ADE18: De koning is dood, leve Jon Hopkins!

Het is misschien wel het meest gretige publiek, wat Engelse producer Jon Hopkins voor zich ziet in Paradiso. Het is stijfuitverkocht, kaarten op Ticketswap worden binnen een paar seconden verkocht en zodra er maar een klank klinkt, stijgt er al een collectieve brul op. Hopkins is duidelijk dé man in de indie-elektronica nu.

Voor het grote publiek verscheen Jon Hopkins op de radar toen Coldplay hun album Viva La Vida uitbracht, waarop de eerste track stiekem een Hopkinstrack was. Die samenwerking kwam uit de koker van Brian Eno die het album produceerde, en bij wie Hopkins lange tijd tovenaarsleerling was. Niet dat hij helemaal in de leer zat, maar ze speelden wel eens samen en je hoort in al het vroege werk duidelijk de invloed van Eno. Hoor die verwassen melodie in ‘Light Through the Veins’, de afsluiter van vanavond maar eens het gevecht aan gaan met loops; Eno pur sang.

In de jaren erna is Hopkins alleen maar populairder geworden, vooral doordat hij nu écht zijn eigen geluid heeft gevonden. Er is misschien wel geen producer die zo veel details in zijn sounddesign propt. Bij een snare hoor je niet alleen de tik, maar voel je meteen hoe strak het vel gespannen staat en hoor je bijna de rand nog meetrillen. Een schrapende synth klinkt zo organisch dat je elk bobbeltje in de structuur bijna met je vingers wilt voelen. Zo veel visuele informatie in het geluid, dat het doodzonde is dat er achter de tafel vol apparatuur een gigantisch LED-scherm staat. De haarscherpe beelden kappen de fantasie eerder af dan dat ze versterkend werken. Hetzelfde geldt voor de meegebrachte dansers.

Niet dat het veel uitmaakt. Vanaf de stotterbeat in ‘Emerald Rush’ begint Paradiso te kolken. Een paar jaar lang was Moderat de koning die zelfs niet-elektronica fans liet dansen. Omdat ze voor onbepaalde tijd gestopt zijn, leek er even een gat te vallen aan de degelijke bovenkant van de affiches. Hopkins laat vandaag zien dat gat moeiteloos te kunnen vullen.

Meer ADE18 vind je in ons dossier.