Het is misschien wel het meest gretige publiek, wat Engelse producer Jon Hopkins voor zich ziet in Paradiso. Het is stijfuitverkocht, kaarten op Ticketswap worden binnen een paar seconden verkocht en zodra er maar een klank klinkt, stijgt er al een collectieve brul op. Hopkins is duidelijk dé man in de indie-elektronica nu. Vanaf de stotterbeat in ‘Emerald Rush’ begint Paradiso te kolken. Een paar jaar lang was Moderat de koning die zelfs niet-elektronica fans liet dansen. Omdat ze voor onbepaalde tijd gestopt zijn, leek er even een gat te vallen aan de degelijke bovenkant van de affiches. Hopkins laat vandaag zien dat gat moeiteloos te kunnen vullen.
Lees hier de recensie en lees hier ons interview met Jon Hopkins
De marathon is ten einde, de laatste afters zijn afgesloten. Zelfs die van Solomun. Nu Amsterdam Dance Event 2018 er echt op zit, is het tijd om de balans op te maken. Wie waren van al die honderden uren clubben nu de allerbeste dj's en liveacts? Deze 25 maakten op ons de meeste indruk.
5. Jon Hopkins
4. Lena Willikens b2b Vladimir Ivkovic
Ze hebben wel eens klachten gekregen bij Salon des Amateurs, de kleine bar slash club in Düsseldorf. Waarom er toch zulke depressieve muziek gedraaid moet worden. Maar als dat een probleem voor je is, glimlacht boegbeeld Lena Willikens, dan ga je je cocktail maar ergens anders drinken. Vanaf drie uur nemen ze over in Garage Noord en zetten ze (met buitenaardse platen weliswaar) druk op de dansvloer. Na het diepe eerste uur beginnen ze aan een blokje uitzinnige rave platen, die in de meeste andere club als volkomen geschift zouden kwalificeren. In de Garage zijn het logische piekplaten. De grote glimlach van Vladimir Ivkovic is zelfs in het pikkedonker zichtbaar.
Lees hier de recensie en lees hier meer over Garage Noord
©
Lulu Stoffels
Op de meeste technonachten voelt het om half een ’s nachts toch een beetje alsof je je tenen in een ijskoud zwembad steekt: een vrijwel lege dansvloer waar een enkeling twijfelachtig doorheen beweegt, maar de meesten toch afwachtend aan de zijlijn staan. Zo niet op het feest van de Georgische nachtclub Bassiani en Amsterdams queer-feest Spielraum in RADION. Daar draait de Braziliaanse Cashu de kleine bovenkamer geduldig vol op laag tempo, met bijna tedere platen die zijn doorspekt van doffe kicks en melancholische melodielijnen.
Lees hier hoe Spielraum en Bassiani een zinderende vrijhaven creëerden
©
Jelmer de Haas
Middernacht. Boven de booth in Warehouse Elementenstraat flikkert een meer dan levensgrote man in rood en blauw licht. Ondersteboven, de armen recht gespreid, als een turner in perfecte balans. Dit is het logo van Afterlife, en op het podium staan de twee oprichters: Tale Of Us. In hun headline-set laten ze horen de visie van hun feest zelf het best te beheersen. In allerlei varianten horen we open techno met veel breaks, waarin ‘mooie’ of juist verstrooiende geluiden van crashende synths rondzoemen. Het tempo ligt niet al te hoog, licht en donker dansen met elkaar.
Lees hier hoe Afterlife met precisie overweldigde
©
Martijn Savenije
Met een strakgerolde joint op haar lip graait ze in haar vinylbakken achter zich. Van bloedmooie trage rave tracks gaat ze naar extatische Chicago house met vocals die klinken als Whitney Houston in haar beste jaren. Geregeld scratcht ze een plaat een heel klein beetje terug, om de hype nog wat verder op te bouwen en mensen nog eens naar adem te laten happen, om harder te kunnen joelen. Het hele weekend zag je de jaren negentig al terugkomen in De School, maar nergens zo mooi, uitzinnig en urgent als hier. Via een zijstapje naar jungle staat de hele club uiteindelijk te stampen op keiharde hardcore.
Lees hier hoe De School tijdens ADE zestig uur deed waar het altijd goed in is