Kutvragen aan De Jeugd van Tegenwoordig: 'Waarom wil je dat we ermee ophouden?' Kutvragen aan De Jeugd van Tegenwoordig: 'Waarom wil je dat we ermee ophouden?'

Of het een beetje een drukke dag wordt? ‘Nee man, we zijn niet meer relevant!’, briest Willie Wartaal met een grijns, terwijl hij een hijsje van een peuk bietst. Sterker nog: ik schijn zelfs de enige schrijvende journalist van de dag te zijn, en dat terwijl morgen het zevende album van De Jeugd van Tegenwoordig uitkomt!

Ze wilden eerst überhaupt geen persdag doen, maar ja, de wereld moet toch weten dat Anders (different) er is. Nog één keer hetzelfde verhaal ophangen over de sicke kaastoren die ze bouwden toen ze in Brussel helemaal paranoïde (‘maar wel positief paranoïde!’) waren van het puur roken van dat dikke blok hasj. Ze hebben er nu zelfs een liedje over geschreven. Wéér een interview met Timo Pisart van 3voor12 (sorry). En dan de duizendste keer hetzelfde rondje langs Groningen, Utrecht, Tilburg, Nijmegen en Amsterdam. Nog twintig moshpits op ‘Watskeburt’ en zien hoe de zalen ontploffen op ‘Sterrenstof’. Ja, je zou er doodmoe van kunnen worden.

Ze beginnen al direct weer vrolijk met elkaar te kibbelen deze persdag, wanneer Faberyayo zijn hele rare droom uiteenzet. ‘Ik was bij mijn ouders, en zou met mijn vader ergens naartoe gaan. Ik ging pissen, maar er zat een klein dingetje op mijn pik dus ik dacht: oké, ik haal het eraf. Toen begon het suuuuperheftig te bloeden. Dat mocht niemand weten, dus ik zei tegen mijn vader: ik kan toch niet mee, ik ben heel moe moet boven gaan slapen. En toen was de achtertuin opeens heel anders. Wat betekent dit?’ Willie droomde dan weer ‘dat ik een uitgeleend apparaat ging terugkrijgen waarmee ik hele gekke beats kan tikken’. En Freddy? Droomt die nog? ‘Nee, ik leef mijn droom.’ Willie begint te schateren: ‘Gekke diss! Gekke diss naar je eigen boys! Zie je waar het misgaat bij De Jeugd? Freddy gunt ons onze dromen niet. Daar gaat het mis!’ Freddy: ‘Nee, het gaat mis omdat jullie je teksten niet leren.’

Faberyayo begint te grinniken. ‘En uiteindelijk kom je toch weer terug in de studio bij Bas en neem je een pil die je niet had moeten nemen. Dan moet iemand anders een glaasje water voor je halen en eindstand is er toch weer een nieuwe plaat.’

Je begrijpt het al, De Jeugd van Tegenwoordig vindt het wel tijd voor iets anders. ‘Ja, dit wordt onze laatste plaat in het Nederlands’, zegt Willie Wartaal trots. ‘We hebben al veel gedaan hier, op een gegeven moment ga je kijken wat nog meer kan. Kun je dit ook op andere plekken doen? We hebben goede contacten in het buitenland en er is een goede partij gevonden die, mits we nummers in het Engels maken, een hele goede infrastructuur heeft om meer in het buitenland te distribueren. Daar gaan we gewoon een tijdje achteraan omdat het kan en ons leuk lijkt. Het is een eerste stap. Het is spannend. Het is ook wel lijp, toch? Het is wel iets wat we ambiëren met elkaar. Je merkt gewoon… qua Nederlandse rap willen mensen iets anders dan wat wij doen. Laten we dan kijken of we nieuwe mensen kunnen leren kennen en buitenlandse moneys getten.’

Daarom is er nu vast een Engelstalige nieuwe single: ‘Let The Tits Out’, een lekker ranzige housetune over rondhuppelende borsten. Er moet een virale video bij komen. Zoiets als de beruchte borstenclip van Bastian, maar dan met mannenborsten? Willie: ‘Wow, ja, laten we het doen!’ Freddy: ‘Wat een sick idee!’ Alsof ze dat zelf niet hadden bedacht.

