Er zitten zegeningen van Pete Doherty in, van Arctic Monkeys en van de voorbeelden van deze twee. De gitaarsongs hebben genoeg afslagen in tempo en intensiteit. Queen’s Pleasure doet niet aan variaties op hetzelfde lied.
>>> lees meer
Noorderslag is een belangrijk meetmoment. Wie zien we komend jaar vaak terug op de landelijke podia en wie mogen er de zomerse wei in voor het festivalseizoen. Na een lange nacht maken we de balans op. Dit is de Top 25 van Noorderslag 2020
13. Queen’s Pleasure
12. Wies
Het is een beetje jammer dat Wies in de entreehal staat vanavond. Het trio is namelijk een perfecte band voor de popzalen. Vooral als zangeres en gitarist Jeanne bij het slotnummer 'Barman' een soort kleinkunst monoloog opvoert. Dat werkt niet in de galmende ruimte waar mensen hun jas nog aan hebben. Dat soort momentjes zijn juist mooier voor intiemere plekken. 'Barman' zelf is wel het mooiste liedje van de avond, waarin Jeanne's stem op zijn best is. Kippenvel. En dat komt niet door de tocht bij de ingang.
11. Remme
Opeens is hij er: Remme. De grote onbekende van het festival. De eerste single ‘Get Older’ is nog maar een dag uit. En toch staat hij, vers uit het ei gekropen, als een van de openers met een vierkoppige band achter zich op Noorderslag. Toch is er geen zenuwtrekje bij de zanger uit Eindhoven te bekennen. Remme gaat niet voor de makkelijkste vocalen, maar schiet zonder zichtbare moeite in de kopstem. Muzikaal staat hij er helemaal, net als de band. De onervarenheid spreekt vooral uit Remmes witte kreukshirt, waar u en ik doorgaans in slapen. Vooralsnog maakt Remme zich niet druk over stage presence. Zijn focus: muziek.
>>> lees meer
10. Pip Blom
Ergens onderweg, in de tourbus in Engeland, de Verenigde Staten of Nederland zelf, is Pip Blom veranderd van een best wel leuke band in een steen- en steengoede band. Een band die inmiddels ook de potentie in zich draagt om écht groot te worden: in de Oosterpoort is goed te zien hoezeer die rafelige rockliedjes plots lijken te passen op grote podia, in stroboscopisch licht. Van het stuurse ‘Come Home’ tot oudje ‘Hours’, ze klinken live allemaal net wat vetter aangezet dan op de plaat. En dan worden ze ook nog gespeeld zoals ze gespeeld moeten worden, precies los en precies strak genoeg. De kleine en middelgrote poppodia van Nederland verkocht Pip Blom al uit, nu is ze ook klaar voor de Paradiso’s en Ronda’s van deze wereld. En voor een grote spot op een festival als Lowlands.
>>> lees meer
9. Joost
En dus wordt het een dolle boel. 'Ik zie daar een grote spierbal', wijst Joost halverwege de zaal. Zijn KISS make-up is alle kanten op uitgelopen en hij duikt de tribune op. Het lijkt misschien alsof hij als een ongeleid projectiel de zaal weer in tolt, maar hij belandt 'toevallig' precies in de sterke armen van de spierbal. 'Til me even op', fluistert hij. Gecontroleerde chaos, noemen ze dat.
>>>lees verder
8. The Sweet Release of Death
The Sweet Release of Death is een band voor wie het woord ‘gejaagd’ uitgevonden lijkt, een machine die in razend tempo nummers van circa twee minuten de zaal in vuurt, met militaire precisie. Wat klinken die new wave-achtige gitaarriffs puntig, wat zijn die drumpartijen prachtig droog en wat vormen die donderende baslijnen van zangeres Alicia Ferrer Breton een onverwoestbaar fundament. Op dat fundament bouwt The Sweet Release of Death geluidsmuren, om die vervolgens hoogst persoonlijk weer met de grond gelijk te maken. En op ieder moment houdt Ferrer Breton zich met gemak staande in het geweld. Of ze nou praatzingt of de longen uit haar lijf schreeuwt: haar stem maakt het geheel nog nét wat donkerder, duisterder en dreigender dan het toch al was.
7. Altın Gün
Altın Gün brengt de klassieke psychedelische sound uit de jaren zeventig tot leven, en doet dat in elk aspect goed. Bas, drums, gitaar; alles on point en met exact de juiste effecten. Maar de ster van de band is zanger Erdinç Yıldız. Zangeres Merwe doet niet veel voor hem onder en is bovendien een charmante verschijning, maar Yıldız pakt wonderschoon zijn vocale momentjes in rustige stukken muziek en levert ook nog snedige hooks met zijn synths en het traditionele Turkse snaarinstrument bağlama. De arrangementen zitten niet alleen per liedje goed in elkaar, het lijkt wel alsof ze als liveset geconstrueerd zijn.
