ESNS20: The Sweet Release of Death houdt Noorderslag in zijn nerveuze greep

Voor veel bands is Noorderslag niets meer dan een tussenstation. Een bekroning van een succesvol Popronde-jaar en een opstapje naar eigen tours en festivalshows. Hoe anders ligt dat voor The Sweet Release of Death. Het Rotterdamse noiserocktrio maakt al jaren furore in de underground, maar wist die nooit écht te ontgroeien. Natuurlijk gedijde het compromisloze drietal er uitstekend, maar toch zal de show op Noorderslag enigszins als een kroon op het werk voelen. Met derde plaat The Blissful Joy of Living, dit najaar verschenen, werkt The Sweet Release of Death zich eindelijk naar binnen bij wat lang een onneembare vesting leek: de mainstream, zij het de meest alternatieve kant daarvan.

Natuurlijk gaat de show van vanavond niet leiden tot een grote doorbraak. The Sweet Release of Death zal niet doorgroeien naar de grote zaal van Paradiso. En een show op een groot festival, die zou nog altijd plaats moeten vinden in de allerkleinste tent. Maar toch: het drietal wint wel degelijk zieltjes. Kijk maar eens: voorin hebben mannen van middelbare leeftijd in Graspop-shirts zich gretig verzameld om de bokkengroet te brengen en gitarist Martijn Tevel (ziek doch ontembaar) te highfiven. De vaders van de tieners die zich verdrongen bij Gotu Jim, misschien wel.

Het werkt dus wel op Noorderslag, die niets ontziende noiserock?
Als een tierelier. The Sweet Release of Death is een band voor wie het woord ‘gejaagd’ uitgevonden lijkt, een machine die in razend tempo nummers van circa twee minuten de zaal in vuurt, met militaire precisie. Wat klinken die new wave-achtige gitaarriffs puntig, wat zijn die drumpartijen prachtig droog en wat vormen die donderende baslijnen van zangeres Alicia Ferrer Breton een onverwoestbaar fundament. Op dat fundament bouwt The Sweet Release of Death geluidsmuren, om die vervolgens hoogst persoonlijk weer met de grond gelijk te maken. En op ieder moment houdt Ferrer Breton zich met gemak staande in het geweld. Of ze nou praatzingt of de longen uit haar lijf schreeuwt: haar stem maakt het geheel nog nét wat donkerder, duisterder en dreigender dan het toch al was.

Eigenlijk is die snoeiharde muziek ook schitterend hè?
Absoluut. Tussen de geluidsflarden breekt af en toe plotseling wat licht door. En ook de razendsnelle een-twee-drietjes tussen de bandleden klinken niet per se alleen boos, maar ook smachtend en melancholisch, als een vorm van woede die eigenlijk uit liefde voortkomt. De grote doorbraak van Noorderslag is niet The Sweet Release of Death, maar het trio speelde zonder twijfel een van de meest intense shows die het festival ooit heeft gezien.

Meer over Eurosonic Noorderslag in ons dossier.