Hoe de droom van Nouveau Vélo weer terugkwam Hoe de droom van Nouveau Vélo weer terugkwam

Sommigen zeggen dat je met stilzitten niet vooruit komt, maar in het geval van Rolf Hupkes is dat aantoonbaar onjuist. De Nouveau Vélo-frontman zit hier graag op de hoekbank in de woonkamer, met steevast de gitaar in zijn handen, om tokkelend om zich heen te kijken. Door het grote raam zijn de twee speeltoestellen van de Beek en Donkse woonwijk te zien. Tijdens dit gesprek komt er geen auto, geen fiets, geen voetganger voorbij. Die dag zocht hij naar onderwerpen om over te schrijven en opeens zag hij die matroesjka staan. Een kitscherig ding, zo geeft hij toe, en toch niet zonder waarde. Hij was met zijn vrouw Nienke in Duitsland toen ze hem kregen. Ze hadden de eigenaresse van de Airbnb net verteld dat ze een kindje kregen, eindelijk. De Duitse voelde meteen dat ze hen dit moest geven. ‘Ik vind hem best lelijk,’ zegt Hupkes, ‘maar het is wel een mooi verhaal. Ik bedacht me dat het een symbool is voor het krachtige wezen dat een vrouw is. Nienke zat die dag naast me op de bank met haar grote buik en ik dacht: hier moet ik over schrijven.’ Daarom staat nu het nummer ‘Matryoshka’ op Bogland, precies over dit onderwerp. Op die nieuwe plaat zal uiteindelijk meer uit deze woonkamer terechtkomen.

Collectief
De derde Nouveau Vélo is weer als drietal opgenomen, naast Hupkes bassist Bart Haverkort en gitarist Niek Leenders. Tijdens de laatste tour was drummer Hajo de Reijger nog onderdeel van de band. Hupkes: ‘We wilden de nummers weer met z’n drieën schrijven, dicht bij elkaar in Brabant. Hajo woont in Haarlem. Hem elke keer laten komen is onmogelijk. Maar dat is niet het enige. Met z’n drieën komen we het beste tot ons recht tijdens het schrijfproces. Dat merkten we al bij de eerste plaat. We zijn een echt collectief. We haken constant op elkaar in. Met z’n vieren waren we zoekende. Iedereen was z’n eigen dingen aan het bedenken. Het was minder samen. Dat levert een minder voldaan gevoel op. Nu is het intiemer en directer.’

Geen heldere visie
De plaat die op deze zoekende wijze is voltooid heet Reflections, hun eerste op Excelsior Recordings. Het is voor Nouveau Vélo-begrippen een nette plaat met harmonieuze liedjes die tegen Real Estate aanleunen. Heel anders dan het gruizige, fellere Bogland dat nu verschijnt. Hupkes: ‘Op Reflections waren we binnen liedstructuren aan het denken. Het is wat veiliger geworden. De bas is weggesneden, de drums zijn licht. Het is misschien ook de voorkeur van de producer Jan Schenk, maar het lag er vooral aan dat wij geen heldere visie hadden.’ Zal je net zien dat het wel een liedje oplevert dat het erg goed doet. ‘You’ staat juist door melodie en toegankelijkheid qua plays bovenaan bij Spotify. Toch speelt de band hem zelden. Niet uit snobisme, maar het past simpelweg vaak niet in de vuilere set. Want dat moet het zijn, vuiler. En organischer. Dus komen ze voor hun derde langspeler terecht bij Roel Blommers in Eindhoven, van wie het allemaal wat rauwer mag. Iets meer bassen. Iets meer pompen. Moesten ze hem uiteindelijk weer afremmen. Het is precies het gevecht waar Hupkes wel van houdt. ‘Je moet elkaar uitdagen.’

De bandleden zelf dagen elkaar al achttien jaar uit. Ze ontmoeten elkaar op het Dr.-Knippenbergcollege in Helmond en belanden in de coverband Yellowdogs. Ze spelen eighties muziek van The Smiths, The Clash, R.E.M. en The Feelies, maar ook Stone Roses en moderner werk van The Libertines en The Strokes. ‘Ik had de droom dat we iets met deze band konden bereiken,’ zegt Hupkes, ‘maar toen we eigen nummers gingen spelen is die droom een beetje weggegaan. Voor mijn gevoel moesten we opnieuw beginnen. Daar zat onzekerheid bij. Kan ik überhaupt wel nummers schrijven?’ Het onbestemde gevoel laat Hupkes niet los, ook al is Subroutine Records enthousiast en brengt het label een EP en in 2014 het Nouveau Vélo-debuut uit. Staan ze opeens op Le Guess Who? en mogen ze bij DWDD hun minuut spelen. Maar toch. Hupkes: ‘Ik ging er tegenin hangen. Van mij hoefde het niet zo. Misschien een beetje uit angst. Maar vooral de innerlijke strijd. Het voelde nep om ervoor te gaan. We moesten opeens benoemen wat we wilden bereiken. Dat deden we nooit. Ik wilde niet dat mensen dachten dat ik uit de hoogte deed. Het heeft te maken met de mentaliteit waar we vandaan komen. Mensen zijn hier heel bescheiden. Dat vind ik mooi. Maar wij houden onszelf heel makkelijk klein. Die bescheidenheid kan groei in de weg staan. Nu besef ik me steeds meer dat je niet voor anderen moet denken.’

Inspirerend
Om zich heen ziet hij het wel gebeuren. Zoals bij The Homesick. Ambitieus, maar wel op hun eigen manier. Hupkes: ‘Ze zijn bij een Amerikaans label terechtgekomen. Ze spelen veel. Ze doen het gewoon. Maar het zijn jongere gasten. Ze maken er tijd voor. Wij zitten in een andere levensfase.’ Hupkes zegt ook: ‘Bij andere artiesten heb ik het altijd juist inspirerend gevonden als ze het goed doen en daardoor ergens terechtkomen.’

Intieme belofte
Er speelt nog iets anders mee in het leven van Hupkes. Daarvoor gaan we weer terug naar de woonkamer, waar hij nu zit, en waar zijn vrouw met de dit jaar geboren dochter Hanna speelt. Zes jaar is hij alweer terug in Beek en Donk, na een decennium Amsterdam. In de vensterbank staat een beeldje, een engeltje, gemaakt door Nienkes moeder. Op de dag dat het nummer ‘Statue’ ontstaat, brandt hier een kaarsje. ‘Ik gebruik het als altaartje, bijvoorbeeld als iemand het moeilijk heeft’ zegt Nienke, ‘Die dag ook.’
Hupkes: ‘Ik wil het wel vertellen. Mijn vader overleed tien jaar geleden. Elke keer als het een jaar verder is, steekt Nienke een kaarsje aan. Op de dag dat ik deze tekst schreef ook. Het is voor mij een persoonlijke tekst. We waren op het allerlaatste moment bij het sterfbed, mijn twee broers met hun vrouwen en mijn moeder en ik, en ik had het gevoel dat we een soort engelen waren die hem hielpen bij de volgende stap. Het was een heel krachtig moment. Ik heb mijn vader beloofd dat alles goed komt, dat wij gaan zorgen voor de rest. Toen ik dat zei, ging hij ook. Alsof hij dacht: nu je dit zegt, kan ik gaan. Je hoort het vaker. Net het laatste zetje zodat je het los kunt laten. Tegelijk is het een heel intieme belofte die ik maakte. In een diep emotioneel moment heb ik dat zaadje geplant.’