Er is wel meer anders op Anders: naast ‘Ik Kwam Haar Tegen In De Moshpit’ staan er twee hele gekke rock ’n roll-nummers op (op ‘Cru’ rapt Willie Wartaal vanuit de ogen van een Turkse arbeider, en Freddy probeert een Tupac-flow op z’n Fries na te doen), ze hebben voor het eerst features van echte artiesten die niet Katja Schuurmans heten (Ronnie Flex en Bokoesam) en je kunt ze in ‘Middeleeuwen’ zelfs op wat politiek engagement betrappen. Oh, ‘Rattengif’ is ook een cool nummer. Faberyayo: ’We wilden het Anders noemen omdat er nummers op zouden staan die waren overgebleven uit andere albumsessies en daar niet zo goed pasten, maar bij elkaar wel een coherent geheel vormen. In de tussentijd hebben we ook allemaal nieuwe nummers opgenomen, er staan nog maar twee oude tracks tussen. Ik vond het ook gewoon een sterke albumtitel. De muziekindustrie is een beetje lamgelegd door algoritmes. We gaan niet tegen de algoritmes in, maar weg ervan. Iets anders.’

Omdat het misschien wel de laatste keer is dat we The Youth kunnen spreken voordat we ze definitief kwijt zijn aan het buitenland, is het tijd om ze maar eens wat vragen voor te leggen die eigenlijk wat pijnlijk zijn, maar je toch altijd al eens had willen stellen.

Zijn jullie weleens bang dat een van de leden de stekker eruit trekt?
Willie: ‘Dan schop ik hem dood!’
Freddy: ‘We zijn vooral bang dat Bas doodgaat, omdat hij altijd in het buitenland is en dan heel veel drugs gebruikt. Als Bas dood is, naar wie moeten we dan gaan?’

Hoe is het om nu minder relevant te zijn dan vijf jaar geleden?
Willie: ‘Je kunt niet de hele tijd relevant zijn. Er is maar een minister-president in Nederland, we kunnen niet allemaal minister-president zijn. En onze oude minister-president is nu mascotte van Unilever, hij is niet relevant maar hij pakt meer money dan ooit.’
Faberyayo: ‘En maakt hem dat niet relevanter dan toen hij in de publieke sfeer was?’
Freddy: ‘Dat vind ik wel een mooie.’

Hoe zouden jullie het vinden als dit de laatste Nederlandse Jeugd-tour wordt? En dan misschien nog een keertje de Ziggo Dome eraan vastplakken.
Willie: ‘Dat is in zekere zin al zo. Ik weet niet of dit de allerlaatste tour is, maar qua muziek uitbrengen gaan er wel dingetjes veranderen. Die laatste echte tour?…’
Freddy: ‘Waarom wil je dat we ermee ophouden? Ik vind je meestal heel aardig, maar nu ben je gewoon negatieve vragen aan het stellen.’
Faberyayo: ‘Dit wordt een rotinterview.’
Willie: ‘I like it, het wordt leuk.’

Het lijkt mij best vermoeiend dat de grootste publieksreactie nog altijd plaatsvindt bij ‘Sterrenstof’ en ‘Watskeburt’.
Willie: ‘Dat zal altijd zo zijn, en dat is niet erg. Ik ben blij dat ik twee van zulke nummers heb. Stel je voor dat je zo met je arm je oksel dichtknijpt… En er komt zo’m scheetgeluidje? Maar elke keer dat je het doet gaat iedereen HELEMAAL stuk. Dan krijg je er toch geen genoeg van. Dan ga je toch weer: kijk eens, kijk eens!’
Freddy: ‘Dat is met U2, Coldplay en The Rolling Stones niet anders. Hier heb ik er eentje voor je: Beyoncé hééft niet eens zo’n pokoe. Zij heeft geen ‘Purple Rain’.’

Maar haar laatste plaat klinkt wél altijd als de meest relevante Beyoncé-plaat.
Faberyayo: ‘Maar dat is toch ook heel kut? Ze werkt altijd met de producers en schrijvers van dit moment. Als je die over een paar jaar terugluistert, klinkt het gedateerd.’

