De mooiste muziekmomenten in Eindhoven van 2016 volgens 3voor12/Eindhoven

John Coffey Plays: Tony Hawk’s Pro Skater 2 in AreaFiftyOne, Son Lux op Cross-Linx en S.T. Cordell best gewaardeerd

Redactie 3voor12/Eindhoven ,

Vorige week maakten we de Eindhovense songs van het jaar 2016 bekend; de beste nummers van Eindhovense makelij die dit jaar – volgens de redactie van 3voor12/Eindhoven – werden uitgebracht. Daaropvolgend presenteren onze redacteuren nu met veel plezier de lijst met de mooiste muziekmomenten die afgelopen jaar in Eindhoven plaatsvonden. En dat is dan ook de enige voorwaarde voor hun inbreng: de momenten moeten hebben plaatsgevonden in of rondom Eindhoven. Verder mag alles: van een gitaarsolo gespeeld door een straatmuzikant tot een compleet festival in het Klokgebouw. De vraag om van die momenten een topvijf samen te stellen werd weer voorgelegd aan de redacteuren van 3voor12/Eindhoven die heel het jaar door zoveel mogelijk proberen te zien. En vast te leggen. Vorig jaar werden King Gizzard & The Lizard Wizard in AreaFiftyOne, So What's Next? in het Muziekgebouw en Dynamo Metal Fest op de ijsbaan het best gewaardeerd. Wie zijn de favorieten van 2016? Bekijk hier alle ingestuurde lijstjes en geniet nog een keer met ons na van een mooi muziekjaar in Eindhoven.

DAAN KRAHMER | SCHRIJVER

1. Swans, 7 oktober in de Effenaar
Swans is een band van extremen en tegenstellingen. Dit rariteitenkabinet met angstaanjagende regisseur Michael Gira aan het roer is altijd al een lelijk eendje geweest, maar wel het mooiste van de lelijksten. Zo kan het dat je tijdens het eerste 'liedje', dat slechts 41 minuten duurt, de onderbuik steeds nerveus gaat voelen. De sfeer is om te snijden, het geluid voldoet uiteraard aan de maximale dbs, naar Swans-maatstaven. Of je de claustrofobisch duistere zwanenzang van Swans goed vond is een kwestie van smaak. Dat je dit optreden nooit meer gaat vergeten is een gegeven. 

2. Goat, 11 juni tijdens Eindhoven Psych Lab in de Effenaar
Dat was cool: headliner Goat was de triomf van Eindhoven Psych Lab. Men keek verwonderlijk naar de gemaskerde Zweden, vervolgens gingen de voetjes voorzichtig van de vloer. Later sloeg de vlam in de pan en gingen de voorzichtige pasjes over in een uitbundig feest. Dat doet dit bizarre gezelschap met je. Een ultrastrakke liveband die psychedelica en wereldmuziek met elkaar verweeft. Goat vierde verantwoord carnaval met zo'n 900 gelijkgestemden

3. Ulrika Spacek, 11 juni tijdens Eindhoven Psych Lab in de Effenaar
Eerder die dag imponeerde een jong bandje uit Londen en Berlijn. Ulrika Spacek is de naam en op basis van dit middagconcert was amper te bevatten dat dit kwintet pas slechts een jaartje bij elkaar is. Alles klopte. Deze band heeft de (loeispannende) songs en de (kraakheldere) sound. Na het zien van Ulrika Spacek wil je maar één ding: nog een keer. Overigens: het was even spannend hoor, maar Eindhoven Psych Lab keert volgend jaar op 27 en 28 mei terug. Hoera!

4. Rósín Murphy, 20 februari in het Klokgebouw
2015 betekende de langverwachte terugkeer van Rósín Murphy, de wereldster die eeuwig gedoemd lijkt tot de positie van underdog. 2016 bracht meteen een nieuwe plaat én een trits (festival)shows met zich mee. In het Klokgebouw waren de verwachtingen hooggespannen, maar de vele verkleedpartijen en krankzinnige garderobe van Murphy dreigden de overhand te krijgen. Dat is zonde, want Murphy heeft meer te bieden dan een surrealistisch catwalkconcert. Zo briljant als op Down The Rabbit Hole 2014 was het deze keer niet, maar bij de ruimdenkende Murphy valt altijd wat te beleven. Waanzinnige uitvoeringen van 'Evil Eyes' of de dwingende disco-uitvoering van 'Jealousy' bijvoorbeeld. Heimwee. 

