BANG! Rook vult de ruimte. Alles flitst rood! Geel! Rood! Geel! En ineens komt het met bakken uit de lucht. Zo veel heb je het nog nooit gezien. Goudkleurige plastic confetti in grote vlokken, zo zwaar als regen in een dramatische Hollywoodscène. Om je heen dansen steltlopers in kostuums en papier-maché poppen van drie meter hoog. Mensen grijpen als hazen naar hun telefoons. Je vergeet bijna waar je bent, of dat er nog muziek aan staat – alles is zo overweldigend dat je reptielenbrein het overneemt. Een oergevoel ergens tussen extase en paniek.
Elrow is een wereldwijd fenomeen. De Spaanse feestorganisator brengt haar muurvaste concept voor de vierde keer naar ADE. De succesformule: verwondering als doel, visueel spektakel als middel, de muziek als bijzaak. Eerder een themafeest dan een dance-evenement. Maar Elrows Chinese RowYear is ongeveer even Chinees als babi pangang met feloranje saus, en bovendien minder lekker.
'Ik denk dat Elrow succesvol is omdat we iets anders doen dan andere feesten. Elders draait het om dj's, bij ons om de ervaring.' Dat zei Juan Arnau junior, directeur van de Spaanse feestorganisator, vorige maand in het Parool. Een gewiekste manier om te zeggen: bij ons is de muziek minder belangrijk dan de aankleding. Het is een concept waarmee je een hoop mensen in de dance scene voor het hoofd stoot. De CO2-kanonnen en confettiregens van EDM-sterren als Hardwell en megafestivals als AMF zijn inmiddels onderwerp van spot voor de 'serieuze' danceliefhebber. Waar dance in de afgelopen decennia steeds groter, professioneler en meer mainstream is geworden, is ook het showelement in belang gegroeid. Maar zelfs Hardwell zal zeggen: die vlammenwerpers zijn leuk, maar uiteindelijk gaat het toch om de muziek.
Van dergelijke pretenties heeft Elrow geen last. Jaarlijks worden er volgens de organisatie 150 Elrow-feesten gegeven in veertig verschillende landen, en alles loopt inmiddels zo gesmeerd dat ze wereldwijd vijf verschillende evenementen tegelijk kunnen optuigen. Elrow heeft een gouden formule te pakken: zelfgebouwd decor op elke vierkante centimeter, acteurs, acrobaten, een heleboel confetti, en gratis opblaasbeesten en plastic feestartikelen voor het publiek. Soms wordt er een internationale naam gestrikt, of een favoriet uit het land waar het feest plaatsvindt (zaterdag staat Reinier Zonneveld op de line-up, zondag Joris Voorn), maar meestal bestaat de line-up voor een aanzienlijk deel uit leden van Elrows vaste team aan Spaanse resident dj's. Dat houdt de boekingskosten laag, en die dj's weten waar ze voor tekenen: dit feest draait niet om jou, maar om De Ervaring.
Tekst loopt door onder de foto.
©
Bibian Bingen
Yellowface
Als we op de zaterdagnacht van ADE binnenlopen in de Kromhouthal voor het eerste Elrow-feest, slaat de aankleding je meteen recht in je gezicht. Elrow heeft een verzameling thema's in huis die per feest kunnen rouleren. Aan Amsterdam de eer om het nieuwste thema te debuteren: Chinese RowYear. Niet echt een geslaagde woordgrap, maar wel een duidelijk concept. De eerste tien dingen die je te binnen schieten bij het thema 'China' staan vannacht in megaformaat in de Kromhouthal: meerdere meterslange draken hangen aan het plafond, op een doek aan de muur een airbrush-schilderij van een lachende Boeddha, zeker tien mensen hebben een Fu Manchu-snor opgeplakt en nog eens twee keer zoveel hebben zich getooid met een kegelvormige rijsthoed. Aan het eind van de hal staan de dj's niet in een booth, maar in een metershoge felgekleurde pagode – het Carnaval Festival in de Efteling is er niks bij.
