Stel je voor, een vergeten loods in Hollywood, Californië. Het stof op de ramen, het hangslot verroest. Binnen een verlaten, vergeten filmset. En dan is er ineens Kai Hugo alias Palmbomen, die door de achterdeur naar binnen gaat en met zijn zaklamp op onderzoek uitgaat naar die wonderbaarlijke filmische wereld. Het resultaat verscheen dit voorjaar onder de naam Memories Of Cindy.

Nee, dat is niet zomaar een beeld dat uit het brein van de schrijver van dit verhaal ontsproten is. Het is min of meer letterlijk wat Palmbomen zelf van zijn muziek schetst. Of Palmbomen II, moeten we eigenlijk zeggen, want zo noemt Kai Hugo zich sinds-ie een jaar of vier geleden verhuisde van Berlijn naar Los Angeles. Misschien een beetje gek om in plaats van een nieuw alias een soort 'sequel' van jezelf te maken, maar voor hem voelde het logisch. Palmbomen, dat was een live elektronica-act met liedjes die langzaam steeds meer een band werd. Palmbomen II, dat is Kai Hugo in zijn eentje achter een tafel elektronische apparatuur. 

Los Angeles dus. Het lijkt nogal een gok om daar heen te gaan, maar Hugo wist wat-ie deed. Hij bekeek er dertig huizen en trok uiteindelijk in de woning waar hij nog steeds woont. Zo’n huis met een front porch en een patio, waar je in het Californische zonnetje een boek kunt zitten lezen. In de garage zijn eigen studio, waar hij in de loop der jaren een paar EP’s maakte die nu gebundeld zijn onder de naam Memories Of Cindy. ‘Eigenlijk was het idee om ze op vier verschillende labels uit te brengen, een soort music industry concept art. Maar in de praktijk is dat toch lastig. Labels moeten dan kunnen vertrouwen op elkaars planning. Ze willen liever gewoon alle vier uitbrengen. En dus ben ik in zee gegaan met Beats In Space, waar ik al goede ervaringen mee had.’

Maar wie is dan Cindy, is de grote vraag. Hugo omschrijft haar als zijn 'muse'. Maar eigenlijk bestaat Cindy alleen in zijn video’s. Ze ontstond toen de producer zelf video’s begon te maken bij zijn debuutalbum als Palmbomen II. Dat album had allemaal ogenschijnlijk random namen als titels. Namen van piepkleine personages uit science fiction-serie The X Files, die vaak al na een aflevering vergeten waren: Samuel Aboah, Teena Mulder, Caitlin Ross en… Cindy Savalas. ‘Ik kon die namen eerlijk gezegd zelf niet uit elkaar houden. Ik wist echt niet meer welke naam bij welke track hoorde. En dus besloot ik die personages tot leven te wekken. Het waren mijn eerste ervaringen met video ooit, en vanaf dat moment begon het te leven. Begon zij te leven, Cindy.’

Cindy Savalas leeft in het dorp Carmel Vista, ergens tussen Los Angeles en San Francisco, aan de kust. Google Maps kan je niet vertellen waar precies, en je kunt er niet echt heen rijden, en toch bestaat het. Om een indruk te krijgen van het dorp kun je natuurlijk naar de muziek luisteren die Palmbomen II uitbracht. Woozy, filmisch, traag en een beetje mysterieus, dat is zijn stijl. Hij schreef de muziek niet zozeer op beelden, maar ze roepen wel beelden op. Als je wilt kun je erop dansen, maar dat hoeft niet per se. ‘Ik vind zelf dat je er prima op kunt dansen, maar het is wel lastig als iemand voor me tech house staat te draaien. Wat dat betreft houd ik het meest van all-nighters, waar ik zelf kan opbouwen en precies kan draaien wat past.’

Het dorp Carmel Vista begint stilaan ook steeds meer vorm te krijgen. Na de personages die er rondlopen, onderzoekt Hugo nu de bedrijven die je er tegenkomt. Alsof hij met een zaklamp door die decorloods loopt. Bedrijven, maar ook de lokale tv laat hij zien. ‘Ik heb me laten inspireren door public access tv, een superinteressant fenomeen in Amerika. Dat was een soort lokale zender waar mensen relatief laagdrempelig zelf tv-programma’s konden maken. Vaak heel amateuristisch, soms absurd en soms gewoon onbedoeld kunst. Op public access tv zag je ook heel veel reclames van lokale bedrijven. Ik heb daar echt een obsessie mee. In de tijd dat we bezig waren met ons label NON Records, keken we de hele tijd naar TV Oranje, een Nederlands tv-kanaal waarop je veel volksmuziek langs zag komen. Veel clips die je daar zag waren gemaakt door Clipstudio.nl, een bedrijf dat een middagje bij een artiest langs kwam om een clip te schieten. Ik weet niet waarom, maar ik vind dat gewoon mooi.’

Zo begint niet alleen een steeds completer beeld te ontstaan van Cindy Savalas en haar Twin Peaks-achtige dorp, maar krijgt ook het werk van Palmbomen II steeds meer vorm. Het schetsmatige karakter van de producties en het experiment in de video’s moeten we zien een actieve zoektocht. ‘Een decor bouwen, met 3D werken, het is voor mij allemaal studie, maar ik stuur het meteen naar buiten. Het doel is om uiteindelijk een grotere film te maken, van ongeveer vijftig minuten. Die zal veel minder abstract zijn, met dialogen en een verhaallijn. Dat is op dit moment het grootste doel dat ik heb. Ik ben op dit moment nog in het schrijfproces, en daarna ga ik financiers zoeken. Ik ken veel mensen die in Hollywood aan hele grote producties werken, en die het daarnaast leuk vinden om aan dit soort projecten mee te werken.’

Het zou zomaar kunnen dat hij die financiers ook daadwerkelijk gaat vinden, want voor allerlei kleinere projecten lukt het hem tot nu toe ook, vertelt hij. Zo werkt hij samen met het prestigieuze museum MOMA in New York, dat zijn artistieke weergave van de public access tv wel eens in het echt wilde zien. En zo staat Palmbomen II niet in een nachtclub te spelen, maar met een tv-presentatrice en Cindy in een museum. Het kan niet anders dan een fascinerende gebeurtenis worden, want de vervreemdende video maakt de toevallige absurditeit van de echte public access tv natuurlijk nog net wat absurder. ‘In zo’n context optreden lijkt me echt leuk, omdat het dan echt helemaal klopt.’ 

Palmbomen II verdwijnt niet helemaal in de mist van zijn fictieve wereld. In het paasweekend is hij in Nederland voor een optreden tijdens DGTL, samen met zijn oude vriend Betonkust, die hij al kent uit zijn studietijd.

© Palmbomen II / Kai Hugo

artikelen

De nieuwste artikelen

Overzicht van alle artikelen op 3voor12

alle artikelen

DGTL: Hoe Recondite van 0 naar 140 ging en weer terug

Dat Lorenz Brunner, de man achter de loeistrakke techno van Recondite, in Berlijn woont, is natuurlijk geen verrassing. Maar dat hij nog steeds veertig procent van zijn tijd doorbrengt tussen de bossen en boerderijen van zuid Duitsland al net zo min. ‘Ik zwerf graag tussen verschillende identiteiten.’

vorige artikel