ADE18: SOPHIE's wereld is zachtroze en vlijmscherp
PC Music-kopstuk bouwt een plastic poppenhuis om met een moker aan scherven te slaan
Laatst stond ik in een net iets te krappe kleedkamer van een megakledingwinkel in Amsterdam, toen ik tussen de Taylor Swifts en Diplo's van deze wereld ineens SOPHIE's 'Immaterial' door de speakers hoorde schallen. Ook buiten de context van Oil of Every Pearl's Un-Insides, een album met evenveel catchy melodieën als angstaanjagend geknars, kwam de pure pop-euforie van dat liedje tot z'n recht. Juist in dat anonieme plastic pashokje, volgepropt met anonieme plastic kleding.
Dat is de magie van SOPHIE: meng de weeïge nostalgie naar een net iets te rooskleurige versie van de late nineties met een diepe existentiële crisis, en je hebt de soundtrack van een generatie. Die generatie is goed vertegenwoordigd in de Tolhuistuin: jonge twintigers in doorzichtige truitjes met gebleekt haar en een oorbel duwen hun armen in de lucht bij het eerste gekrijs dat SOPHIE uit haar apparatuur trekt. Waar ze op Lowlands nog een hybride set gaf, komt er vanavond geen draaitafel aan te pas. Slechts twee mysterieuze controllers, aan het oog onttrokken door zwarte lessenaars. Zelf is ze ook moeilijk zichtbaar door de enorme bak rook en lasers (!) die is opengetrokken.
SOPHIE's set is zo dynamisch dat het pijn doet: na een suikerzoete hook slingert ze onverbiddelijk een moker van geluid door de zaal, keihard buitenaards grommend. Soms klinkt het of je in een neerstortende raket zit, waarna SOPHIE je net zo lief weer meeneemt naar de zachtroze herinnering van je allereerste schoolfeest, ergens tussen 1998 en 2006.
Daarna neemt PC Music-collega Danny L Harle de zaal over, door al vuistbeukend zeven tracks te draaien die precies klinken als 'L'Amour Toujours' maar het niet zijn, gevolgd door happy hardcore remixes van Ariana Grande, 'Call Me Maybe' en 'Summer Jam' (!), met als finale Paul Elstaks 'Rainbow in the Sky'. Grappig: drie jaar geleden leek het geluid van PC Music beperkt houdbaar, maar eigenlijk ligt het niet zo ver van hoe mainstream pop nu klinkt. De Tolhuistuin blijft achter met verbrijzelde trommelvliezen en de geur van glitterlipgloss.
Meer ADE18 vind je in ons dossier.