©
Bibian Bingen
Elrow in de Kromhouthal tijdens Amsterdam Dance Event
©
Bibian Bingen
Elrow in de Kromhouthal tijdens Amsterdam Dance Event
Alle discussies over Zwarte Piet ten spijt, yellowface – jezelf schminken om eruit te zien als iemand uit Azië – is hier volkomen geaccepteerd. Opvallend: het zijn vooral de door Elrow ingehuurde acteurs die met geel geverfde huid en getekende spleetogen door de zaal dansen. De bezoekers houden het liever bij een plastic pandahoedje of masker, die gratis worden uitgedeeld door de organisatie. Je kunt je afvragen of het een goed idee is, een feest met als thema 'Chinees Nieuwjaar', georganiseerd door en gericht op mensen die niet gehinderd worden door enige kennis van Chinese cultuur. Elrow is eerder al eens in de problemen gekomen vanwege 'culturele toe-eigening': in Engeland kreeg het bedrijf veel kritiek vanwege de poster voor een feest met Bollywood-thema, waarop de Hindoe-god Shiva rokend en drinkend werd afgebeeld.
Nou zijn er ergere dingen dan je feesthal vol hangen met draken en schuimrubberen dumplings, maar dat er mensen door de organisatie betaald worden om eruit te zien als racistische karikaturen uit films van tachtig jaar geleden is tamelijk bizar. En als cultureel stereotyperen dan een essentieel onderdeel is van je feestconcept, heb dan op z'n minst het fatsoen om het goed te doen: een van de steltlopers is verkleed als geisha – Japans, niet Chinees.
Tekst loopt door onder de foto.
©
Bibian Bingen
Show
Maar voor je tijd hebt om daar kritisch over na te denken, is het alweer tijd voor de volgende 'show'. Dat is Elrow's versie van de Disneyland-parade: alle acteurs verzamelen zich in het midden van de zaal tussen de mensen, de muziek bouwt zich op naar een voorspelbare climax, en precies tegelijk met de drop wordt er een onwerkelijke hoeveelheid confetti de lucht in geschoten. Dit gebeurt ongeveer eens in de anderhalf à twee uur, en elke keer zijn dit de momenten waarop Elrow het meest tot leven komt. Dan snap je ineens waarom al die feesten uitverkopen: dit maak je nergens anders mee. Later in de nacht wordt er op meerdere ADE-feesten, waaronder Elrow, door zakkenrollers pepperspray gespoten om in de verwarring telefoons en portemonnees te kunnen stelen. Maar op Elrow was het eigenlijk niet eens nodig geweest: bij iedere confettishow is het weer een complete chaos. De vrolijke verwarring heeft iets onwerkelijks, iets kinderlijks. Inderdaad, net als Disneyland. Maar dan met tech-house in plaats van 'Let It Go' of 'Hakuna Matata'.
Die momenten zijn echter zo voorbij, en dan valt Elrow eigenlijk weer akelig stil. Veel mensen zijn al bij binnenkomst zo naar de getver – kaken strak, schouders scheef, ogen op standje koplamp – dat er van dansen weinig sprake meer is. De fabriekshal is fel verlicht en de muziek staat opvallend zacht – handig voor je Instagramfilmpjes, maar minder effectief als je jezelf in de muziek probeert te verliezen. Daar leent de muziek zich dan ook niet voor: anonieme tech-house met telkens dezelfde drops, functioneel achtergrondgeluid ter ondersteuning van De Ervaring, net als in een kledingwinkel.
Het heeft ergens wel iets prettig onpretentieus, de eerlijkheid van Elrows missie: de muziek kan ons niet zo veel schelen, wat wij bieden is een kinderfeestje voor volwassenen, een massaal carnaval, waar niemand raar opkijkt als je een pil in je mik douwt. Het is echter niet moeilijk om je een versie van Elrow voor te stellen die net zo vrolijk en uitbundig is, maar minder leeg van binnen. Geef mensen dan de kans om écht op te gaan in de muziek en de verwondering. De Vogel Rok is zo'n sicke achtbaan omdat-ie in het donker is. En het succes van Disney is voor de helft te wijten aan die onvergetelijke muziek. Elrow wil diezelfde magie vangen in een dance-feest, en dat is best een goed idee. Maar als de confetti is neergedaald, blijft van Elrows wonderlijke wereld weinig over. Behalve een heleboel plastic troep.
Meer ADE in ons dossier