Van rock tot hiphop, van pop tot dance, de Nederlandse muziekscene produceert elk jaar een heleboel prachtige platen. Om die te eren rijkt 3voor12 elk jaar de 3voor12 Award uit, de prijs voor het beste album van het jaar. Dit zijn de twaalf genomineerden.

Luwten - Luwten

Natuurlijk was Tessa Douwstra vanwege haar verleden in Orlando al een bekend gezicht in de Nederlandse muziekwereld, maar onder de naam Luwten vond de zangeres zich vorig jaar opnieuw uit. Op het gelijknamige album laat Luwten met ruimtelijke folktronica alle ruimte om te onthaasten. Elk van de tien luisterliedjes op het debuut is een schoolvoorbeeld van subtiliteit in een schreeuwerige wereld. Van de vogelgeluiden op de begeesterde opener ‘Difference’ tot het minimalistische pianocanon ‘In Over My Head’: Luwten maakte een album dat bij iedere luisterbeurt iets nieuws te bieden blijkt te hebben. Met betoverende (en soms verrassend dansbare!) shows op Lowlands en Down The Rabbit Hole vertaalden Douwstra & co. het album daarnaast op bijzonder geslaagde wijze naar het podium.

Palmbomen II - Memories of Cindy

Memories of Cindy is niet alleen een album, maar ook een kijkje in een ander universum. Hij maakte bij de muziek ook een fotoserie en drie afleveringen van een talkshow die zó raar was, dat-ie uit een andere wereld leek te komen. En zo klinkt de plaat ook: met stemmen die lijken te  verdrinken in echo's, stoffige beats en dromerige melodieën in slow motion. De hoofdpersoon van het album is Cindy, een jong meisje uit het slaperige stadje Carmel Vista, dat door een tragisch auto-ongeluk om het leven kwam. Carmel Vista is de mysterieuze wereld van Palmbomen II, waarin alles net even vreemder is dan in het echte leven.

Wende - Mens

Op haar nieuwe album Mens gaat Wende Snijders van het theater naar de popzaal. Hoewel: de grandeur van Carré blijft altijd dichtbij. Wende steekt liever een gesproken monoloog af dan dat ze een hitrefrein probeert te schrijven. Mens gaat over mens-zijn in alle breedte, diepte en gekte, ondersteund door bijzonder spannende elektronische arrangementen. Van de dwingend trage industriële groove van ‘Deze Gin’ tot de intieme ballade ‘Vrij Me’. Wat betekent het om mens te zijn? Een veel te grote vraag natuurlijk, dat weet Wende zelf ook wel, maar ze gaat hem wel stellen. Antwoorden heeft ze niet, maar een ding weet ze wel: ze wil het niet alleen doen.

Canshaker Pi - Naughty Naughty Violence

Twee jaar terug sleepte Canshaker Pi met zijn debuutalbum al een nominatie voor de 3voor12 Award, nu doen de Amsterdammers het dunnetjes over. Tweede plaat Naughty Naughty Violence is meer in balans dan zijn voorganger, maar boet niets aan jeugdige energie in. Van post-punk tot gruizige grungerock: inmiddels maakt Canshaker Pi betere Pavement-platen dan die band zelf. Vanaf prijsnummer ‘Pressure From Above’ stuiteren in iets meer dan een half uur twaalf songs met ieder een eigen smoel voorbij. Het sombere slackeropus ‘Legless’ (bijna vijf minuten!) is bijvoorbeeld hét bewijs dat volwassen worden niet saai hoeft te zijn. Met Naughty Naughty Violence studeert Canshaker Pi met vlag en wimpel af van de ‘Indie Academy’ die het zelf bezingt.

Haron - Wandelaar

Met zijn wonderlijk mooie pianoklanken weet Haron Aumaj de hele ruimte te vullen. Vanuit het niets was Wandelaar er opeens, en vanuit het niets gaf Pitchfork de plaat een dikke 8.0. Het album doet vaak denken aan de meest introverte en rustgevende piano-muziek van Ryuichi Sakamoto en Brian Eno. Hij gebruikt de galm als apart instrument, laat het als orkest aanzwellen en de pianotoetsen overspoelen en gebruikt abstracte elektronica om de plaat niet oversentimenteel te maken. Dat is sowieso het knaptste aan Wandelaar: in een tijd dat ambient vooral synoniem staat aan kitscherige slaap- en concentratieplaylists, weet hij precies de juiste snaar te raken.

