Dat het nieuwe project van Frank Carter geen typische punkrock-act is, wordt al snel duidelijk met de introductie van de band die voor deze Europese toer werd meegenomen uit Engeland. Het trio God Damn laveert ergens tussen grunge, stoner en noiserock en speelde onlangs nog met bands als Red Fang en Torche in eigen land.
Het geluid van God Damn is stevig maar toch toegankelijk: pakkende refreinen vol hooks worden afgewisseld met hard beukende passages, waarin de beestachtige drummer Ash Weaver meermaals een hoofdrol vervult. God Damn, lange tijd een duo op gitaar en drums, werd onlangs uitgebreid met een toetsenist. De band lijkt na deze wisseling met gewenningsproblemen te kampen; er wordt veelvuldig gewisseld van instrumenten en het samenspel is niet altijd even goed op elkaar afgestemd, wat soms resulteert in rommelig geluid. Toch weet God Damn met een energiek en afwisselend optreden het publiek dat duidelijk voor Carter is gekomen, steeds meer te boeien. Na ieder nummer wordt het applaus iets luider, met als hoogtepunt het laatste en heftigste nummer van de set; ‘Vultures’.
Er is leven na de strop voor Frank Carter
Energieke, acrobatische en praatgrage frontman eist absolute spotlight op
Ex-Gallows en Pure Love frontman Frank Carter keerde vorig jaar terug op de plek waar hij hoort: het podium. Dynamo Eindhoven wist Carter en zijn nieuwe band, The Rattlesnakes, te strikken voor een intieme show in de kleine Basement-zaal van het poppodium. Enigszins opvallend, aangezien de Britten deze zomer al indruk maakten op grote festivals. Toch kreeg de show pas vrij laat het predicaat uitverkocht opgeprikt. Vanavond mag Carter met zijn Rattlesnakes het gelijk van zijn publiek bewijzen dat zelfs op een druilerige maandagavond alweer naar Dynamo is getrokken.
God Damn
Frank Carter & The Rattlesnakes
Onder begeleiding van Sam Cooke’s ‘A Change is Gonna Come’ betreden Frank Carter - gestoken in een opvallend pak - en zijn jonge begeleiders het podium van Dynamo. Wanneer vervolgens het openingsnummer ‘Trouble’ wordt ingezet is de chaos meteen compleet in het kleine zaaltje: crowdsurfers, rondvliegend bier, een flinke pit en een band die volledig los gaat. Tijdens ‘Juggernaut’ klautert Carter via hoofden, schouders en handen over het publiek. Midden in de kelder, op de menigte, schreeuwt hij de longen uit z’n lijf. Na het nieuwe nummer ‘Lullaby’ en een acrobatische handstand tegen het plafond keert Carter terug op het podium. Na deze wervelende start maant de zanger het publiek om te gaan zitten. Nadat zijn bevel gedwee is opgevolgd, brengt Carter onder begeleiding van enkel gitaar vol overgave het ingetogen ‘Beautiful Death’. Het contrast met de kolkende zaal een nummer eerder kan niet groter. Toch werkt het en wordt er respectvol geluisterd. Dit rustmoment wordt overigens meteen gecompenseerd met adrenalinevolle klappers als ‘Paradise’ en het nieuwe ‘Modern Ruin’, terwijl de zweetlucht in het zaaltje inmiddels kan concurreren met die van een sportschool waar de ventilatie defect is.
De ervaren Frank Carter en zijn Rattlesnakes blijven in deze ogenschijnlijke chaos strak en gedreven spelen. Ook opvallend goed; de zang van Carter vervalt live niet in enkel geschreeuw. Terwijl hij door de zaal en over het publiek raast, blijft hij bij stem. Het spelplezier knalt bij de gehele band van het podium. Niet dat iemand oog voor de bandleden heeft, alle aandacht gaat naar hun markante frontman. Deze neemt naarmate de set vordert regelmatig de tijd om het publiek toe te spreken. Hierdoor haalt hij de vaart flink uit het optreden, waardoor het overdonderende effect van de eerste nummers wegvalt. Wellicht zijn dit bewuste ingrepen en adempauzes, de band speelt vandaag immers de laatste show van een zware toer.
Je zou er bijna aan voorbijgaan dat Frank Carter & The Rattlesnakes ook muzikaal heel wat te bieden heeft. Het label hardcore punk is vanwege de geschiedenis van hun frontman al snel gevonden, maar deze band weet een geheel eigen, zeer aanstekelijk en typisch Brits geluid te creëren waarin de punk attitude uiteraard alom vertegenwoordigd is. De teksten van Carter zijn wellicht niet allemaal even diepgaand, maar wel enorm herkenbaar. Ze worden de gehele avond dan ook vol overgave meegeschreeuwd. Tijdens ‘I Hate You’, het laatste nummer van de avond, neem het publiek de zang en het podium zelfs binnen enkele seconden over.
Een passend besluit van een zeer intense, korte show. Een show die doet verlangen naar meer. Een show die we gaan terugzien in de jaarlijsten. En dat allemaal op een druilerige maandagavond.
Gezien: God Damn en Frank Carter & The Rattlesnakes in Dynamo op 24 oktober 2016