5. Andrew Bird, 25 februari tijdens Cross-Linx in Muziekgebouw Eindhoven
De editie van Cross-Linx was dit jaar de sterkste in jaren. Veel acts waren interessant, The Notwist en Andrew Bird spanden de kroon. Beiden hebben weinig met klassieke muziek te maken, maar daar maalde niemand om. Laatstgenoemde deed rond middernacht zijn naam eer aan. De set was soms een beetje eenvormig, maar niemand trok zijn virtuositeit in twijfel. Aan intimiteit geen gebrek, aan goede liedjes evenmin.

LOTTE SCHRANDER | FOTOGRAFE

1. Balthazar, 27 maart tijdens Paaspop
Balthazar is een van mijn favoriete bands. Ik ben al diverse keren naar hun optredens geweest. Ik heb, naast natuurlijk de goede muziek, enorm genoten van de sfeer die deze band live kan overbrengen.

2. Frank Carter & The Rattlesnakes, 24 oktober in Dynamo
Omdat verschillende fotografen mij hadden verteld dat ik dit concert niet mocht missen, heb ik dit concert bezocht. Het zou een energieke band zijn om te fotograferen. En niets bleek minder waar: het was een gaaf optreden en daarom belandt het op nummer 2 in mijn lijstje.

3. Goat, 11 juni tijdens Eindhoven Psych Lab in de Effenaar
Dit jaar bezocht ik voor het eerst Eindhoven Psych Lab: een festival met een geheel eigen sfeer. Alle psychedelische muziek die samenkomt op één festival is natuurlijk fantastisch! Toch vond ik het op de tweede dag van het festival saai worden omdat het veel van hetzelfde was. Het optreden van Goat was een welkome afsluiter omdat de eentonigheid werd doorbroken.

4. Son Lux, 25 februari tijdens Cross-Linx in Muziekgebouw Eindhoven
Ik herkende tijdens hun optreden de hit ‘Easy’. Ik was vooraf niet bekend met deze band. De rest van de nummers vond ik ook goed klinken. Al met al vond ik het een verrassend optreden!

5. Ulrika Spacek, 11 juni tijdens Eindhoven Psych Lab in de Effenaar
Deze band heb ik zien spelen op Eindhoven Psych Lab. Hun muziek sprak mij erg aan.

LIONNE VAN DER HAGEN | FOTOGRAFE

2016 was voor mij een mooi en druk muziekjaar. Wat was er overal veel te zien! Van concerten in grotere zalen als die van het Muziekgebouw tot de kleine intiemere optredens op bijvoorbeeld een maandagavond in de Oude Rechtbank tijdens DDW-music of op de vele locaties tijdens Popronde. Met moeite een top-5 weten samen te stellen, maar voilà:

1. DMA’s, 8 november in de Effenaar
Dit trio zag ik voor het eerst tijdens London Calling in 2014. Ze zien eruit als Britse hooligans – maar komen uit Australië – en maken fijne en veelal mooie Brit(?)pop. De combinatie van de trainingspakken, petjes en zilveren kettingen met de akoestische gitaren heeft indruk gemaakt. En wel dusdanig veel dat ik ze zelfs met slechts een EP’tje online ben blijven volgen. Wat was het dan ook te gek dat ze dit jaar eindelijk naar Eindhoven gehaald werden. Zoals al vaker gezegd: Dit wil je horen (en zien)!

2. Alex Vargas, 25 juni tijdens Naked Song Festival in Muziekgebouw Eindhoven
Alex Vargas kende ik, net als vele anderen, voornamelijk van zijn hit ‘Shackled Up’ en zijn mooie cover van TLC’s ‘Waterfalls’. Beide redelijk rustige nummers. Perfect voor het Naked Song Festival-publiek. Maar, hoe fijn die nummers ook zijn, de echt aangename verrassing vond ik zijn totaal onverwachte set die, naast de ballads, bestond uit vele rauwere, met beat gevulde elektronische nummers. Niet bepaald zitvriendelijk, maar zo ontzettend gaaf. (Jammer dat het – voor de ‘herrie’ – wegvluchtende publiek dat heeft moeten missen.)

