Wanneer was het de laatste keer dat je niets deed? Helemaal niets. Geen afleiding, alleen jij en je gedachten. Waarschijnlijk kan je het je niet meer heugen, en zo wel: chapeau! In dit digitale tijdperk wordt het steeds moeilijker om offline te gaan, ook al is het maar voor even. Wanneer er ook maar een minuut gewacht moet worden – zij het voor de bus, de bar of de tandarts – duurt het niet lang voordat de telefoon als een soort automatisme uit de broekzak wordt gegrist. De drang om niets te missen is alomtegenwoordig. Maar wanneer krijg je de kans om je hoofd leeg te maken? Om je gedachten te ordenen? Om even in het nu te leven, in plaats van online? Het debuutalbum van Luwten biedt de kans om dat te doen en om zo tot rust te komen in dit turbulente bestaan.
Tessa Douwstra was, voor Luwten, al een tijd te bewonderen. Eerst speelde ze mee bij optredens van bands als Chef’Special en Baskerville, vervolgens in de zes-koppige band Orlando, waar in 2013 een album van is verschenen. En om toch de (ergens verplichte) vergelijking te maken: het gelijknamige album Luwten klinkt voorzichtiger, liever en warmer. Douwstra heeft de bluesy gitaarriffs en de volledige blazersectie ingeruild voor de minimaliteit van haar stem en de percussie van Binkbeats, ofwel Frank Wienk. Deze producer, die een heel repertoire aan nieuwe geluiden toevoegde aan het werk van Kyteman, kleurt niet binnen de lijntjes. Op zijn Instagram kanaal is te zien hoe hij uit alles muziek weet te halen: van kinderspeelgoed naar kantoorartikelen. Maar de meerderheid zal hem waarschijnlijk kennen van zijn Youtube covers waar hij drie jaar geleden mee van de grond kwam. De aanwezige percussie van Binkbeats is voorzichtig verwoven door het album, en komt naar voren in nummers als 'Pinball' en 'Indifference'. Maar gedurende het hele album leidt Luwten’s stem en neemt ze je mee naar een geheime plek van sereniteit.
Er zit een zekere jeugdigheid verstopt in de elektronische folk. Neem 'Go Honey' en 'Element Of Surprise'. Die eerste begint met een speelse melodie op de xylofoon. Zo’n eentje waar je vroeger een volle vijf minuten op ramde, voordat de bewegende beelden van de tv je ervan wegtrokken. ‘Tomorrow is your birthday, I’d love for you to get away,’ zingt Douwstra bemoedigend. Alsof ze wilt dat je je zorgen achterlaat, en even buiten gaat spelen. Ga maar, het is al goed.
'Element of Surprise' is wat gehaaster, alsof het opgroeien een zekere angst kent. Gehaast, krachtig, maar melodieus refrein. Ze zingt over het verleden, waarschijnlijk een geëscaleerde ruzie. Er zijn met beschuldigingen gegooid, maar wanneer de herinneringen worden teruggehaald, wordt het steeds vager. Vast in het verleden, maar toch vooruit moeten kijken. 'I play records in my head, and I don’t understand them. And no one understands why.' Een ingewikkeld verhaal, maar zeker herkenbaar voor velen.