Cross-Linx 2016: Son Lux speelt met de hand op het hart

En dat hart zit op de juiste plek

Tekst: Patric Muris / Fotografie: Hanneke Wetzer ,

Cross-Linx zoekt graag de grenzen op. Houdt van bruggen bouwen en kent eigenlijk geen keurslijf. Music Mining heeft vanavond, zo blijkt, dan eigenlijk nog de meeste edge. Op Son Lux van het hoofdprogramma na. Men zou hier kunnen spreken van een singer-songwriter, maar met evenveel gemak is hier sprake van een avant-gardistische indie-act. Toetsen, gitaar, drums en vocalen, redelijk standaard, toch? Zou je denken, maar wat Son Lux daarmee doet, is van een heel andere dimensie. De trukendoos zit hem in de laptop die pal naast de keys staat. Die dient als een hoge hoed. Wat daar toch allemaal uit wordt getoverd…

HET CONCERT
Son Lux, in het Muziekgebouw tijdens Cross-Linx, op 25 februari 2016.

DE ACT
Vrienden van Sufjan Stevens zijn onze vrienden. Ryan Lott is zo iemand. Niet alleen zijn het vrienden, maar ze maken ook samen muziek onder de noemer Sisyphus, samen met rapper Serengeti. In Son Lux doet Lott het allemaal in zijn eentje. Op het rappen na. Hij zingt, maakt beats, speelt toetsen, vervormt (en veel) en speelt voortdurend. Met de muziek. Met zijn band. Met alles. De albums van Son Lux staan vol met bombast, maar onder al die lagen schuilt veel gevoeligheid. Maar het elektronische harnas beschermt zijn tere ziel en alleen de echt oplettende luisteraar zal er oor voor hebben. Live wordt Lott bijgestaan door een gitarist, drummer en laptop. Hij kan ook niet anders: geen onemanband ter wereld kan de muziek van Son Lux in zijn eentje naar het podium brengen.

HET NUMMER
Tja, het ligt voor de hand om voor afsluiter ‘Lost It to Trying’ te kiezen. Het nummer is weergaloos. Op plaat, maar live nog meer. Het wordt gerekt, het wordt obscuur, het gaat van hard naar zacht en nog meer gaat het rechtstreeks naar de ziel. Het heeft alles. En als dat dan live tot een climax wordt gebracht is er eigenlijk niks meer dat het kan overtreffen. Maar toch. ‘Change Is Everything’, vroeg gespeeld in de set, is zo indrukwekkend. De aders van Lott zwellen voor het eerst op, het besef – en de verbazing – komt dat die overstuurde melodielijn toch wel uit een gitaar kan komen en de drummer speelt, net als de rest van de avond, fenomenaal. Het nummer wordt gebracht alsof dat het laatste is dat ze ooit zullen spelen. Maar gelukkig is dat totaal niet het geval.

HET MOMENT
Dat de koebel wordt gepakt en Lott voor het eerst iets aan publieksparticipatie doet. Dan duikt toch even Will Ferrell op die roept "need more cowbell". Een luchtige afdwaling van de gedachte bij dit o zo intense optreden.

OOK OPMERKELIJK
Dat Lott het publiek toespreekt. Zo droog, monotoon en anders dan zijn zangstem klinkt. Dankbaar en bescheiden als altijd hoor, maar toch. Het is zo vreemd te beseffen dat hij al die pathos in de liedjes stopt, soms met zijn hand op het hart zingt en tegelijkertijd zo nuchter kan spreken tussen de nummers door.

HET OORDEEL
Son Lux zal waarschijnlijk nooit het grote publiek echt bereiken. Het is en blijft een band in de niche. Liefhebbers zullen in ‘Lost It to Trying’ en ‘Easy’ – later nog uitgebracht in een remake met Lorde, maar ook dat mocht niet baten – een hit horen, maar het grote publiek niet. Een muzikaal synoniem vinden voor Son Lux is erg lastig, maar het origineel is dan ook eigenlijk niet te evenaren. Ook al komt er vrij veel uit de laptop, de driemansformatie die aanvult, of er overheen speelt – wat je wilt, is waanzinnig muzikaal, perfectionistisch en vanavond in absolute bloedvorm.