DDW Music 2016: S.T. Cordell dendert voort in AreaFiftyOne

Een rave zonder dj’s

Tekst: Stephen Bell / Fotografie: Dick Rennings ,

Mensen die een rondje Dutch Design Week doen dit jaar zien hoe design niet alleen tot efficiëntie en gebruiksgemak kan leiden, maar dat het ook soms in onherkenbare, verontrustende en prikkelende vernieuwing uitloopt. Met S.T. Cordell op het affiche van de vrijdagavond in AreaFiftyOne draagt DDW Music bij aan deze filosofie. Het wordt een avond genreoverschrijdend raven.

Vanavond staat naast S.T. Cordell ook Larry Gus op deze locatie geprogrammeerd, maar het zijn twee op zichzelf staande concerten. S.T. Cordell mogen als locals de avond inluiden. Nog maar een paar maanden geleden keerde dit muzikale project in AreaFiftyOne met DIT Festival voor het eerst in zo’n tien jaar terug. Toen bliezen ze tweemaal het publiek helemaal omver en dat is bijna niemand ontgaan, want de zaal is al ruim voor aanvang bomvol.

Kringopstelling
Wat meteen opvalt bij binnenkomst, is de opstelling van de band. De zes bandleden, inclusief geluidstechnicus, zijn in een kring opgesteld met een enorme kroonluchter in hun midden. Hun blikken zijn naar elkaar gericht, hetzelfde geldt voor het publiek. De verlichte kroonluchter fungeert als een soort elektrisch kampvuurtje waar band en publiek omheen staan. Het is een Boilerroom-sessie zonder pretenties.

Wanneer de show begint raast er meteen een golf van geluid over iedereen heen. Al bij het eerste nummer krijgt niemand het voor elkaar om niet te bewegen. Door de opstelling bestaat er geen blinde hoek of achterste rij, waardoor de energie in de zaal iedereen aansteekt.

Sound
De industriële, tantrische sound raast maar door en na drie nummers geeft de band voor het eerst het publiek de kans om volop te applaudisseren. Hoewel, van nummers kun je bijna niet spreken. Het is één organisch geheel dat zichzelf blijft overstijgen en tussendoor slechts even kalmeert, maar nooit helemaal stopt.

De Bauhaus-achtige sound van S.T. Cordell is alsof je 's nachts in een cabrio onder invloed van Absint over een lege Autobahn heen-en-weer slingert, terwijl er uit je speakers de helende stem van een sektarische prediker galmt. Het is moeilijk de manische dansbewegingen van prediker Woody Veneman te onderscheiden van zijn opzwepende, dirigerende aanwijzingen richting de band. Soms zit de tweekoppige ritmesectie niet perfect op één lijn, maar ook dan dendert het geluid maar voort. En dat is wat de band knap doet: in alle chaos orde scheppen.

Dj-set
Tot ieders verbazing houden ze dit ruim een uur lang vol en blijken de mannen telkens weer een tandje bij te kunnen zetten. De spelregels van een opbouwende elektronische dj-set zijn hierbij overduidelijk toegepast. De band weet steeds meer hun oude status als rockband los te laten en hun nieuwe elektronische, haast buitenaardse status te omarmen. Niemand weet hoe het gaat heten, maar iedereen in de zaal is ervan overtuigd dat ze bij deze dansende sekte willen horen.

Gezien: S.T. Cordell, op 28 oktober 2016, in AreaFiftyOne.