3. BAZART, 15 januari als voorprogramma van Oscar and the Wolf in de Effenaar
Ietwat nietsvermoedend deze avond ingegaan maar verrast naar buiten gelopen. Had het voorprogramma nou echt meer indruk gemaakt dan de hoofdact? Of mag je dat eigenlijk niet uitspreken? Ja, ‘Goud’ – de hit van deze Belgische band die veelal neergezet wordt als de Nederlandstalige Oscar and the Wolf – is gewoon goud. En dat blijkt elf maanden later wel weer: een nummer 6-notering in 3voor12’s Song van het Jaarlijst. En terecht.

4. Einaudi, 16 mei in Muziekgebouw Eindhoven
Ludovico Einaudi is een van die artiesten die ik al heel lang eens live wilde zien en horen spelen. Dit jaar was het dan eindelijk zover en wat was het bijzonder. Zijn ‘Elements’ werd mooi gepresenteerd, maar ook, mijn toch wel favoriete, ‘Una Mattina’ wist opnieuw veel indruk te maken.

5. Klyne, 25 oktober tijdens DDW Music in de Effenaar
Mede door ons interview van begin dit jaar ben ik nieuwsgierig geworden naar dit jonge Eindhovense duo. Vooral door de toch vaak aanwezige vraag hoe zoiets nou live zou klinken. Deze dinsdag kreeg ik daarop mijn antwoord: bijzonder goed! Met als hoogtepunten de pianoversie van ‘Closer’ en het perfect gezongen (chapeau zo met die hoogtes) ‘Water Flow’.

PATRIC MURIS | SCHRIJVER, RADIOMAKER

Oh, muziekstad Eindhoven. Wat had je veel moois te bieden in 2016. Zoveel zelfs dat ik, sinds de vraag wat dan de vijf mooiste muziekmomenten wel niet zijn, lang met mijn handen in het haar heb gezeten. Maar uiteindelijk heb ik ze eruit kunnen halen om over de volgende vijf winnaars te kunnen schrijven. Maar niet voordat er een eervolle vermelding van de optredens van Ludovico Einaudi, Rico & Sticks en Mozes and the Firstborn (die in het Stroomhuis dan hè) is gemaakt. Dat gedaan hebbende, de uiteindelijke topvijf:

1. DMA’s – Feels Like 37, 8 november in de Effenaar
Mijn nummer 1 is niet een heel optreden, want dan had Son Lux hier gestaan, maar een nummer van een optreden. En wel van het optreden van DMA’s, groter geacht en klinkend dan ze werkelijk zijn, in de kleine zaal van de Effenaar. En dan eigenlijk nog specifieker een moment ín dat nummer. Het moment waarop zanger Tommy O'Dell, lelijk als de nacht maar in het bezit van een gouden strot en dito hart, voor het eerst aan het refrein begint van ‘Feels Like 37’. Die armen. Die ongecontroleerd bewegende armen, strak langs het lichaam. Die armen die zo moesten laten merken dat hij het meent. Hij leek vanuit Eindhoven naar Australië te schreeuwen dat hij haar terug wil. En dan die loepzuivere stem en de tekst ‘Cause all I want is gone away, gone away, gone away, and all I want is you to stay’. White trash met kwetsbare – en steengoede – popliedjes, ik ben er niet tegen opgewassen.

2. Son Lux, 25 februari tijdens Cross-Linx in Muziekgebouw Eindhoven
Op plaat is het allemaal erg ingewikkeld en live eerlijk gezegd ook wel. Maar dan kun je door al die machinerie het kloppend hart zien. Het project rondom Ryan Lott – bevriend met Sufjan Stevens en dan dus ook een vriend van de show – was ronduit indrukwekkend tijdens Cross-Linx. Een singer-songwriter 2.0, die graag genres oprekt en experimenteert. Cross-over en zo. Zonder gitaar, maar wel met een minikeyboard en een hele cockpit aan elektronica. Helemaal aansluitend bij de missie van Cross-Linx, dat zich deze editie geen betere ambassadeur kan wensen. ‘Change Is Everything’ liet de aders van zijn keel opzwellen, vergde het maximale van hemzelf én zijn band en liet het allemaal helemaal de moeite waard zijn. Bij toegift ‘Lost It To Tryin’ werd het nog eens dunnetjes over gedaan.

