Amsterdam Dance Event lijkt soms vooral een strijd tussen alle organisaties. Een strijd om wie de grootste namen heeft, de uniekste back to back, het mooiste uitzicht, de grootste vlammenwerpers, het sickste decor. De School doet daar afgezien van hun openingstijden niet aan mee, en doet vooral waar ze het hele jaar goed in zijn. Een weekend lang komen er dj's, die al heel vaak zijn geweest of ongetwijfeld nog vaak langs gaan komen.

Het is zondagmiddag, ergens rond een uur of vier. In de binnentuin van de School is elk randje en tuinmeubel bezet door hangende dansers die even wat zonnestralen en frisse lucht komen pakken. Het is dan ook bloedheet binnen bij hoogtepunt Eris Drew, maar daarover later meer. De weekender in De School is ondertussen zo’n 36 uur bezig, al is er vast slechts een enkele destructieveling die het idee heeft het hele weekend vol te moeten maken. Terwijl er wat mensen aan de zijkant over elkaar heen liggen, worden er om hen heen druk speakers opgestapeld. Later in de middag zullen onder andere Interstellar Funk en Jasss na hun eerdere sets dit weekend, nog samen vanaf de bank de tuin vullen met trage wavy en een enkele hiphoptrack.

Dat is sowieso opvallend het hele weekend: waar door de hele stad Uber goud geld verdient aan dj’s die van optreden naar optreden en van 10 minuten durende interviews naar instores reizen, zie je in De School constant dj’s in het publiek dansen. Op vrijdag staat Oceanic het ene stukje vrije ruimte linksvoor te benutten bij opener Carista, die laatste staat weer bij die eerste te dansen in de zondagnacht. Tom Trago is een dag na zijn eigen show ook gewoon weer in de bovenzaal aan het buurten. Zelfs een internationale dj’ als Mano le Tough struint rond terwijl hij helemaal niet op hoeft te treden en Octo Octa danst zondagmiddag het hardst nadat ze vrijdagnacht liet horen een van de allerbeste liveacts van het moment te zijn. Met een set vol emotionele house en een euforische aanlopen vol synths, met tig goede melodieën, sterke hooks, twists en freaky vocalsamples is ze een vroeg hoogtepunt.

Tekst gaat door onder de video.

Sowieso is die vrijdagnacht al meteen een goede, vol verrassingen. Resident Carista was afgelopen zomer op tig festivals het hoogtepunt met sets vol zwetende feelgood house. Deze nacht trapt ze juist af met hardhitting house die op de rand van techno balanceert en laat ze pas na een paniekerig hoogtepunt vol gillende elektronica wat lucht en houten percussie toe. Niks gezellig inkomen. Nog meer monden vallen open bij de kunstinstallaties. In de aula boven de kelder staan vier enorme plumeaus in een stalen frame, die reageren op statisch geknetter en vervolgens tollend in waveforms veranderen. Ergens anders staat een ventilator van draaiende LED’s die patronen vormen, waar je als je niet uitkijkt zo maar een kwartier naar aan het staren bent. De meeste verwarring is er in de rookruimte. Terwijl mensen daar met een peukie het bombardement aan prikkels verwerken, staat er in de hoek een tweepersoonsbed. Compleet opgemaakt, inclusief nachtkastje en leeslampje. Er ligt een meisje in, vrienden zitten op de rand te zingen voor haar verjaardag. Er is een taart met kaarsjes, ballonnen worden opgeblazen. Iedereen die niet heeft gezien dat het een uur ervoor nog een nagelsalon was en een uur later weer een andere setting krijgt, zou denken dat het wellicht een Stichting Doe een Wens-actie is. Nog één keer naar de club.  

En zo worden vaste bezoekers meer op het verkeerde been gezet. De zalen lijken qua gevoel bijvoorbeeld opeens omgedraaid. De kelder waar het vaak aardedonker is, is nu juist opvallend licht. De spots boven de zaal gloeien vaak fel op, de schijnwerpers boven de booth schijnen geregeld wit licht de zaal in. Logisch ook, bij de ravy set van de Deense Courtesy. Ze maakt constant schijnbewegingen richting 90’s-clichés en stuurt er constant weer van weg. Juist wanneer iedereen al grijzend door heeft dat het niet gaat gebeuren, trekt ze hem open met een splinternieuwe trancetrack van haar eigen labelcompilatie. Met natuurlijk zo’n weemoedige topline vol verlangen, maar dankzij een gemene kick toch even anders. Terwijl daar in de kelder aan het eind iedereen ‘Freed from Desire' aan het meezingen is en het dus opvallend lichtvoetig voelt, is het in de vroege ochtend een verdieping hoger bij Lyzza juist aardedonker. In moordend tempo ramt de voormalig Amsterdamse er techno doorheen en kaatst er nog een versnelde Burial sample af op de wanden. Op papier meer iets voor een fietsenkelder, in de praktijk ook perfect voor een oud muzieklokaal.

