Afgelopen week kwam het nieuws naar buiten dat Seasick Steve zijn levensverhaal grotendeels uit zijn duim heeft gezogen. Hij was nooit een dakloze zwerver en ook niet de oude rot waar iedereen hem voor hield. Soortgelijke leugens moet Ulrika Spacek ook verkopen. Op basis van dit excellente optreden in de late namiddag, is het amper te geloven dat deze band nog geen jaar geleden werd opgericht. Het zit zo: Ulrika Spacek is een jonge band uit Londen en Berlijn die dromerige liedjes met shoegaze, kraut en stoner combineert. De machtige sound doet denken aan Deerhunter (vooral magnum opus Microcastle) en de latere Sonic Youth, maar op een manier dat van plagiaat geen sprake is. Sterker nog: een antiheld als Bradford Cox of Zachary Cole Smith zou jaloers zijn op deze songs. Want laten we wel wezen: dit hecht spelend vijftal heeft naast stevige, fantasierijke jams ook daadwerkelijk schitterende liedjes op het repertoire staan. Bij ieder nummer vraag je je af waar het heen gaat, maar dankzij een prettige dynamiek en een kristalhelder geluid blijft de band drie kwartier loeispannend. Een geestverruimend optreden, dat mag gelden als de grote ontdekking van twee dagen Psych Lab.

We blijven bij kwaliteitsmuziek. Minder claustrofobisch is Papir uit Copenhagen, dat met slechts drie man een kleurrijk geluid neerzet. Dit zijn bedreven muzikanten met liedjes die goeddeels bestaan uit een aaneenschakeling van zomerse gitaarsolo's. Er wordt een dampende sfeer neergezet, net als in de grote zaal waar Flamingod een exotisch feestje viert. De ongecontroleerde dansbewegingen en glibberige podium-presentatie slaan binnen no-time over op het publiek, dat zich als een stel bezetenen voor het podium laat gaan. Een vreemde gewaarwording is het wel, net als The Germans, uit België notabene. Dat is direct de enige humor waar de band op te betrappen is. Dit is vrij zware muziek, met op de jongste plaat een track van maar liefst veertig (!) minuten. Live komt de band wat ongeregeld voor de dag, maar op de beste momenten doet de groep denken aan een gestoorde versie van Black Mountain.

Snel door naar de Observatory waar The Mystery Lights speelt. Dit kwintet maakt dampende garagerock en – nu komt het – werd getekend door Daptone Records. Bij kenners gaat er meteen een belletje rinkelen. Is dat niet dat kwaliteitslabel dat louter retrosoul van acts als Charles Bradley en Sharon Jones uitbrengt? Inderdaad, en daarom is The Mystery Lights als eerste garageband in deze labelstal een interessante naam. Het is hitgevoelige garage met een exotische invalshoek. We horen een mengsel van surf, soul en blues. Als Allah-Las, maar dan minder zoutloos én met een veel betere zanger. Dat horen meer mensen en er komt zowaar een speels moshpitje. Als het debuut, later te verschijnen deze maand, ook overtuigt kan dit zomaar een bescheiden hype worden op zomerfestivals.

Onze gebeden zijn gehoord; het Zweedse GOAT is exclusief ingevlogen voor wat mogelijk de boeken in gaat als het laatste optreden op Nederlandse bodem. Volgens de geruchtenmachine zou deze mystieke, gemaskerde band na de zomer namelijk de handdoek in de ring gooien. Ergens is dat minder verwonderlijk dan dat op basis van dit fantastische optreden lijkt. Er was geen andere band die op deze manier psychedelica en wereldmuziek samen laat komen, maar die formule heeft de laatste jaren steeds meer navolging gekregen. In een ruim uur komt aardig wat nieuw materiaal voorbij. Halverwege zijn er twee poppy en lichtvoetige deuntjes, waarbij de gitaartjes geleend zijn van Paul Simon's Graceland. Daarna komen band en publiek helemaal los tijdens een grandioze 'greatest hits'-finale. Deze bizarre liveband weet als geen ander hoe je een concert moet opbouwen en groeit per liedje. Stilstaan is geen optie bij deze genadeloos dwingende liveband, die goeddeels onbeschrijfelijk is.

Want waar kijken we nu precies naar? Een groep muzikanten die exotisch verkleed en volledig incognito op het podium staat. De twee fotogenieke zangeressen springen het meest in het oog met bezwerende gebaren en bezeten bewegingen. Ze zingen vrijwel continu vals, maar niemand stoort zich daaraan dankzij de ultrastrakke band. Je moet er bij zijn om het te begrijpen. Het moge duidelijk zijn dat hier eindelijk geen afstandelijke groep staat, maar één die van podium spat. GOAT viert verantwoord carnaval met zo'n 900 gelijkgestemden. Het is een soort van quasi-religieuze voodoo-bijeenkomst en de zaal gaat langzaam overstag. Eerst kijkt men verwonderlijk toe, dan knikt men goedkeurend mee en haalt voorzichtig de voetjes van de vloer. Die voorzichtige danspasjes maken vervolgens plaats voor uitbundig feestend publiek. De nacht eindigt in extase, want dat doet GOAT met je.