De interactie met het publiek is er vanaf het eerste moment. Hoewel er in het Arabisch gezongen wordt, weerhoudt dat Hasan er niet van om het publiek te laten meezingen. En dat doet het, vol overgave: ‘Oya, marhaba’. Hallo, welkom, wij zien jullie. Grenzeloos is de glimlach die het publiek ten deel valt.
Nijmegen heeft zijn vier dagen wandelen en zeven dagen feesten weer achter de rug. Naast de vele feest- en coverpodia viel er dit jaar weer genoeg muzikaal interessants te beleven op de inmiddels vertrouwde plekken: van het Valkhof Festival tot de podia bij Lux, en van de Stevenskerk tot Festival Op 't Eiland. De top 25 van de redactie.
13. Sterk TootArd weet publiek te raken
12. Actuele protestband Algiers brengt universele boodschap
Algiers speelt actuele popmuziek, en dat klinkt flauwer dan het is. Hun muziek is indringend, meeslepend, de teksten fel en kritisch. Hun muziek gaat over strijd, passie, agressie en het geloof in de goede zaak. Ook als je de teksten nog niet kent, komt de boodschap op de zondag van het Valkhof Festival keihard binnen door de mimiek en de veelzeggende handsignalen.
11. Parquet Courts bewandelt gevaarlijk pad vol contrasten
Muzikaal is het bij vlagen de beste show van de week: neem dat duo 'Master of my Craft' / 'Borrowed Time', of het met Bodega samen gespeelde hitje 'Wide Awake'. Tussendoor verpest Parquet Courts het net zo makkelijk: drank, brandblussers en een onderlinge spanning om te snijden... de New-Yorkers gaven maandagavond een optreden waar nog dagen over werd nagepraat.
10. Opzwepende woestijnmuziek van Imarhan
Geen verdere communicatie bij Imarhan dan de woestijnrock met zijn onnavolgbare teksten en het typerend slepende ritme. Met elektrische bas en gitaren, maar ook een kalebas als percussie-instrument. Die wordt bespeeld met blote handen en vuisten maar ook met plastic wegwerpaanstekers voor een scherpe tik tussendoor.
9. De Likt is de onverwoestbare festivalact
De blend van hiphouse, nederhop en funky electro keert al jaren menig festivaltent binnenstebuiten. Om over de onverwoestbare frontman Jordy Dijkshoorn nog maar te zwijgen. Op woensdagavond was het Arc-podium van het Valkhof Festival aan de beurt. Podium? Natúúrlijk ging Jordy weer het publiek in.
8. Geen Kroaat die zevental The Limiñanas tegenhoudt
Marie Limiñana, helft van het naamgevende echtpaar in de band, drumt een uur lang rond de 130 slagen per minuut in een set die plankgas de nacht in scheurt. The Limiñanas sluiten de Valkhof-zaterdag af met een combinatie van vintage pop, yé-yé en rammelende sixties garagerock.
7. Repetitor zien we graag snel op herhaling
Repetitor voelt alsof Nirvana en The Strokes het met Wire en Joy Division doen. En dan zo super-energiek gebracht, met trouwens zo'n goede bassiste, dat je je afvraagt waarom je nog nooit van de Nova Srpska Scena, een Servische muziekstroming van rond de eeuwwisseling, had gehoord.
6. IJzersterk Claw Boys Claw is perfect op haar plek Op 't Eiland
Wat Peter Te Bos en zijn mannen een paar weken geleden nog op Down The Rabbit Hole flikten, flikken ze ook nu weer: een heel lekkere show neerzetten vol dwarse en zompige rock. En daar mogen dan best een paar sleetse momentjes in zitten. Zoals het een met microfoon aan een honderden meters lang snoer door het publiek paraderen door Te Bos. Bij zoveel spelplezier is ze dat vergeven.
©
Hans van Wijk
Donny Benét, The Don, De Fenomeen
De Australische Donny Benét - stijlvol matje in de nek, overhemd nauwsluitend om het torso - is nauwelijks begonnen of de stampvolle Valkhoftuin gaat al uit zijn dak op de Georgio Moroder-snares uit een laptop en de italo-synths uit de minimoog. Na drie kwartier weten we het zeker: Donny Benét wordt gewoon dé festivalhype van 2019.
©
Jan Snel
Robin Borneman en co schitteren in Stevenskerk
Het publiek wordt getrakteerd op een gevarieerde show waarbij ingetogen liedjes als ‘Spirit Bird’ en ‘A Prayer For The Rain’ worden afgewisseld met bombastischere nummers als ‘Shadowflower’ en ‘Awake’. Maar natuurlijk wordt er extra uitgepakt, met gastoptredens van Anneke van Giersbergen en Merijn van Haren.
©
Willem Melssen
Chelsea Wolfe vertelt haar verhaal
Het verhaal van Chelsea Wolfe is duister, evenals het podium: tijdens het optreden zijn de bandleden vooral te zien als donkere silhouetten tegen de felle achtergrondspots. Chelsea Wolfe zet er zondagavond een beeldend verhaal neer dat ieder voor zichzelf kan invullen.
©
Marcel Rommens
Linde Schöne is haar plaats op Arc meer dan waard
"Ik ben Linde Schöne en ik heb vandaag mijn stripper-outfit aangetrokken omdat ik zin heb om te dansen." Met die woorden introduceert de Nijmeegse hiphopdiva zich dinsdagavond aan het Valkhofpubliek. Het mag duidelijk zijn: hier staat een dame die weet wat ze wil. En dat ze daar ook vol voor gaat bewijst ze het komende royale halve uur.
©
Hans van Wijk
Marlon Williams is een genadeloos scorende spits
Met liedjes van break-upplaat Make Way For Love krijgt Marlon Williams het Valkhof Festival muisstil. Liedjes over zijn break-up met Aldous Harding, met wie hij nog wel 'Nobody Gets What They Want Anymore' schreef: de uitvoering ervan zorgt deze bloedhete zondagmiddag voor kippenvel. Met een getergde versie van Screamin Jay Hawkins' 'Portrait of a Man' voegt hij daar nog een brok in de keel en betraande ooghoeken aan toe. Met recht het beste optreden van deze week.