Als oude man van 29 word ik af en toe een beetje moe van dat continue gedweep om moshpits bij hiphopshows, soms wel drie keer in een nummer. Hebben jullie daar weleens discussies over?
Willie: ‘Jazeker! Freddy vindt alles kinderachtig, alles wat je afspreekt met elkaar vindt hij verschrikkelijk, eigenlijk vindt hij zelfs handen-in-de-lucht al vervelend. Maar hij wil wel drie maanden lang repeteren voor de show.’
Faberyayo: ‘Klopt. Maar moshpits en de meeste publieksparticipatie zijn middelen om je als artiest met het publiek te verbinden en écht iets samen te doen. Daarom is het heel tof en kan het goed werken in een show. Als je het te vaak doet verliest het zijn charme en wordt het mechanisch.’
Freddy: ‘De sitdown vind ik het kutst.’

Wat vind je wél goede publieksparticipatie?
Freddy: ‘Gewoon over ze heen lopen, bijvoorbeeld. Wiwa naar de bar brengen…’ Hij begint te gniffelen. ‘Of dat iedereen zich moet omdraaien… iedereen naakt, ook leuk.’
Faberyayo: ‘We speelden aan het eind van de tour in 2008 in Tivoli.. Tom Trago dj’de voor ons. We hadden hem het publiek in gegooid om te crowdsurfen, en hij was in een soort hoek terecht gekomen waar hij niet meer wegkwam, waar ze hem de lucht in gingen gooien en weer opvingen. Het publiek was zo opgehitst, dat waren geen losse mensen meer, dat was een grote massa. Een angry mob, maar ook wel liefdevol. Tom kon het wel waarderen, maar je zag in zijn ogen ook een flikkering van paniek, maar hij vond het ook wel heel sick.’
Willie: ‘Oh nee, ze zijn echt gek!’
Faberyayo: ‘Ik vind het zelf wel heel fijn als je goed dik in een show zit, om een stukje te crowdsurfen op de mensen, dan breek je gewoon uit het ding dat je de hele tijd op het podium hebt gestaan. Voor een ander perspectief. op een gegeven moment denk je: oh ja, die mensen zijn me nu aan het tillen. Dat vind ik altijd wel een leuke openbaring.’

Wat zie je dan eigenlijk?
Faberyayo: ‘Je ligt dus zo op je rug, je kijkt een beetje naar boven en je denkt: “Oh ja het is toch weer gelukt, we hebben ze toch weer zo gek gekregen.” Dan kijk ik effe naar het podium en zie WiWa kijken: “Ja daar ben je.” Of ik zie Fred naar voren komen: “Oh ja, nu moet ik ook weer iets, effe op ze lopen.” En dan denk ik: ‘kut waar is m’n zender?” Die is dan kwijt, daar moet naar gezocht worden. En op een gegeven moment ben je er wel klaar mee en duurt het net effe te lang, dan trekt iemand op een arelaxte manier aan je been en moet je effe trappen. En dan klim je het podium weer op en heb je ‘m toch weer overleefd. Another day in paradise.’

Is het weleens misgegaan?
Freddy: ‘Ik heb Wiwa een keer geduwd. Toen viel hij naar voren. Daar had wel een kindje dood kunnen zijn, toen woog je ook nog veel zwaarder.’
Faberyayo knikt naar Willie: ‘En we hebben jou weleens moeten redden van een piranha, hè?’
Willie: ‘Ooooh ja. Dat ging niet echt mis, maar op het moment dacht ik wel effe: kaaanker, ik ga dood.’

Wat is een piranha?
Willie: ‘Het meisje hield vast aan mijn been, ze wilde niet loslaten en probeerde me het publiek in te trekken.’
Freddy: ‘Toen heb ik haar van ‘m af moeten trappen met mijn voet. Ik heb op haar handen geslagen.’
Faberyayo: ‘Het ging heen en weer tussen dat we het echt heel grappig vonden, maar ze ook echt los moest laten. Wiwa lachte maar keek ook echt naar mij, zo van HELP.’
Willie: ‘Je hebt al te lang geen onaardige vraag gesteld!’

Oh, sorry. Spelen jullie onderhand niet voor een publiek dat jullie superkut vinden?
Willie: ‘Ik heb de mensen nooit leuk gevonden. Ik heb altijd op ze neergekeken. Kaaaanker, zijn dit de mensen die ons leuk vinden? Gaaadverdamme.’
Faberyayo: ‘Om heel eerlijk te zijn: het verbaast me elke keer weer wie er in de zaal staan. Het is nooit dat ik denk: “Oh ja, jullie.” Ik denk…’ Lange stilte en een zucht. ‘Oh nou goed oké. Hier zijn wat jongere mensen, daar wat oudere mensen, die man is niet goed snik en heeft zijn zoontje meegenomen. Heeft ie wel oordoppen in? Ja? Oké.’

