Die kloof begint zich al af te tekenen als Róisín Murphy woensdagavond de grote zaal van Paradiso opent. Met iedere tour maakt de grande dame van de trip hop meer duidelijk dat haar hoogtijdagen inmiddels achter haar liggen. De show begint nog veelbelovend als de Ierse haar nieuwe single 'Plaything' inzet voor een scherm vol vlammen. Echt vurig wil het daarna alleen niet worden. Met Moloko's 'Sing It Back' heeft Murphy weliswaar een sterke afsluiter op zak, daar tussenin zakt het vooral erg in. De Ierse probeert dat zoals altijd te verhullen met verkleedpartijtjes, maar voert ze uit met het enthousiasme van een vijfjarige die geen zin heeft om weer carnaval te vieren in het piratenpak dat oma gebreid heeft. Enthousiaster is Damon Riddick van Dâm-Funk, die in het begin van zijn set vooral veel instrumentale eh... funk draait. Voordat hij een nieuwe plaat onder de naald legt, moet er steeds uitgebreid mee gewapperd worden. 'Kijk, nu komt deze! En deze gaat dan terug de koffer in.' Er wordt wel wat gedanst, maar verder komt er vrij weinig respons.
Nee, gezelliger is het bij The Mauskovic Dance Band in Sugar Factory. De band rond frontman en naamgever Nic Mauskoviç bestaat uit besnorde Amsterdammers die al de nodige meters maakten in andere formaties en zag zijn verdienstelijke EP deze week beloond met een spot op het prestigieuze South By Southwest festival. De show op ADE Live is er een die doet vermoeden dat het in Texas straks wel goed komt met dit vijftal. Het speelt zijn hypertropische hybride tussen Cubaanse cumbia en Caribische disco strak en met genoeg spontaniteit. De enige vraag die ons bezighoudt terwijl op de Lijnbaansgracht de eerste schoenen aan gort worden gedanst: wat doen de Mauskovic'jes eigenlijk op ADE? Dansbaar, dat is het. Maar verder voelt het in deze context al best wel ouderwets, zo'n band met gitaren en een drumstel die ook nog eens teruggrijpt op de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw.
(Tekst gaat verder onder de afbeelding)
Het tweedaagse ADE Live is in zijn derde jaargang nog steeds vooral bedoeld om (de bezoekers van) popzalen Paradiso, Melkweg en Sugar Factory bij het dance evenement te betrekken. Maar heeft zo'n afgebakend programma nog wel waarde nu zo'n beetje iedere liveband met een laptop of launchpad werkt? Op zoek naar een antwoord vinden we vooral een generatiekloof.
Róisín Murphy op ADE Live 2018
ADE Live is dan ook op z'n sterkst als het artiesten presenteert die de hele concertervaring op zijn kop zetten. Karel bijvoorbeeld, de avant-gardistische klimkoning die meedoet met de Popronde, maar die eigenlijk allang ontstegen is. Hij heeft z'n iPhone en auxkabel vanavond meegenomen naar de kelder van Paradiso. Een beetje wennen is het, want er is nou eenmaal weinig ruimte voor het betere klim- en springwerk. Niet dat Karel zich daardoor laat weerhouden, hoor. Terwijl hij over z'n John Maus-eske synthpop heen schreeuwt, duikt-ie het publiek in, klimt-ie op een tafel en stoot hij bijna z'n kop. Hoe lang de gimmick leuk blijft? Tot nét na Karels optreden in de X-Ray op Lowlands volgend jaar, gokken we.
Bekend terrein voor LYZZA, die haar experimentele baile funk dit jaar al naar Biddinghuizen bracht. Op haar achtste verhuisde ze met haar moeder van Brazilië naar Nederland, een week of twee terug verkaste het 19-jarige multitalent alweer naar Zuid-Londen. Niet zo gek, want ze krijgt de bovenzaal van Paradiso vol met een show van internationale allure. Eerst kijkt ze nog toe hoe glitchy visuals het publiek al in vervoering brengen, dan stapt ze vol zelfvertrouwen het podium op in een pak van glanzend leer. Ze zwaait een paar keer met haar markeerstiftgele haar en drukt dan door met de raarste elektrohits die je ooit hebt gehoord. Geen wonder dat plaagproducer Nicolas Jaar en PC Music-kopstuk SOPHIE, allebei ook op ADE, groot fan zijn.
De volgende dag vindt een vergelijkbaar schouwspel plaats bij WWWater - maar jij mag gewoon Water zeggen. De Belgische Charlotte Adigéry speelde in Engeland al een double bill met LYZZA en heeft dezelfde bravoure als haar Nederlandse evenknie. De Soulwax protegé is iets ouder, maar speelt haar bezwerende (en soms best harde!) R&B met dezelfde energie en eigenzinnigheid als haar collega. Adigéry doet denken aan Solange en Sevdaliza, maar heeft ook de punkzijde die verklaart waarom ze al op tour ging met Young Fathers: 'Wij waren WWWater en nu ben ik mijn stem kwijt.'