3. S.T. Cordell, tijdens DDW Music in AreaFiftyOne
Twee singer-songwriters, een knoppendraaier en twee drummers die samen de meest bezwerende dance maken van… Nederland misschien wel? In ieder geval van Eindhoven en omgeving. De Eindhovense all star formatie S.T. Cordell bestaat uit liefhebbers die al hun eigen projecten even hebben gelaten voor wat ze zijn om met elkaar iets heel anders te doen. Iets wat ze heel leuk vinden. En dan volgt het publiek op de voet, want niets is zo aanstekelijk als enthousiasme en liefhebberij. Kijk eens naar die foto’s van hun optredens. Foto’s die weer meer zeggen dan duizend woorden en een haast sektarisch schouwspel weergeven. Terugdenkend aan deze show waan ik me zo weer in dat tropenzaaltje waar de energie en honger naar de nacht en vooral de wens om deze muzikale trip nooit op te laten houden zo voelbaar waren. 23 december is er een herkansing. Wees op tijd in de inner circle!

4. Albumpresentatie Iris Penning – Spreken Met Suiker, 12 februari in TAC
Het was weer zo’n avondje in TAC. Zo een als toen met I Am Oak en Bird als double bill. Zo’n luisteravond waar je niet anders kan dan alleen maar luisteren en verwonderen. Iris Penning (maar Marco Martens ook hoor) kreeg het TAC op deze winteravond muisstil. En dan kun je het wel aan haar overlaten om het publiek in te pakken. Met haar enorme muzikale talenten (zingen, gitaarspelen, loopen en niet zelden dat alles tegelijk), haar engelachtige stem, rake teksten en haar charmante aanwezigheid. Zelfs haar band keek een beetje verliefd naar haar. Tien maanden geleden, maar ik herinner me dit optreden als de dag van gisteren. En het refrein van ‘Dood Voor Een Dag’ is sindsdien niet meer uit mijn hoofd verdwenen.

5.  Damien Jurado, tijdens Naked Song Festival in Muziekgebouw Eindhoven
Benjamin Leftwich Francis flikte het dit jaar met ‘Stole You Away’ tijdens DDW Music in Muziekgebouw Eindhoven (mooi, heeft ook hij nog zijn verdiende eervolle vermelding gehad), Damien Jurado met ‘Onalaska’. Beide nummers, nooit eerder voor de optredens gehoord, maakten zo’n indruk dat ik na het concert meteen naar de merchandisestand vluchtte om het album te kopen. Dat lukt bij Benjamin Francis Leftwich niet, maar eerder bij Damien Jurado wel. En daarom wint hij nipt de strijd om een plek in mijn top vijf. En natuurlijk vanwege ‘Metallic Cloud’, dat zelfs het gemis van ‘Sheets’ op de setlist goed maakte. Weg productie, weg glans, alleen de naakte schoonheid van de nummers die natural beauties blijken te zijn.

PAUL KNIPPENBERG | SCHRIJVER

Het was flink wikken wegen om tot slechts een topvijf te komen dit jaar. Mooie momenten en optredens waren er genoeg. Passages van Goat, Damien Jurado, Swans en DMA’s moeten het daardoor met een zeer eervolle vermelding doen. Bij dezen, nu de winnaars:

1. The Notwist, 25 februari tijdens Cross-Linx in Muziekgebouw Eindhoven
Cross-Linx 2016, het is alweer even geleden. The Notwist wist (er) al vroeg in het jaar met de integrale vertolking van ‘Neon Golden’ de muzikale lat zo hoog te leggen dat deze wat mij betreft niet meer werd overtroffen. Na een introverte start vol warme melancholie transformeerde het optreden langzaam in een hypnotiserende, intense ervaring waarin alle remmen los gingen en het onmogelijk was om stil te blijven staan. Helaas voor het publiek vond het concert plaats in de grote zaal van het Muziekgebouw, waar enkel zitplaatsen waren gecreëerd. Een aparte setting, waarin het enige pluspunt wellicht was dat iedereen de genialiteit op het podium goed in zich op kon nemen. Het statische publiek leek de band echter niet te deren, op het podium werd strak en fel gemusiceerd. De gelaagde popliedjes van ‘Neon Golden’ werden vrijwel allemaal met een andere – ingenieuze – invalshoek gebracht, maar bleven herkenbaar en minstens zo urgent klinken. 

