ESNS20: Geduldig la loye kietelt de traanbuizen

‘Zoals de muziek doet vermoeden, bijt ik niet’, zegt Anne Lieke Heusinkveld, het meesterbrein van Popronde-doorbraak la loye, als ze het publiek in de volgelopen Bovenzaal aanmoedigt nog wat dichter bij te komen. ‘Ik ben best wel timide.’ En inderdaad, de Amsterdamse  afkomstig uit de entourage van Pitou - grossiert niet in grote gebaren. In plaats daarvan specialiseert la loye zich in subtiele liedjes vol lagen waarvan de een nog mooier is dan de ander. In die gelaagdheid schuilt de kracht van het project, waarin Heusinkveld zich omringd met vijf muzikanten. Stuk voor stuk spelen ze ingetogen op hun eigen eilandje, even subtiel als ongepolijst. En toch vallen hun partijen keer op keer naadloos in elkaar. Langgerekte riffs worden afgewisseld met gortdroog getokkel (bij vlagen Radiohead-esk) en pianopartijen met stiekeme elektronica. Maar het mooist is die meerstemmige zang, waarmee la loye zich naar grote hoogten stuwt.

Eigenlijk helemaal niet zo breekbaar als je zou verwachten dus?
Juist wel: la loye neemt niet alleen de tijd om zijn liedjes op te bouwen, maar breekt ze vaak ook langzaam maar zeker weer af. Ze zijn ‘build to break’, zoals Heusinkveld zelf zingt. Zelfs als de band tegen post-rock en shoegaze à la Slowdive aanschuurt, laat het nooit écht het achterste van zijn tong zien, maar laat het altijd wat te raden over. Na een minutenlange opbouw volgt met regelmaat geen pathetische climax, maar juist een prachtige bijna-stilte. En als Heusinkveld dan eens wél al haar vocale registers opengooit, is dat des te indrukwekkender.

Is timide wel het goede woord dan?
Daar zouden we inderdaad graag een kleine nuance in aanbrengen. la loye is weliswaar introvert en ingetogen, maar allerminst verlegen. De groep speelt vol volwassen zelfvertrouwen en heeft simpelweg begrepen dat de heftigste emoties niet altijd geuit hoeven te worden op de meest theatrale manieren, dat sluimerend verdriet vaak veel meer pijn doet dan een korte schop tegen de schenen. la loye trekt niet aan de traanbuizen, maar kietelt ze voorzichtig. Natuurlijk is het onzin om elke sterke act op Noorderslag ‘on-Nederlands goed’ te noemen, maar la loye kan zich al bijna meten met internationale smaakmakers in zijn muzikale hoek. En met slechts één single uit (het adembenemde 'to live underwater') is dat verdomd knap.

Meer over Eurosonic Noorderslag in ons dossier.