Is dat waar je je zorgen over maakt?
Freddy: ‘Zeker in het begin waren er mensen die hun kinderen van drie meenamen, die zetten ze dan gewoon een meter van de speaker zo. Dan zie je dat kind lachen terwijl hier de box is. Dat kàààn gewoon niet. Ik vind het best als mensen doof worden, maar dan wel pas als ze achttien zijn.'
Willie: ‘De mens is hondsdol. Ik vind het wel jammer dat er zoveel mannen tussen zitten. Ik had het harder gevonden als het 98 procent vrouwen was. Maar ik ga niet… ik ga dat niet hardop in een interview zeggen want straks ben ik weer een verkrachter.’

Ok. Zijn jullie jaloers op de streamingsuccessen van de nieuwe generatie rappers?
Willie: ‘Tuurlijk! Ik ben toch ook maar een mens? Als ik een ander een milli views zie pakken, en die van mij blijft hangen op 2500? Ja, dan krijg ik wel buikpijn, dan wil ik wel mensen neersteken. Wat stel je nou weer gekke vragen?’
Freddy: ‘Dat vind ik ook wel kut. Het enige dat dan wel troost brengt, dat is dat sommigen van hen dan maar 300 kaarten verkopen in Paradiso.’
Willie: ‘Maar ik ben nu wel al mijn dochter aan het leren vooral niet teveel naar anderen te kijken en te waarderen wat ze zelf heeft.’
Freddy: ‘Dat is zóóó belangrijk. Ik spreek heel veel van die jonge gasten, en ze zijn best wel… je ziet ze weinig lachen gewoon, omdat ze geen lol hebben, omdat ze de hele tijd naar andere kijken. Het niet meer gaat over “wie heeft de allerhardste track?” maar “hoe viraal ben je gegaan?” Zoals je hoort, het irriteert ons wel.’
Faberyayo: ‘Wij willen ook bakken met geld terwijl we daar niet fysiek iets voor hoeven te doen. Dat is waar streams uiteindelijk op neerkomen.’

Hebben jullie weleens gedacht: we willen hier eigenlijk wel mee stoppen, maar doen het niet omdat we daar geld op zouden inleveren?
Willie: ‘Dat denk ik elke dag, gap. Ik ga toch geen geld laten liggen? Ik ben toch niet gek? Maar dit is mijn life work, dit is mijn magnum opus in the making, dus ik ga er niet mee stoppen. Het levert ook nog eens geld op. Dan ben ik echt een mongool, als ik hiermee ga stoppen.’
Faberyayo: ‘Soms denk ik weleens… zeker als we veel optreden… “Pfoeh ik heb ook wel zin om thuis te zitten met mijn kinderen.” Maar zelfs in dat moment weet ik dan dat er een moment komt dat ik thuis zit met mijn kinderen en denk: ik had nu wel showtje in België met een hotel erbij willen doen. Heel veel vrienden zijn dezelfde leeftijd en hebben ook kinderen, en als ze dan uitgaan moeten ze HEEL ERG UITGAAN. Als ik ga werken, dan ben ik ook daar, dan ben ik zelfs geld aan het verdienen en stelt niemand vragen.’
Willie: ‘Het enige wat kut is: mijn vriendin ziet wat ik doe toch niet echt als werk. Als ik dan een paar dagen weg ben, dan heeft ze zoiets van: nu ben je een paar dagen weggeweest dus moet jij de kinderen doen! Op zich heb ik dan ook wel zin om de kinderen te doen, maar… niet omdat een ander het zegt! En dat kun je dan weer niet zeggen.’
Freddy: ‘Als je naar ticketsales kijkt… dan zitten we nog steeds op de top.’ Hij zet de stem van een oud mannetje op: ‘En relevante artiesten willen nog steeds met ons werken.’
Willie: ‘Je kunt wel met je negatieve vragen komen, maar WE ON TOP! Maar ik zou wel weer een keer een hit willen. Een gekke wereldhit.’

Dat is het plan, toch?
Freddy: ‘Dat is het plan. We hebben een A tot B stappenplan.’
Faberyayo: ‘A is de single. B is werelddominatie.’