Jo Goes Hunting
Voordat de heren van De Staat het podium claimen, is het de taak aan Jo Goes Hunting om de Effenaar op te warmen. Jo Goes Hunting is de band rondom Jimmi Jo Hueting; de broer van De Staat's toetsenist Rocco. Muziekblog Noisey omschrijft de sound van deze heren en dame als “Balthazar met het tegendraadse van Alamo Race Track”. Een vleugje School Is Cool zou je daar ook best aan toe kunnen voegen. In een zestal songs bewijzen ze de ideale opwarmer voor de mannen van De Staat te zijn, waarbij zingende drummer Jimmi er niet voor schroomt om af en toe ook schaamteloos van geprogrammeerde drumbeats gebruik te maken. Na toepasselijk getitelde ‘The Act Of Leaving’ is het echter de beurt aan de hoofdact.
De Staat stuwt Effenaar op tot kolkend hoogtepunt
Band van 'Witch Doctor' Torre Florim verkeert in bloedvorm
Vier albums heeft het Nijmeegse De Staat inmiddels uit. Met als laatste wapenfeit ‘O’; een album waarop De Staat haar definitieve vorm gevonden lijkt te hebben. Al klinkt dat laatste misschien wat al te voorbarig, want ongetwijfeld blijft de band rondom de charismatische frontman Torre Florim zich ontwikkelen. Maar dat de band momenteel in bloedvorm verkeert is een feit. En die vorm beperkt zich niet tot de studio maar wordt met schijnbaar achteloos gemak naar het podium vertaald. En daar is een uitverkocht Effenaar vanavond getuige van.
De Staat
De Staat begint vanavond met ‘Peptalk’, maar of de Effenaar peptalk nodig heeft is echter de vraag. De zaal is namelijk (al) enthousiast genoeg. Na deze geanimeerde opener schakelt De Staat gelijk door naar het voor hun doen verrassend sexy klinkende ‘Make The Call, Leave It All’ van het nieuwe album ‘O’. 'Sexy' is misschien niet een term die je associeert met de hoekige sound waar De Staat inmiddels het patent op lijkt te hebben. Maar niets is minder waar. De heren van De Staat verkeren vanavond in bloedvorm en klinken (en zijn) sexy as hell.
Tussen de nummers door wordt ook amper pauze genomen. De bevestiging van applaus is niet iets waar De Staat voldoening uit haalt, zo lijkt het. Dat blijkt volkomen terecht te zijn — zeker naarmate de show vordert — uit het enthousiast meezingende én springende publiek. De Staat bespeelt het publiek met schijnbaar achteloos gemak. Iets waar de uitgekiende podiumaankleding ongetwijfeld aan bijdraagt.
Op een groot scherm achter het podium worden gedurende de hele show pictogram-achtige visuals getoond. Torre maakt tijdens ‘Help Yourself’ handig gebruik van de mogelijkheden die dit scherm biedt, door met een handheld-camera afwisselend zichzelf, zijn bandleden en het publiek te filmen. Beelden die vervolgens real time op het scherm geprojecteerd worden. Zolang hij al zingende zijn eigen markante kop filmt gaat dit goed. Maar zodra hij de camera en microfoon willekeurige individuen uit het publiek voorhoudt, leidt dit afwisselend tot beschroomde danwel dolenthousiaste reacties. Tot grote hilariteit van de rest van het publiek.
Vanaf dat moment is het publiek volledig in de ban van de band en kan De Staat rustig gas terugnemen – zoals in het fraaie ‘Time Will Get Us Too’ – en op die manier weer langzaam toewerken naar de opgetekende climax van de toegift. Dit doet de band middels een handvol sterke songs, waarvan het enthousiast meegezongen ‘Input Source Select’ het meest indruk maakt. Maar dan komt met ‘Get On Screen’ de reguliere set toch echt tot zijn einde.
Gelukkig keert de band weldra terug op het podium voor een serie toegiften, waarbij niet zuinig omgesprongen wordt met een song meer of minder. En zo bereikt dit optreden van De Staat, via krakers als ‘Sweatshop’ (zoals verwacht), zijn climax met ‘Witch Doctor’ – waarin oppertovenaar Torre vanuit het midden van de zaal, het woest kolkende publiek om zich heen dirigeert in een swingende circlepit. Een mooiere finale is niet denkbaar.
Gezien: De Staat, op 14 februari 2016 in de Effenaar