(Tekst gaat door onder de afbeelding)
LYZZA op ADE Live 2018
Eén fan heeft Adigéry er in ieder geval bij: Eefje de Visser, die ook in Gent woont en even later haar soloproject op hetzelfde podium presenteert. Net als op Lowlands laat de Nederlandse - ondanks wat technische problemen - zien hoe goed ze het alleen af kan. Ze laat haar drumcomputer dreunen en bespeelt haar synthesizer zo subtiel dat-ie precies een gat laat vallen voor haar vocals, onverminderd dromerig. Natuurlijk was haar vorige album Nachtlicht de perfecte aanloop naar deze sprong in het diepe. Als 'Scheef' van klein naar groot groeit, blijkt dat Eefje de Visser altijd op haar pootjes terecht komt. 'Ook hier is het druk', zingt ze. 'En de mensen zijn praatgraag.' Maar kopje onder in de Noordzee? Nee, dat gaat ze niet.
Nog subtieler dan De Visser is het mysterieuze Groningse duo ohslo een dag eerder. Blootvoets en in kleermakerszit is het neergestreken in de kelder van Paradiso, omringd door witte doeken waarop vervreemdende visuals worden geprojecteerd. 'Dave Sorry' speelt allerhande synthesizers die klinken als een harp, partner 'Nanne Hil' stijgt soms uit haar trance op om er met minimalistische zangpartijen voor te zorgen dat iedereen stil wordt. Meer mysterie is er bij Amy Root in de Melkweg. Twee Nederlanders zijn het, maar niemand weet wie. Stiekem is hun muziek ook een tikje gezichtloos, maar werken doet het (daarom?) wel. Zelfs vroeg op de avond wordt er gedanst op diepe baslijnen en ambient met beat. Kijk er niet van op als deze liefdesbaby tussen Jon Hopkins, Moderat en de cd-collectie van De Tuinen opduikt in de nacht van pak 'em beet Down The Rabbit Hole.
Met Agar Agar heeft de Melkweg nóg een act die daar perfect zou passen. De retrofuturistische Fransozen namen Lowlands en Into The Great Wide Open al mee terug naar de jaren tachtig en demonstreren hun tijdmachine nu op ADE. Een beetje stoffig is het wel, dit duo dat zich vernoemde naar maizena en voor het eerst optrad op het afscheid van hun bibliothecaris. Maar die stoffigheid, die hebben Clara Cappagli en Armand Bultheel volledig omarmd. Cappagli danst soms sensueel, maar soms ook schaamteloos gek. Het goede voorbeeld voor de rest van de week, inderdaad. Terwijl Bultheel zich onverstoord met zijn synthcollectie bezighoudt, duikt ook de beveiliger van de band weer op. Het trucje (de beste man zit in het complot en begint halverwege keihard te dansen, zonder shirt) kenden we al, maar het werkt nog steeds. Een beetje zoals een goede schaar in het voetbal. Niet dat Agar Agar veel gekkigheid nodig heeft, hoor. Met 'Fangs Out', 'Prettiest Virgin' en vooral de uitgesponnen livefavoriet 'I'm That Guy' heeft het tweetal inmiddels drie steenkoude hits die klinken alsof Kate Ryan zingt bij Daft Punk.
(Tekst gaat door onder de afbeelding)
ohslo op ADE Live 2018
Agar Agar maakt daarmee meer indruk dan voorgangers Red Axes. De Israëliërs blijken vanavond in de veronderstelling te zijn dat tamelijk platte house ineens interessant wordt als je er een drummer naast zet. Niks van waar, natuurlijk. De DGTL-lievelingen fascineren met oriëntaalse zanglijnen, maar worden op het podium veel sneller pompeus dan in de studio. En dan helpt het niet echt dat er nog een man in Roodkapje-kostuum lollig loopt te doen met een koebel achterop het podium. Jammer, want in theorie had Red Axes met zijn samenkomst tussen dj en liveband dé belichaming van ADE Live kunnen zijn.
Die belichaming komt er even later tóch, in de vorm van de Australische girl band Haiku Hands. Met z'n drieeën zijn ze, in witte overalls en reflecterende zonnepetten gestoken. De hele show is strak gechoreografeerd, maar tegelijkertijd ontzettend tongue-in-cheek. Die nieuwe single over squaten steekt St. Vincents 'Pills' bijvoorbeeld naar de kroon als indie carnavalskraker. Ook op andere tracks, zoals 'Not About You' (inclusief Kanye West-sample) en 'Jupiter', is de extreem poppy hiphop van het trio enorm hitgevoelig. Spice Girls-achtig is het bijna, hoe de Australiërs met dik accent keihard rappen over beats die ze achterop het podium zelf aanzetten. Voorin gaat een meisje in een rolstoel helemaal los, maar de bandleden zelf, die hebben het toch het allerleukst.
Onbetwist hoogtepunt van de tweedaagse, vooral omdat Haiku Hands zo'n act is die elektronica als middel ziet, niet als doel. Het zijn dat soort acts die - op het toppunt van de populariteit van dj's - 'live' weten te benutten als manier om vooruit te streven, niet slechts als verandering van spijs. En toch maakt ADE Live als geheel geen vooruitstrevende indruk. Best een beetje gek hoe alles hier los van stijl op één hoop gegooid wordt, puur en alleen om de reden dat iets live is. Op veel momenten is niet duidelijk wat nou de rode draad door ADE Live is, wanneer iets binnen het programma past. Is het geen tijd om de grenzen tussen live-acts en dj's voor eens en altijd uit te wissen en de twee gebroederlijk naast elkaar te programmeren op een manier die voor beiden passender is dan dit wat geforceerde allegaartje? Vanuit de nieuwe generatie klonk op die vragen een volmondig ja.
Meer Amsterdam Dance Event in ons dossier.