2. S.T. Cordell, 28 oktober in AreaFiftyOne tijdens DDW Music
DDW Music was dit jaar ongekend populair. Het was regelmatig dringen om een plek te bemachtigen op de verschillende locaties van het stadsfestival. Zo ook in AreaFiftyOne op Strijp-S, waar de lokale supergroep S.T. Cordell een van zijn spaarzame optredens gaf. De volgepakte en bloedhete Area bleek het perfecte podium voor de opzwepende muziek van de Eindhovenaren die een dik uur door de Area denderde. Veel van het optreden zag ik niet, want de leden van S.T. Cordell stonden opgesteld in een kring, in het midden tussen het volk. Door deze opstelling speelde de muziek de hoofdrol en stond vrijwel niemand stoïcijns naar de muzikanten te kijken. De vlam sloeg al snel over van band naar publiek: binnen de kortste keren kwam iedereen in beweging op het – met analoge instrumenten en apparatuur – geduldig opgebouwde en bezwerende geluid van S.T. Cordell waar zanger Woody Veneman vol overgave overheen zong en preekte. Een intense trip, die op de onlangs uitgekomen plaat erg fijn klinkt, maar live echt een belevenis bleek

3. John Coffey Plays: Tony Hawk’s Pro Skater 2, 14 mei in AreaFiftyOne
Toen John Coffey aankondigde de soundtrack van Tony Hawk’s Pro Skater 2 te gaan spelen ontplofte mijn Facebook-tijdlijn. Het spel was ongekend populair bij mijn generatiegenoten, en dat was voor een groot gedeelte te danken aan de geweldige muziek die in het spel voorbij kwam. Om deze kneiters niet in het zaaltje van AreaFiftyOne maar echt op de skatebaan te horen, leek bijna te mooi om waar te zijn. En mooi, dat was het. De band was in bloedvorm en bracht favorieten als ‘Blood Brothers’ van Papa Roach en ‘Evil Eye’ van Fu Manchu met een ongekende energie. Wie niet ‘for oldtimes sake’ de pit in was gedoken stond met een brede glimlach te kijken. Een zeer geslaagd initiatief van een band die we langzaam beginnen te missen. 

4. Frank Carter & The Rattlesnakes, 24 oktober in Dynamo
Dat ex-Gallows-frontman Frank Carter voor chaos zou zorgen met zijn nieuwe band was te verwachten. Dat hij in al die chaos zo goed bij stem zou blijven en zijn band strakker dan strak speelde terwijl het kleine zaaltje helemaal gek werd,  had ik niet verwacht. Niet dat iemand oog voor de band had, alle blikken waren gericht op Carter, die gekleed in een opvallend pak over het podium en door het publiek stuiterde. Gaaf dat Carter weer terug is, jammer dat we hem waarschijnlijk nooit meer in een klein zaaltje als de kelder van Dynamo gaan zien. Daarvoor zijn performance, band en songmateriaal veel te goed. 

5. Ulrika Spacek, 11 juni tijdens Eindhoven Psych Lab in de Effenaar 
Goat wist op Eindhoven Psych Lab zijn absolute favorietenrol met verve te vervullen. Toch was er een band die nog meer indruk op me wisten te maken: Ulrika Spacek bewees op Eindhoven Psych Lab meer te zijn dan een van de vele ‘flavours of the month’ van de Britse muziekpers. De nummers van het debuutalbum ‘The Album Paranoia’ werden vol overtuiging gebracht in een afgeladen en verwachtingsvolle kleine zaal. Vooral de dwingende en repetitieve uitvoering van ‘Beta Male’ was niets minder dan overweldigend.

RENS PETERS | EINDCOÖRDINATOR

1. John Coffey Plays: Tony Hawk’s Pro Skater 2, 14 mei in AreaFiftyOne
Na een geweldige show eind vorig jaar in de Effenaar, keerde John Coffey in mei terug naar Eindhoven voor een eerbetoon aan de soundtrack van Tony Hawk’s Pro Skater 2. Mijn favoriete nummer uit de videogame is ‘No Cigar’ van Millencolin, dus ik kon niet wachten totdat dit gespeeld werd. Precies op het moment dat de ‘Sinking Ship’-biertjes hun werk deden, meende ik het intro van ‘No Cigar’ te horen. Overmoedig als ik was stortte ik me in de kolkende massa, om na welgeteld één seconde keihard onderuit te gaan. Gelukkig wist ik snel op te krabbelen en baande ik me een weg naar voren om uit volle borst mee te zingen met de klassieker uit mijn jeugd. Totdat ik besefte dat het helemaal niet ‘No Cigar’ was dat gespeeld werd. Foutje… Gelukkig werd niet veel later het nummer alsnog ingezet en deed ik een tweede poging. Dit keer zonder vallen en een mooie trip down memory lane rijker.

