Na een half jaar single na single uit te brengen, maakt Luwten de verwachtingen nu waar. Ze heeft een prachtige singersongwriter plaat neergezet, met ruimte voor de elektronische geluiden van percussionist Frank Wienk (Binkbeats). Er is een grenzeloze ruimte gecreëerd om je gedachtes op orde te brengen, een plaat om je ogen even voor te sluiten.

Wanneer was het de laatste keer dat je niets deed? Helemaal niets. Geen afleiding, alleen jij en je gedachten. Waarschijnlijk kan je het je niet meer heugen, en zo wel: chapeau! In dit digitale tijdperk wordt het steeds moeilijker om offline te gaan, ook al is het maar voor even. Wanneer er ook maar een minuut gewacht moet worden – zij het voor de bus, de bar of de tandarts – duurt het niet lang voordat de telefoon als een soort automatisme uit de broekzak wordt gegrist. De drang om niets te missen is alomtegenwoordig. Maar wanneer krijg je de kans om je hoofd leeg te maken? Om je gedachten te ordenen? Om even in het nu te leven, in plaats van online? Het debuutalbum van Luwten biedt de kans om dat te doen en om zo tot rust te komen in dit turbulente bestaan.

Tessa Douwstra was, voor Luwten, al een tijd te bewonderen. Eerst speelde ze mee bij optredens van bands als Chef’Special en Baskerville, vervolgens in de zes-koppige band Orlando, waar in 2013 een album van is verschenen. En om toch de (ergens verplichte) vergelijking te maken: het gelijknamige album Luwten klinkt voorzichtiger, liever en warmer. Douwstra heeft de bluesy gitaarriffs en de volledige blazersectie ingeruild voor de minimaliteit van haar stem en de percussie van Binkbeats, ofwel Frank Wienk. Deze producer, die een heel repertoire aan nieuwe geluiden toevoegde aan het werk van Kyteman, kleurt niet binnen de lijntjes. Op zijn Instagram kanaal is te zien hoe hij uit alles muziek weet te halen: van kinderspeelgoed naar kantoorartikelen. Maar de meerderheid zal hem waarschijnlijk kennen van zijn Youtube covers waar hij drie jaar geleden mee van de grond kwam. De aanwezige percussie van Binkbeats is voorzichtig verwoven door het album, en komt naar voren in nummers als 'Pinball' en 'Indifference'. Maar gedurende het hele album leidt Luwten’s stem en neemt ze je mee naar een geheime plek van sereniteit.

Er zit een zekere jeugdigheid verstopt in de elektronische folk. Neem 'Go Honey' en 'Element Of Surprise'. Die eerste begint met een speelse melodie op de xylofoon. Zo’n eentje waar je vroeger een volle vijf minuten op ramde, voordat de bewegende beelden van de tv je ervan wegtrokken. ‘Tomorrow is your birthday, I’d love for you to get away,’ zingt Douwstra bemoedigend. Alsof ze wilt dat je je zorgen achterlaat, en even buiten gaat spelen. Ga maar, het is al goed.
'Element of Surprise' is wat gehaaster, alsof het opgroeien een zekere angst kent. Gehaast, krachtig, maar melodieus refrein. Ze zingt over het verleden, waarschijnlijk een geëscaleerde ruzie. Er zijn met beschuldigingen gegooid, maar wanneer de herinneringen worden teruggehaald, wordt het steeds vager. Vast in het verleden, maar toch vooruit moeten kijken. 'I play records in my head, and I don’t understand them. And no one understands why.' Een ingewikkeld verhaal, maar zeker herkenbaar voor velen.

LUWTEN

Douwstra had geen haast met dit debuut, vooral in de hedendaagse muziekwereld is timing van groot belang. In het interview vertelt ze dat de plaat al een jaar op de plank lag. Die zuinigheid klinkt door in sommige nummers. Ondanks de weinige middelen, zorgt de combinatie ervoor dat het toch vol klinkt.
Daarnaast zit het debuut van Luwten vol contrasten en overeenkomsten, zoals sommige titels al doen vermoeden ('Difference' en 'Indifference'). 'Indifference' kent een lang intro, met een hoger tempo dan de rest van het album. De dromerige stem vormt een grote tegenstelling met het onheilspellende, zagerige geluid wat soms om de hoek komt kijken en is voer voor verbeelding. Alsof dat geluid iets is waar je voor hoort te vluchten, maar het komt steeds dichterbij. Je schrikt steeds wakker.

Dan nog de vreemde eend in de bijt, die tegelijkertijd ook perfect aansluit. In het nummer 'In Over My Head' is de invloed van minimalistische componisten als Steve Reich en Terry Riley plots duidelijk. Less is more. Na een ietwat zenuwachtig instrumentaal intermezzo van ruim drie minuten, klinkt Douwstra's kalme stem als een godsgeschenk. De speelsheid die vaker klinkt vind ook hier weer zijn plek en langzaam zijn er steeds meer instrumenten te onderscheiden. Er is blijkbaar toch niet geheel afscheid genomen van de blazers die bij Orlando met regelmaat werden gebruikt. Het vrolijke melodietje staat haaks op het verhaal dat er wordt verteld. Bang zijn voor morgen en vast zitten in een stramien van 'ja'-geknik en 'nee'-geschud. De enige manier om alle commotie te ontsnappen is om het in slow motion te bekijken, als een buitenstaander. 

Het grootste wapen van Luwten zijn haar hypnotiserende stem en de productie. Een uit de verte opdoemend ruisje, een uitgesponnen piano-intro, gekke geluidjes en dan Douwstra die in je oor lijkt te fluisteren. Een plaat voor lange wandelingen alleen door het bos. Alleen, maar allesbehalve eenzaam. Op zoek naar een plek om je even terug te trekken, zonder invloeden van buitenaf. Waarbij je genoeg hebt aan de prachtige beeldspraak van Luwten.

Luwten Live

27-10 Plato, Utrecht (instore)
28-10 Concerto Recordstore, Amsterdam (instore)
04-11 Plato, Deventer (instore)
11-11 Plato, Zwolle (instore)
21-12 Merleyn, Nijmegen
22-12 Paradiso, Amsterdam
23-12 Rotown, Rotterdam