Ronnie Flex - Nori

Op zijn mixtape Nori transformeert Ronnie Flex een dik halfuur lang in een trapgod. Hoe Nori verschilt van Ronnie Flex? Hij maakt het op openingstrack ‘Saus’ direct duidelijk: niet eenzaam naar huis mijmerend over een meisje, maar in de club met al zijn vrienden, zijn haar gek geknipt, een domme choker om zijn nek, blowend, tassen vol met stacks meezeulend en lean drinkend. Als vorige album Rémi ging over volwassen worden met een schaamteloze traan, de eenzaamheid omarmen maar tegelijkertijd het grote publiek toereiken, dan is Nori in alles het tegenovergestelde. Nori is juist uitgesproken jong, wild, roekeloos, felgekleurd, en bovenal ongelofelijk leuk.

Altin Gün - On

Een stel stoffige platen uit Istanbul, een obsessie met decennia oude Anatolische muziek, oproepjes op de ruiten van Turkse groentezaken: zo ontstond Altin Gün. De zes leden, deels Nederlands en deels Turks, werden samengebracht door bassist Jasper Verhulst. Anatolische muziek was de basis: Turkse muziek uit de jaren ’60 en ’70 gemaakt door vrijzinnige muzikanten die zich lieten inspireren door The Doors en Led Zeppelin. Op hun beurt maken de leden van Altin Gün hun eigen interpretaties op klassiekers en obscure vondsten uit het genre, op spannende, funky-psychedelische wijze.

Naive Set - Naive Set

Het derde titelloze album van Naive Set is gewapend met misschien wel de beste nummers die de band tot nu toe op de wereld heeft gezet, bijvoorbeeld het funky doch laid-back 'Easy Jesus', ultieme zomervakantiejam 'Green & Blue' en melancholisch pareltje 'Feminine Ending'. Een muzikale vakantie, afkomstig van een band die de DIY-scene in Nederland als comfortabele thuisbasis heeft.

Jacin Trill - Happyland

Het meest merkwaardige debuut van het jaar was waarschijnlijk Happyland, de mixtape waarmee Jacin Trill uit Hoorn zichzelf op de kaart zette. In dit mythische land klinkt suikerzoete mompelrap met heliumstemmetjes, waar je zelf de cartoons zou kunnen tekenen. De beats van 808milli zijn al even herkenbaar, met zijn lichtvoetige synthesizers schildert de producer in alle kleuren van de regenboog. Op Happyland hoor je een stijl die eigenlijk wereldwijd uniek is. Geen wonder dus dat Trill ook in de VS aardig viraal is gegaan en tracks maakte met de Amerikaanse Soundcloudrapper Ugly God. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het megavrolijke prijsnummer ‘Kspreyopjebytch’!

Ray Fuego - Zwart

Eerst verraste SMIB-aanvoerder Ray Fuego al met het visuele mini-album Wit, een maand later volgde Zwart. Het is zijn meest interessante werk tot nu toe, en toont de undergroundrapper vanuit zoveel perspectieven. Hij schenkt zichzelf vrolijk een fruitig wijntje in met op de achtergrond een zoetsappig soulbandje, hij zingt gekke indierockrefreintjes en natuurlijk is hij ook weer ouderwets boos. Op de white washing in de wereld, de politie, de trein missen, lange rijen. En als een fascist een grote bek heeft, dan slaat Ray z’n kaak eruit. De beste zin? ‘Ik blijf liever positief, maar in reality ben ik altijd fokking boos, kankerwifi werkt niet.’ 

Steffi - World Of The Waking State

Steffi is het type dj en producer dat eigenlijk veel meer liefde verdient, want ze behoort tot de absolute wereldklasse. Inmiddels is ze al jaren woonachtig in Berlijn, resident van de Panoramabar en brengt ze haar platen uit op het vooraanstaande label van Berghain: Ostgut Ton. Dan is haar derde album World Of The Waking State ook nog haar allerbeste: het is waanzinnig diep en spacey, met veel ruimte voor melodieën die zich langzaam maar zeker in je hersenpan nestelen. Ze put duidelijk uit de hoogtijdagen van de Artificial Intelligence-serie van Warp en de melancholische electro van Drexciya. Ook belangrijk: het voelt niet als een ode aan de legendes uit de jaren negentig, maar als een eigen, hedendaagse toevoeging. 

JOHAN - Pull Up

Een comeback? Nee, dat is het niet. Eigenlijk wisten we natuurlijk allang dat Pull Up er op een dag het levenslicht zou zien. Sterker nog, het eerste JOHAN-album in negen jaar tijd klinkt als een plaat die er altijd had moeten komen. ‘It’s about freaking time’, verduidelijkt frontman Jacob de Greeuw nog maar eens in het openingsnummer van het album waarmee hij zijn midlifecrisis overwon. Niet door het roer radicaal om te gooien, maar juist door weer tijdloze gitaarliedjes vol melancholie te maken. Nee, de wegen waarop  De Greeuw zich bevindt leidden niet naar Rome of een gek zijproject met synthesizers, maar gewoon terug naar z’n oude liefde. JOHAN is weer JOHAN, godzijdank.