2. Damien Jurado, 25 juni tijdens Naked Song Festival in Muziekgebouw Eindhoven
Met ‘Visions of Us on the Land’ sloot Damien Jurado dit jaar op prachtige wijze zijn drieluik van albums af die allemaal gebaseerd zijn op een droom van Jurado. Het contrast tussen de rijk gearrangeerde studio-opnames en de setting tijdens Naked Song was groot, maar dat maakte het zeker niet minder. Met de zegen van Mark Kozelek (Sun Kil Moon) – die hiervoor in dezelfde zaal optrad – kwam Jurado met slechts één extra gitarist en toetseniste op. Bij de aankondiging had presentator en lolbroek Lucas De Man het publiek opgedragen om een wave te doen zodra Jurado het podium zou betreden, maar de introverte singer-songwriter nam stoïcijns plaats op zijn stoel en leek niks in de gaten te hebben. Was het verlegenheid of deed hij alsof? Hoe dan ook, de ongrijpbare Jurado ontdooide al snel en had zelfs nog een paar geestige anekdotes, bijvoorbeeld over zijn eerste kennismaking met de miniblikjes cola in Nederland. Maar het draaide natuurlijk om de emotionele muziek van Jurado, waarmee hij in het Muziekgebouw een diepe indruk achterliet.

3. Swans, 7 oktober in de Effenaar
Eerlijk gezegd was ik niet zo bekend met het werk van Swans toen ik naar het concert in de Effenaar ging. Natuurlijk kende ik de verhalen van de uitgesponnen nummers, het oorverdovende volume en de angstaanjagende frontman Michael Gira, maar toch was ik nauwelijks voorbereid op wat komen ging. Het concert, dat meer dan twee uur duurde, bleek een haast fysieke ervaring. Het werd een afvalrace waarbij alleen degenen met trommelvliezen van gewapend beton (of goede oordoppen) zouden volhouden. Ook voor mij was dit bijzonder zware kost, maar naarmate de set vorderde vergat ik de tijd en werd ik meegevoerd door de repeterende ritmes van het zestal. Na ruim twee uur schrok ik wakker uit een koortsige trance en zag ik een zaal die vakkundig leeggespeeld was. Ik was uitgeput, maar had de eindstreep gehaald. Onvergetelijk.

4. S.T. Cordell, 28 oktober tijdens DDW Music in AreaFiftyOne
Dat uit Eindhoven Rockcity niet alleen maar puike rock-’n-roll komt, bewijst supergroep S.T. Cordell. Dit collectief heeft experiment hoog in het vaandel en laat zich niet makkelijk in een hokje stoppen. Op plaat al bijzonder verfrissend (luister maar naar nieuwe single ‘Exodus’) maar live nóg beter. Tijdens DDW Music stond de band in AreaFiftyOne in een cirkelopstelling, met de rug naar het publiek. Een geniale zet, want zo voelde het meer aan als een club dan een concertzaal. Met samples, percussie en elektronica zweepte S.T. Cordell het publiek op en werkte gestaag naar een climax. Geen wonder dat deze topmuzikanten met zo’n experimenteel geluid iedereen aan het dansen kregen.

5. Timecop1983, 17 september op Club 3voor12/Eindhoven in de Effenaar
Wie had gedacht dat op een zolderkamer in Gemert muziek gemaakt werd die zich kan meten met synthwavers als College en S U R V I V E? Blijkbaar meer mensen dan ik had verwacht, want tijdens onze clubavond waren ze van heinde en verre gekomen om Jordy Leenaerts alias Timecop1983 te zien. Fans uit de randstad, België en Duitsland waren speciaal voor hem naar de Effenaar afgereisd. Het was pas het vierde optreden van Leenaerts, maar zijn melancholische synthmuziek sloeg erg goed aan. Met bijzondere taferelen voor het podium tot gevolg: zelden heb ik mensen zo enthousiast (en ongecontroleerd) zien dansen. Daar kan ik nog wat van leren.

THEO MIGGELBRINK | SCHRIJVER

1. Gregory Page, 1 februari in Meneer Frits
“Ladies and gentlemen I am guilty as charged for romanticizing the past…”, bekent Gregory Page deze avond op een gegeven moment tussen de nummers door. En dat laatste is aan alles te merken. Maar verhalenverteller Page weet gedurende ruim anderhalf uur als geen ander zijn publiek mee te nemen naar dit door hem zo geromantiseerde verleden. Dat doet hij met jarentwintig- en dertigsongs van Mildred Douglas en Ernie Brunett in nummers als ‘Georgia On My Mind’ en ‘My Melancholy Baby’ of met onontdekte pareltjes zoals ‘I Remember’ van Molly Drake. Na deze avond wil je nog maar één ding. Nog zo’n trip down memory lane.

