Luwten: ode aan de subtiliteit in een luide wereld Luwten: ode aan de subtiliteit in een luide wereld

Wat Tessa Douwstra ziet als ze naar zichzelf kijkt op een van de filmpjes uit haar verleden? Om te beginnen een hoop muzikanten, want Orlando was een gezelschap van zeven man, een indieband met een volledige blazerssectie. Dat ziet iedereen, maar wat ziet Tessa Douwstra zelf, daar achter haar laptop? ‘Ik vraag me af: is dit saai?’ Is dit saai? Het is een vraag die iedereen zich wel eens stelt voor de spiegel, toch? Of voor het posten van een selfie op Instagram: ben ik bijzonder genoeg? Of ben ik saai?' Het is de onuitgesproken kernvraag van Luwten, het nieuwe project waarmee Tessa Douwstra vandaag officieel debuteert.

Om maar meteen antwoord te geven: Luwten’s debuutalbum is alles behalve saai. Het doet zijn naam eer aan met kalme songs, maar in de arrangementen gebeurt van alles en nog wat. Ze maakte die arrangementen samen met Frank Wienk alias Binkbeats, de mad professor uit de Kytopia-stal. Je weet wel, die percussionist die in het Kyteman orkest zo’n beetje alles dat geluid maakte aan zijn arsenaal toevoegde, inclusief een magnum-fles Jameson whisky. Die daarna furore maakte als eenmans-geluidsorkest, in staat tot fabelachtige covers van onder meer Aphex Twin en Radiohead, en toevallig vandaag ook een debuut-EP uitbrengt. Die Frank Wienk groeide uit tot het vaste muzikale maatje van Douwstra in Luwten. ‘Praten doen we niet veel. We komen binnen en beginnen. Soms zaten we twee uur elk in ons eigen hoekje aan een idee te werken, daar in de oude garderobe van Tivoli.’

Verwachtingen inlossen, dat is nou precies wat volgens Douwstra saai is. En zo zijn we terug bij dat ene woord, dat steeds terugkeert. ’Kan iemand echt saai zijn?’, zegt Douwstra. ‘Is het niet zo dat als je de juiste vragen stelt, iedereen gepassioneerd kan vertellen? Als je maar echt een op een met iemand gaat zitten? Saaiheid lijkt de afwezigheid van iets anders, levendigheid of activiteit, maar bestaat dus ook alleen maar als het tegenovergestelde ook bestaat. Ik ben denk ik niet bang om saai te zijn, maar het zou wel jammer zijn als ik niet ten volste gebruik maak van mijn potentie. Misschien zit daar het zoeken naar de anti-saaiheid. Ikzelf ben mijn grootste uitdaging en het artistiek en persoonlijk ontwikkelen van mijzelf voelt als het beste medicijn tegen mijn eigen saaiheid en sleur. Thuis wil ik best saai zijn. Maar als muzikant niet. Al vind ik het dus wel fijn om te kijken hoever je daarin kunt gaan. Waar ligt de grens?’

En zo is Luwten deels een ode geworden aan die ene jongen die niet het hoogste woord voert in gezelschap. Aan die zeldzame persoon die zich niet geroepen voelt om overal een mening over te hebben op social media. Aan degene die de moeite wil nemen de hoes van Luwten’s debuutalbum nog eens te bekijken, om te begrijpen waarom Tessa Douwstra er door de lucht zweeft, en waarom het systeemplafond eigenlijk op de grond ligt. ‘Je kunt altijd op verschillende manieren naar iets kijken. Even nadenken, heroverwegen, dat werkt voor mij altijd het beste.’

Luwten is komende week 3voor12's Album van de Week. Tessa Douwstra en haar band zijn maandag 16 oktober te gast in 3voor12 Radio.