Skeletonwitch
Bij binnenkomst wordt meteen duidelijk dat Skeletonwitch niet zomaar een voorprogramma is. De band heeft namelijk minstens zoveel merch als de hoofdact van vanavond en ook de backdrop achter het podium is niet misselijk. Speedrock mag met het afscheid van Peter Pan Speedrock dan ten grave gedragen zijn, speedmetal is nog lang niet dood. Zoveel is wel duidelijk tijdens de set van Skeletonwitch, dat met de duivel op zijn hielen Dynamo een masterclass metal geeft. Van de riffs krijg je spontaan RSI en nieuwe zanger Adam Clemans toont zich een meer dan waardig opvolger van Chance Garnette, die de band in 2014 verliet. In razend tempo gaat de band door zijn discografie en worden ‘Well Of Despair’ en ‘Black Waters’ van de dit jaar verschenen EP ‘The Apothic Gloom’ afgewisseld met ouder werk als ‘I Am Of Death’ en ‘The Infernal Resurrection’. Skeletonwitch is de perfecte opener voor Kvelertak, al verdient de band eigenlijk zelf een headlineshow.
Kvelertak regeert ondanks koerswijziging nog steeds…
…en lost, geflankeerd door Skeletonwitch, verwachtingen moeiteloos in
De pers was lovend maar het zal voor veel fans toch even schrikken geweest zijn; de koerswijziging van Kvelertak die op het eerder dit jaar verschenen ‘Nattesferd’ te horen was, loog er bepaald niet om. De band put nog steeds graag uit meerdere genres, maar de verschuiving van metal naar classic rock is vrij radicaal. Het nieuwe Kvelertak is trager en neemt meer tijd en ruimte voor repetitieve hardrockriffs. Maar gelukkig is de karakteristieke mix van punk en metal die het Noorse zestal zo’n grote fanbase opleverde nog niet helemaal verdwenen. Het is de vraag hoe dat nieuwe materiaal het live doet, als de band na drieënhalf jaar terugkeert naar Dynamo.
Kvelertak
De bombastische openingstrack belooft veel goeds: Kvelertak is terug! Maar als de band aftrapt met ‘Dendrofil For Yggdrasil’ is het andermaal schrikken. Het zaalgeluid is een grote brij waarin werkelijk niets uit de verf komt. Ook tijdens het daaropvolgende ‘1985’ blijft het behelpen, maar gelukkig grijpt de geluidsman snel in. Want hoewel de zang van Erlend Hjelvik wel wat harder mag, begint het geluid van de band zich steeds verder uit te kristalliseren.
Wat meteen opvalt is dat het nieuwe werk live uitstekend uit de verf komt. Nummers als ‘1985’, ‘Svartmesse’ en ‘Ondskapens Galakse’ – op plaat toch wat langdradig – werken op het podium prima, niet in de laatste plaats door het enthousiasme waarmee het zestal de nieuwe nummers brengt. Maar, eerlijk is eerlijk, Kvelertak is en blijft toch het beste wanneer het snel, hard en over de kop gaat. En getuige de setlist weet de band dat zelf ook. Een van de eerste hoogtepunten is dan ook het furieuze ‘Bronsegud’, een van de nummers op ‘Nattesferd’ waarin het ‘oude’ Kvelertak nog te horen is.
Vol overgave en met veel passie windt Kvelertak de zaal met gemak om zijn vingers. Want ook in de instant-klassiekers ‘Berserkr’, ‘Månelyst’ en in het niet kapot te krijgen ‘Blødtorst’ laten de Noren zich van hun allerbeste kant zien. Tijd voor een goed gesprek is er niet of nauwelijks – het tempo ligt moorddadig hoog – maar aangezien de voertaal Noors is, is dat eigenlijk niet zo erg. Als bezoeker laat je je zo gemakkelijk meeslepen door de energieke en catchy act die Kvelertak nu eenmaal is, dat het besef hoe goed en strak de band speelt, zich pas later tijdens de show aan je op begint te dringen. Op de momenten dat de band wat gas terugneemt, zoals in het uitgesponnen intro van ‘Heksebrann’ en het tweede gedeelte van ‘Offernatt’, is pas goed te horen hoe hoog de kwaliteit vanavond ligt. Het zestal valt niet op een fout te betrappen en met vijf microfoons op het podium, heeft ook de zang weinig te lijden onder het energieverslindende tempo.
Als de band zo’n vijf kwartier gespeeld heeft, leidt stadion-anthem ‘Kvelertak’ het einde van de reguliere set in. In de toegift slaat Kvelertak nog één keer keihard toe met het briljante ‘Nattesferd’ en het onvermijdelijke ‘Utrydd dei Svake’. Gitarist en gangmaker Maciek Ofstad eindigt zijn set solerend op de bar van Dynamo, terwijl hij het publiek ‘Thank you so fucking much’ blijft toeroepen. De rest van de band heeft zijn instrumenten inmiddels overgedragen aan die van Skeletonwitch, zodat het slotakkoord alsnog enigszins terecht voor de Amerikaanse rockers is. Het is een mooi einde van een nog mooiere avond, waarop twee topbands Eindhoven in verrukking achterlaten.
Gezien: Skeletonwitch en Kvelertak, op vrijdag 9 december, in Dynamo