2. Hallo Venray, 15 januari in Café Altstadt
“Hallo Venray is nog steeds het best bewaarde geheim van de vaderlandse popscene”, schreef ik als kop boven mijn recensie van dit optreden. En dat is waarschijnlijk een terechte constatering. Want waar bevriende bands als Bettie Serveert en Claw Boys Claw inmiddels als smaakmakers van een groot festival als Come As You Are, dat afgelopen november in het Klokgebouw plaatsvond, worden geboekt, lijkt Hallo Venray na ruim een kwart eeuw nog steeds het best tot zijn recht te komen in fijne, kleine zalen als de Altstadt. Het maakte het optreden er niet minder magisch om. Integendeel!

3. De Staat, 14 februari in de Effenaar
De zegetocht van De Staat langs de vaderlandse podia is afgelopen jaar uitgebreid beschreven in de media. Ook 3voor12/Eindhoven droeg haar steentje bij aan deze mythevorming door middel van een recensie. De titel? “De Staat stuwt Effenaar op tot kolkend hoogtepunt”. De Staat-frontman Torre Florim werd omschreven als een “witchdoctor”. Hoe dat kolkende hoogtepunt eruitziet is inmiddels denk ik bij iedereen wel bekend. Die gedoodverfde toegift was in de Effenaar (en ik gok ook in andere zalen) het sluitstuk van een ijzersterk en ook visueel zéér indrukwekkend optreden. “Bloedvorm” blijft denk ik nog steeds de beste omschrijving voor de vorm waarin de Nijmeegse band afgelopen jaar verkeerde.

4. John Bramwell, 22 april in De Kapel
Muzikaal gezien heb ik het grootste zwak voor mannen en vrouwen met gitaar. En niets meer dan dat. Dus ik verheugde mij bij voorbaat erg op deze show van John Bramwell in de intieme setting van De Kapel. En dat bleek meer dan terecht. Bramwell is in de eerste plaats een performer. Een performer met hilarische anekdotes ook. Maar ook zijn in whisky, bier en nicotine gedrenkte stembanden gaan door merg en been (in positieve zin). “Grappig”, “ontroerend” en “betoverend” waren de woorden waar ik de recensie van dit optreden mee afsloot en daar is geen woord aan gelogen.

5. The Posies, 3 april in de Effenaar
The Posies is, net als Hallo Venray, zo’n band waarbij je aan niets merkt dat ze al ruim 25 jaar bezig zijn. Goed, Jon Auer mag iets molliger zijn dan ten tijde van doorbraak album ‘Frosting On The Beater’. Maar samen met Ken Stringfellow en drummer Frankie Siragusa gaf Auer beslist een van de meest energieke optredens die ik afgelopen jaar zag. Jonge honden van veertig plus, dat zijn het. En dan hebben ze ook nog lekker gruizige gitaarsongs met fraaie samenzang (met een eervolle vermelding voor Tiz Armini die de heren tijdens een aantal songs vocaal versterkte) en een zeer uitgebreide reeks toegiften. Doe in 2017 nog maar zo’n avondje.

THIJS PORTZ | SCHRIJVER

Ik vond het nooit zo moeilijk om tot een definitieve top vijf te komen, maar wat waren er dit jaar veel goede shows te zien in Eindhoven. Het heeft er de schijn van dat al die geweldige bands wisten dat wij in het publiek stonden en per se in dé lijst terecht wilden komen. Met pijn in het hart schrap ik acts als letlive., Mattie Charles & Katie Rose, Zoo Children en Matthew & The Atlas. Maar dan nog blijft er genoeg moois over. 

1. Kvelertak, 9 december in Dynamo
Ik spreek geen Noors en versta er dus niks van. Sterker nog, het is zo abstract dat fonetisch meezingen al onmogelijk is. Het is metal en daar heb ik niet zoveel mee. Maar het is wel Kvelertak en wat is dat een geweldige band. Van het artwork tot de riffs, van de podiumpresentatie tot het uilenmasker van zanger Erlend Hjelvik en van de rockmoves tot de Orange-stacks: alles is even cool om te zien en te horen. Voeg daar nog aan toe dat alle details die op plaat te horen zijn, live moeiteloos overeind blijven en je hebt een band van wereldklasse. En hoewel de laatste plaat ‘Nattesferd’ naar mijn mening nét iets te volwassen klinkt, is Kvelertak live gelukkig nog even punk als een paar jaar geleden. Fenomenaal.

