De heer Savage neemt onmiddellijk het voortouw en de show begint op een knetterend hoog niveau. Het viertal levert hiermee hoogstwaarschijnlijk het beste eerste kwartier van de hele week af, en single ‘Almost had to start a fight/In and Out of Patience’ van de nieuwste plaat is nu al een gegarandeerde blijver voor de komende jaren. De band is heel puur in geluid en benadering: strak en relatief makkelijk te doorgronden, wat zorgt voor een ongekende energie-overdracht naar het publiek. Is dit een band die het uur gaat vullen met enkel knallers? Naar zal blijken is dat teveel gevraagd.
Er volgt een gat van bijna vier minuten met enkel wat kul: daar mag het publiek best wat van vinden, en het hoort niet thuis op een showcasefestival als het Valkhof. Het ‘overkomt’ de mannen uit Brooklyn vandaag. Het publiek blijkt dan vrijgevig en geeft een (bier)traktatie die menig Hollands derderangshiphopper van het podium had gejaagd. De spanning tussen Andrew Savage en vooral beschonken gitarist Austin Brown is zeer voelbaar. Is de toekomst van Parquet Courts in het geding? Misschien is dit daarom wel het juiste moment om de band te bezichtigen, maar Savage verdient vanavond veel beter van zijn kompanen.
Het contrast met de performance van de band hier gelijk na kan niet groter. Het is losjes, ontspannen en Andrew Savage, die vandaag de onverstoorbare frontman acteert levert een goede dosis intensiteit. Sowieso zijn er geen zwakke broeders te ontdekken in het tentoongespreide materiaal op deze avond. Het is zo dik in orde, dat muzikaal gezien die headlinerstatus zeer zeker terecht is.