Tekst gaat door onder de foto's.

 

Overal zoemt een zelfde combinatie van comfort en avontuur. Artiesten zijn zo op hun gemak dat ze zich eens van een andere kant laten zien, het publiek dwaalt rustig rond van kunstwerk naar dj-set. Ondertussen kleden sommigen zich nog eens om. Een jongen die zondagmiddag nog in een keurig pak in de binnentuin nipt aan een cocktail, staat een uurtje later met alleen een heuptasje en zijn schoenen te zweten bij de heipaaltechno van Marcel Dettmann. Natuurlijk heeft die vrijheid ook ongemakkelijke grenzen. Het kruisverhoor bij de deur voelt nog altijd wat krampachtig. Dat mensen met een kaartje daardoor zelfs twee uur in de rij moeten staan en het risico lopen alsnog niet binnen te komen, is idioot. Je zou toch ook blanco naar een plek willen gaan omdat je simpelweg weet dat er mooie muziek is en je je daardoor wilt laten verrassen. En het is ook best wel balen dat er in een club die zestig uur open is en waar je bij drie podia kan dansen, slechts vier tosti-ijzers voor kurkdroge panini’s zijn. Als je daar tenminste twintig minuten op wil wachten.

Maar er staat ook veel tegenover. Omdat de club zestig uur open is, is de hele dynamiek van een normale clubavond overboord. En De School lijkt daar alleen maar beter in te worden. Het kan op elk moment, overal gebeuren. En zo kan Job Jobse laat op de middag voelen als een headliner, die elke track laat klinken als een hit. Goed ook hoe hij vlak voor een climax inklapt en het publiek keihard begint te juichen, zelfs al ongeduldig begint te hupsen. Maar hij danst nog niet zo hard als Sandrien, die zelf het meest aan het schreeuwen en joelen is terwijl haar Is Burning-posse om haar heen zwermt. Terwijl het zweet van haar af spat draait ze de club zondagavond totaal gek, door het keer op keer stil te laten vallen en er weer een killer in te gooien. Danzkij de weekender-dynamiek kan een andere Job, Oceanic de zondagnacht openen met wat belletjes die met breakbeat een gevecht aan gaan. Zo sereen dat het eerder voelt als zondag net na het ontbijt. Weer een andere Job, Job Sifre, gebruikt de vrijheid om zondagmiddag in een aardedonkere kelder de gemeenste set van het weekend neer te zetten en iedereen met krijsende EBM de vernieling in draaien.

Maar het echte hoogtepunt van het weekend vindt zondagmiddag plaats in het Muzieklokaal. Je ziet het al als je vanaf de gang binnen komt lopen. Tegen de hele glazen achterwand met daarachter flink wat groen, steken de silhouetten van het publiek scherp af. Mensen beginnen vanaf een uur of twee plots klimdrang te hebben. De diverse kleine podia worden gevuld, mensen zetten zichzelf af op schouders van vrienden om even over de kolkende massa heen te kijken. Links van het podium staat Carista te dansen, rechts staat Octo Octa juichend en trots te kijken naar de booth. Daarin staat Eris Drew zich nog harder in het zweet te werken dan de hele zaal bij elkaar. Ze is dan al wel in de veertig, maar is eigenlijk pas de laatste jaren echt internationaal boven komen drijven. Dat ze via The Back Madonna resident is in Chicago’s belangrijkste club Smartbar speelt vast mee. Met een strakgerolde joint op haar lip graait ze in haar vinylbakken achter zich. Van bloedmooie trage rave tracks gaat ze naar extatische Chicago house met vocals die klinken als Whitney Houston in haar beste jaren. Geregeld scratcht ze een plaat een heel klein beetje terug, om de hype nog wat verder op te bouwen en mensen nog eens naar adem te laten happen, om harder te kunnen joelen. Het hele weekend zag je de jaren negentig al terugkomen in De School, maar nergens zo mooi, uitzinnig en urgent als hier. Via een zijstapje naar jungle staat de hele club uiteindelijk te stampen op keiharde hardcore. Als er een ding is dat duidelijk is dit weekend, is dat er een compromisloze generatie aan dj's is opgestaan, die zelf bepaalt welke muziek wanneer op zijn plaats is. 

Meer Amsterdam Dance Event in ons dossier.