>>> lees meer
6. GIAN
GIAN is al evenveel hiphopduo als band, met een shoegaze-gitarist en een dj met drumcomputer in hun kielzog. Met één EP op zak heeft het tweetal al een stuk of wat super gestroomlijnde songs. Dat is echt niet op een zolderkamertje opgenomen, hoor. In zo’n halfuurtje komen er een paar topsongs bij, van smachtende trapballads tot tunes die bij het juiste publiek goed doen op de dansvloer. GIAN weet te overtuigen, en je ziet dat de groei er nog in zit. Neem alleen al die nog onuitgebrachte song ‘Medicatie’ die ze middenin hun set spelen, da’s misschien wel hun beste tune tot nu toe. Aan het einde van de setlist weten ze zichzelf bovendien op die slappe moshpit van eerder te revancheren, juist door het kalme Noorderslag-publiek naar zich toe te trekken tijdens slotsong ‘Only This Night’. Dan gaan die handjes de lucht wel in, hoor.
>>> lees meer
Heb je Noorderslag eerder zo aan zien staan? Het succes van Goldband zit ‘m in die lompe kicks die onder hun meest effectieve songs geschoven zijn. Je ziet het bij ‘#KONING’, een De Jeugd van Tegenwoordig-esque onzinsong met zo’n simpel refrein dat je na één keertje gehoord te hebben meteen mee kunt brullen, maar ook gewoon in songs als ‘Superverdrietig’ en hun smachtende nieuwe liefdesliedje ‘Alles Kapot’. Tuurlijk: Goldband bestaat uit kids van de club, jongens die ongetwijfeld heel wat uren hebben gespendeerd in het nozemvriendelijke PIP Den Haag, waar de sfeer zo gemoedelijk als een huisfeest. Een boel van deze songs zijn gemáákt om de dansvloer af te breken. Of om op te jumpen, blijkbaar. Wanneer ze ‘Witte Was’ en ‘Mijn Stad’ aan het einde achter elkaar worden gespeeld verwordt de kleine bovenzaal tot een collectieve ravage.
>>> lees meer
©
Floris Duijn
la loye grossiert niet in grote gebaren. In plaats daarvan specialiseert het project rond de Amsterdamse songwriter Anne Lieke Heusinkveld zich in subtiele liedjes vol lagen waarvan de een nog mooier is dan de ander. In die gelaagdheid schuilt de kracht van het project, waarin Heusinkveld zich omringd met vijf muzikanten. Stuk voor stuk spelen ze ingetogen op hun eigen eilandje, even subtiel als ongepolijst. En toch vallen hun partijen keer op keer naadloos in elkaar. Langgerekte riffs worden afgewisseld met gortdroog getokkel (bij vlagen Radiohead-esk) en pianopartijen met stiekeme elektronica. Maar het mooist is die meerstemmige zang, waarmee la loye zich naar grote hoogten stuwt.
>>> lees meer
©
Jelmer de Haas
Het werkt natuurlijk aanstekelijk, acht mensen die het vanaf seconde één naar hun zin hebben op het podium. De indierock heeft de nonchalance van de vroege Pavement, maar ook een uitbundigheid die wordt benadrukt door de vele percussionele instrumenten. Die dynamiek blijft ook in de lucht hangen bij het rustiger werk. Achter elke klank zit beweging en energie. Natuurlijk is de vrijblijvendheid de charme van deze band. Maar als het nummers als ‘The Industry’ en ‘The Lazer’ oplevert en een uitzinnig concert als dit, is het ook iets wat blijvende aandacht verdient. Het werkt gewoon.
>>>lees verder
©
Bullet-ray Photography
Vorig jaar stond S10 nog in de Kelder van Noorderslag als curiositeit. Nu is ze uitgegroeid tot spokeswoman voor een generatie die psychische problemen durft te tonen. TV-talkshows weten haar nu te vinden, ze heeft een eigen 3voor12-docu, werd gekozen tot 3FM Talent en haar album Snowsiper is warm ontvangen. Allemaal reden om haar bij wijze van uitzondering een jaar later opnieuw te vragen voor Noorderslag, een redelijk unicum. Daar laat S10 zien hoe veel zelfvertrouwen ze heeft gewonnen en hoe volwassen ze in één jaar is geworden. En dan is ze nog beter gaan zingen ook.
>>> lees meer
©
Jelmer de Haas
Ongelofelijk, wat een transformatie heeft Eefje de Visser de laatste jaren doorgemaakt. We leerden haar kennen door poëtische liedjes in de Spinvis-traditie, liedjes waarin onaffe zingen zweefden, verhaaltjes als appels waar het klokkenhuis uit geslagen is. Een zachtaardige zangeres was ze, een beetje kleinkunstig ook wel. Maar als je goed keek zag je vanaf het begin al dat Eefje een stuk stoerder was dan je op het eerste gezicht zag. Ze liet zich inspireren door hiphop, onder meer in de timing en ritmiek van haar teksten, en even later volgde ze de lokroep van het nachtleven. Nu heeft ze zich ontwikkeld tot flamboyante koningin van de schemerzone. De schemer tussen dag en nacht, tussen bitter en zoet en tussen verleidelijk en afstandelijk.
>>> lees meer