maar er is weinig verloren gegaan in het geluid van Nuclear Assault. Je zou bijna vergeten dat Lilker vorig jaar de pers vertelde dat hij stopte met Brutal Truth (zijn grindcore/death metal band) en dat de heren het toch echt rustiger aan gingen doen. Het geluid is fris en fanatiek en laat een band horen die gewoon enorm veel zin heeft om live te spelen.
Dat doen ze dan ook voor een publiek wat ondertussen ook een hapje eten haalt. Metal maakt je hongerig, vandaar dat er vette hap aan de andere kant van de ijsbaan te halen is. Er ligt overigens geen ijs, mocht daar twijfel over bestaan. Het is dus warm genoeg om de authentieke bier- en zweetlucht te produceren, ook dat hoort erbij. Toch neemt iedereen met volle teugen de klanken van Nuclear Assault tot zich. Met een tour die ‘Final Assault’ heet, lijkt de houdbaarheidsdatum toch aangebroken te zijn.
Death Angel
Er is maar één band die Dynamo Metal Fest compleet kan maken en gelukkig staat die band ook op het programma. Death Angel en Eindhoven hebben een heel speciale, warme band. Er is veel liefde voor Eindhoven, waar de thrashers uit San Francisco hun eerste overzeese show ooit speelden in de Effenaar en op Dynamo Open Air. Het is hun ‘home away from home’, dat al te lezen is in het programmaboekje.
Spelen alsof je leven er vanaf hangt, dat is wat Death Angel zich voorgenomen heeft vandaag. Frontman Mark Osegueda laat geen kans onbenut om zijn liefde voor Dynamo en Eindhoven te uiten. “Als je niet weet wat onze connectie met Eindhoven is, dan is dit de eerste keer dat je Death Angel ziet spelen!” Niets is minder waar. De ouderwetse thrash klink nog altijd even vers en vitaal als weleer en het gitarenduo Cavestany en Aguilar weet elkaar naadloos te vinden in een aanval van gitaarriffs zoals je ze het liefste hebt.
Recent werk, oud werk, het komt allemaal langs en wordt met dezelfde passie neergezet. Van ‘The Ultra-Violence’ tot ‘Claws in so Deep’, muziek die ook een dertigjarige carrière laat horen van een band die even trouw is aan haar genre als aan Dynamo zelf. Afgesloten wordt met recent wapenfeit ‘The Dream Calls For Blood’. Hoe goed de band ook speelt, het meest magische van de set is niet de muziek of het uitzinnige publiek en de atmosfeer op het terrein. Het zijn die woorden van Osegueda, waarmee hij duidelijk maakt hoe belangrijk Dynamo is en daarmee eigenlijk de kers op de taart zet. De organisatie zal het er warm van krijgen van binnen, want dit is een festival dat gebouwd is met liefde. Liefde voor metal, Dynamo en Eindhoven.
Arch Enemy
Muzikale afsluiter van de dag is het Zweedse Arch Enemy, bekend als ‘die death metal band met zangeres’. Nu wisselde de band van zangeres in 2014. De frontvrouw Angela Gossow stopte ermee en dan heb je wel een probleem als band na bijna15 jaar. Gelukkig vond de groep in Alissa White-Gluz van The Agonist een vervanger die op dit niveau mee kon. De Canadese heeft dan ook een grote bewijsdrang en valt meteen op met haar blauwe haren.
Alle ogen richten zich voor het slotstuk van de dag op het podium, waar ook even uitgepakt wordt met rook en vlammenwerpers. Het krachtige melodieuze geluid is als vanouds. De nummers die langskomen zijn, niet geheel verbazend, grotendeels afkomstig van ‘War Eternal’ uit 2014, de eerste plaat met White-Gluz op zang. Natuurlijk heeft de band rondom Michael Amott in bijna twintig jaar tijd een dikke catalogus, waar diverse klassiekers uit langs komen. Muzikaal staat het als een huis, oogt het spectaculair en is er niks op aan te merken.
Waar de bands de hele dag al interactie met het publiek opzoeken, blijft dat wat lauwtjes bij Arch Enemy. Een paar standaard rock’n’roll kreten van White-Gluz krijgen uiteraard respons, maar voelen automatisch. Vooral het droge ‘alright...’, als reactie is bijna ergerlijk, maar goed, het is geen talkshow. Tijdens de nummers is de energie hoog en staat geen bandlid stil. Ook Arch Enemy beseft donders goed dat ze een heel bijzonder festival af mogen sluiten en laat dat ook merken tijdens de encore met ‘Nemesis’.
En daarmee komt de eerste editie van Dynamo Metal Fest ten einde. Een gewaagd concept wat een festival terug brengt naar de essentie van één podium met acht goede bands. Goed eten, goed drinken en vooral gezelligheid. Het levert een ontspannen sfeer op, die je vaak mist op de gehaaste multi-disciplinaire festivals tegenwoordig. Hulde voor de organisatie dus, die halverwege de dag een editie voor 2016 aankondigt met in ieder geval oudgedienden Sacred Reich op de poster. Iets om naar uit te kijken dus.
Gezien: Dynamo Metal Fest 2015, op 18 juli 2015, in IJssportcentrum Eindhoven.