2. Son Lux, 25 februari tijdens Cross-Linx in Muziekgebouw Eindhoven
Terwijl we nog op de sportschool bezig waren om alle oliebollen eraf te rennen, diende het eerste hoogtepunt van 2016 zich al aan. Son Lux speelde tijdens Cross-Linx in februari de sterren van de hemel. De muziek van Ryan Lott klinkt op zijn albums vrij afstandelijk, machinaal bijna. Maar daar was tijdens dit optreden niets meer van over. Lott liet zien dat hij een begenadigd singer-songwriter is, die zijn nummers vol gevoel en met passie brengt. Eentje met een weergaloos stemgeluid en met een keyboard en een laptop in plaats van een oude akoestische gitaar. En die er met een ontketende drummer en gitarist achter zich, voor zorgt dat je meer dan eens met open mond en met volle teugen staat te genieten van zoveel muzikaal krachtvertoon.  

3. Frank Carter & The Rattlesnakes, 24 oktober in Dynamo
De basement in Dynamo is dé perfecte zaal voor een punk- of hardcoreband; klein, laag en zweterig. Het lage podium is de ideale startbaan voor stagedivers en pseudozangers en het eveneens lage plafond hangt vol met allerlei buizen waaraan je lekker kunt hangen. Of waartegen je een soort handstand kunt doen, zoals Frank Carter uitvond. Voor de heksenketel die hij met zijn Rattlesnakes wist te ontketenen, zijn nauwelijks woorden te vinden. Carter bracht meer tijd op het publiek door dan op het podium en wist de zaal van voor tot achter helemaal gek te krijgen. En kreeg het voor elkaar iedereen doodstil te laten zitten tijdens een ijzingwekkende versie van 'Beautiful Death'. Jammer dat hij net iets te veel bleef praten over hoe eigengereid, stoer en dankbaar hij wel niet is. En stiekem had ik toch wel op een Gallows-cover gehoopt, denk ik. Maar een memorabel optreden was het wel en het is fijn dat Carter weer een band heeft waarin hij alle remmen los kan gooien. 

4. John Coffey Plays: Tony Hawk’s Pro Skater 2, 14 mei in AreaFiftyOne
In retrospect was dit waarschijnlijk de meest bijzondere show van het jaar. Vijf dagen later maakte John Coffey namelijk bekend ermee te stoppen. Een aderlating van jewelste maar gelukkig zagen we de band nog één keer in optima forma. In AreaFiftyOne, óp de skatebaan nog wel. Niet met eigen werk, maar met de soundtrack van Tony Hawk 2. Ik zou voor de zoveelste keer de fanboy uit kunnen gaan hangen, maar de foto die Brendy Wijdeven (bovenaan mijn lijstje) maakte, zegt meer dan duizend woorden. Een ding is zeker; ik moet op zoek naar een nieuwe Nederlandse lievelingsband. 

5. Meatbodies, 9 april in AreaFiftyOne
Grootste verrassing van het afgelopen jaar was voor mij het optreden van Meatbodies. In tegenstelling tot mijn twee beste muziekvrienden, ben ik wat terughoudend als het op fuzz-achtige garagebands aankomt. Maar Meatbodies is andere koek. Nadat Big Ups op nare wijze alle leven uit de Area had gespeeld, had Meatbodies gelukkig maar een paar tellen nodig om de zaal weer te reanimeren. In hoog tempo en met onvoorstelbaar veel energie vuurde de band van Chad Ubovich de ene na de andere hit vol geflipte gitaarduelsop het publiek af. Hoog tijd dat hij kan gaan oogsten en uit de schaduw van Ty Segall en Mikal Cronin stapt. Het zou meer dan verdiend zijn.

Nog meer nagenieten van het fraaie muziekjaar in Eindhoven? Luister dan dinsdag 20 december vanaf 21.00 uur naar 3voor12/Eindhoven radio, op stadszender GlowFM. In onze traditionele eindejaarsuitzending komen diverse redacteuren aan het woord over de mooiste Eindhovense momenten van afgelopen jaar, met de muziek erbij! En oliebollen.